گروه فناوری: موشک‌های کروز و هواپیماهای جنگی اغلب از طراحی‌های مشابهی برخوردارند، زیرا هر دو برای داشتن بیشترین کارایی و آیرودینامیک بهینه طراحی شده‌اند. با این حال، تفاوت‌های عملکردی قابل‌توجهی بین این دو وجود دارد.
برخلاف موشک‌های بالستیک قاره‌پیما (ICBM) که از جو زمین خارج شده و پس از طی مسافت طولانی به سمت هدف بازمی‌گردند، موشک‌های کروز در ارتفاع پایین پرواز کرده و از مسیرهای پر پیچ‌وخم برای فرار از سیستم‌های دفاعی دشمن استفاده می‌کنند. این روش پرواز، همراه با سیستم‌های ناوبری پیشرفته مانند GPS و ژیروسکوپ‌های مدرن، باعث می‌شود که موشک‌های کروز رهگیری دشوارتری داشته باشند، هرچند برد عملیاتی آن‌ها نسبت به ICBMها کمتر است. در ادامه به بررسی برخی از مهم‌ترین موشک‌های کروز و موتورهای مورد استفاده در آن‌ها می‌پردازیم.
V-۱؛ نخستین موشک کروز با موتور پالس‌جت
یکی از نخستین موشک‌های کروز، V-1 آلمان نازی بود که در سال ۱۹۴۴ و در مراحل پایانی جنگ جهانی دوم مورد استفاده قرار گرفت. این موشک که توسط موتور پالس‌جت Argus 109-014 نیرو می‌گرفت، بردی حدود ۱۵۰ مایل داشت که بعداً با بهبود طراحی به ۲۵۰ مایل افزایش یافت. با این وجود، برد آن همچنان برای حمله مستقیم از برلین به لندن کافی نبود و عمدتاً از پایگاه‌های نظامی در منطقه Pas De Calais فرانسه پرتاب می‌شد. V-1 می‌توانست به حداکثر سرعت ۴۱۵ مایل بر ساعت برسد و علاوه بر پرتاب زمینی، قابلیت شلیک از بمب‌افکن‌های Heinkel He 111 را نیز داشت. این موشک مقدمه‌ای برای طراحی موشک‌های پیشرفته‌تری همچون V-2 بود که بعدها به نقطه عطفی در توسعه موشک‌های بالستیک تبدیل شد.
موشک Storm Shadow؛ همکاری بریتانیا و فرانسه در ساخت یک سلاح مدرن
یکی از شناخته‌شده‌ترین موشک‌های کروز مدرن، Storm Shadow است که در سال ۱۹۹۷ معرفی شد و در سال ۲۰۰۴ به تسلیحات نیروی هوایی سلطنتی بریتانیا اضافه گردید. این موشک حاصل همکاری بریتانیا و فرانسه است و در فرانسه با نام Scalp شناخته می‌شود. موتور اصلی این موشک Microturbo TRI-60-30 است که آن را به حداکثر سرعت ۶۰۰ مایل در ساعت می‌رساند. برد عملیاتی آن بسته به مدل متفاوت است؛ نسخه Apache AP دارای بردی کمتر از ۸۷ مایل است، درحالی‌که Storm Shadow می‌تواند ۳۴۲ مایل را طی کند. قوی‌ترین نسخه این موشک، Scalp Naval، قادر است تا ۸۷۰ مایل پرواز کند و برای شلیک از کشتی‌های جنگی و زیردریایی‌ها طراحی شده است. نسخه زیردریایی این موشک به دلیل محدودیت‌های پرتاب، برد کمتری معادل ۶۲۱ مایل دارد و از موتور Microturbo TR-50 توربوجت استفاده می‌کند.
∎
برخلاف موشک‌های بالستیک قاره‌پیما (ICBM) که از جو زمین خارج شده و پس از طی مسافت طولانی به سمت هدف بازمی‌گردند، موشک‌های کروز در ارتفاع پایین پرواز کرده و از مسیرهای پر پیچ‌وخم برای فرار از سیستم‌های دفاعی دشمن استفاده می‌کنند. این روش پرواز، همراه با سیستم‌های ناوبری پیشرفته مانند GPS و ژیروسکوپ‌های مدرن، باعث می‌شود که موشک‌های کروز رهگیری دشوارتری داشته باشند، هرچند برد عملیاتی آن‌ها نسبت به ICBMها کمتر است. در ادامه به بررسی برخی از مهم‌ترین موشک‌های کروز و موتورهای مورد استفاده در آن‌ها می‌پردازیم.
V-۱؛ نخستین موشک کروز با موتور پالس‌جت
یکی از نخستین موشک‌های کروز، V-1 آلمان نازی بود که در سال ۱۹۴۴ و در مراحل پایانی جنگ جهانی دوم مورد استفاده قرار گرفت. این موشک که توسط موتور پالس‌جت Argus 109-014 نیرو می‌گرفت، بردی حدود ۱۵۰ مایل داشت که بعداً با بهبود طراحی به ۲۵۰ مایل افزایش یافت. با این وجود، برد آن همچنان برای حمله مستقیم از برلین به لندن کافی نبود و عمدتاً از پایگاه‌های نظامی در منطقه Pas De Calais فرانسه پرتاب می‌شد. V-1 می‌توانست به حداکثر سرعت ۴۱۵ مایل بر ساعت برسد و علاوه بر پرتاب زمینی، قابلیت شلیک از بمب‌افکن‌های Heinkel He 111 را نیز داشت. این موشک مقدمه‌ای برای طراحی موشک‌های پیشرفته‌تری همچون V-2 بود که بعدها به نقطه عطفی در توسعه موشک‌های بالستیک تبدیل شد.
موشک Storm Shadow؛ همکاری بریتانیا و فرانسه در ساخت یک سلاح مدرن
یکی از شناخته‌شده‌ترین موشک‌های کروز مدرن، Storm Shadow است که در سال ۱۹۹۷ معرفی شد و در سال ۲۰۰۴ به تسلیحات نیروی هوایی سلطنتی بریتانیا اضافه گردید. این موشک حاصل همکاری بریتانیا و فرانسه است و در فرانسه با نام Scalp شناخته می‌شود. موتور اصلی این موشک Microturbo TRI-60-30 است که آن را به حداکثر سرعت ۶۰۰ مایل در ساعت می‌رساند. برد عملیاتی آن بسته به مدل متفاوت است؛ نسخه Apache AP دارای بردی کمتر از ۸۷ مایل است، درحالی‌که Storm Shadow می‌تواند ۳۴۲ مایل را طی کند. قوی‌ترین نسخه این موشک، Scalp Naval، قادر است تا ۸۷۰ مایل پرواز کند و برای شلیک از کشتی‌های جنگی و زیردریایی‌ها طراحی شده است. نسخه زیردریایی این موشک به دلیل محدودیت‌های پرتاب، برد کمتری معادل ۶۲۱ مایل دارد و از موتور Microturbo TR-50 توربوجت استفاده می‌کند.