توسعه پایدار طبق گزارش کمیسیون برانتلند در سال 1987 به عنوان فرآیندی تعریف شده که نیازهای حال را بدون به خطر انداختن توانایی نسل‌های آینده برای برآورده کردن نیازهای خود تأمین می‌کند. این نوع توسعه شامل سه رکن اساسی است: جامعه، محیط زیست و اقتصاد که به هم‌پیوسته و غیرقابل تفکیک از یکدیگر هستند.

بنابراین، توسعه پایدار به هیچ وجه چیزی نیست که از بالا و از طریق سمینارها و نشست‌های نمایشی بتوان آن را محقق کرد؛ بلکه باید بصورت عملی در درون جامعه جوشیده و رشد کند.

متأسفانه، در حالی که سمینارهای شرکت های نفتی حاضر در هویزه با شعار توسعه پایدار برگزار می‌شود، واقعیت‌ها نشان می‌دهند که این نوع توسعه با :

- اخراج کارگران بومی

-کاهش فرصت‌های شغلی در منطقه

نه تنها در راستای اصول توسعه پایدار قرار ندارد، بلکه عملاً موجب آسیب به جامعه و اقتصاد محلی شده است.

طی سالیان شاهد برگزاری اقدامات نمادین به جای اقدامات واقعی هستیم، و هیچ اقدام ماندگاری با محوریت توسعه پایدار که منجر به اقداماتی عملی. و عملیاتی شود انجام نشده است. در حداقل ترین حالت می بایست اقدامات این شرکت ها در هویزه با توجه به حقوق و نیازهای انسانی سبب رفع تدریجی فقر ، کاهش بیکاری ، و ارتقا سطح رفاه عمومی شود.

توصیه میشود تا این شرکت های نفتی به درک عمیق تری از مولفه های توسعه پایدار برسند و به جای برگزاری سمینارهای بدون دستاورد ، با اتخاذ سیاست‌های منصفانه و مؤثر، نسل‌های امروز و آینده در هویزه را در فرآیند توسعه پایدار خود شریک کند. در این صورت است که می‌توان به رشد اقتصادی، حفظ محیط زیست و رفاه اجتماعی دست یافت.

در پایان از مدیران وزارت نفت تقاضا میگردد تا با تغییر سیاست های که اسم توسعه پایدار را با خود یدک میکشند آنها را از حالت فرمایشی خارج کرده و شکل عملیاتی به آن بدهند یا اینکه مدیرانی را در راس امور قرار دهند که مجری واقعی قانون باشند و حقوق و نقش مردم را همیشه ، هم در قالب مسئولیت های اجتماعی و هم توسعه پایدار در نظر داشته باشند.