در شرایطی که دولت بار‌ها بر ضرورت افزایش جمعیت و تشویق به فرزندآوری تأکید کرده‌است، شاهد افزایش سرسام‌آور قیمت‌های کالا‌های اساسی مرتبط با کودکان هستیم. این تناقض آشکار بین شعار‌ها و واقعیت‌های اقتصادی، نه‌تنها خانواده‌ها را با مشکلات جدی مواجه کرده، بلکه اعتماد عمومی به وعده‌های دولتی را نیز مخدوش ساخته‌است. 
در کمتر از دو ماه، قیمت پوشک کودک از ۲۳۰ هزار تومان به ۳۳۵ هزار تومان افزایش یافته‌است. این افزایش نزدیک به ۴۶ درصدی، در حالی رخ داده که حداقل حقوق کارگران در سال ۱۴۰۳ تنها ۹ میلیون تومان است. با توجه به اینکه هر کودک روزانه بین چهار تا شش پوشک مصرف می‌کند، هزینه‌های ماهانه خانواده‌ها برای این کالای ضروری سهم قابل‌توجهی از درآمد یک خانواده کارگری را به خود اختصاص می‌دهد و عملاً تأمین سایر نیاز‌های اساسی را با مشکل مواجه می‌سازد. 
از سوی دیگر، شیرخشک نیز با افزایش قیمت ۳۰ هزار تومانی برای هر عدد مواجه شده‌است. این افزایش قیمت‌ها در شرایطی اتفاق می‌افتد که دولت وام فرزندآوری ۴۰ میلیون تومانی با اقساط ۳۶ ماهه را به عنوان حمایت از خانواده‌ها معرفی می‌کند، اما این مبلغ ناچیز در مقایسه با هزینه‌های سرسام‌آور نگهداری از کودک، نه‌تنها کمکی به خانواده‌ها نمی‌کند، بلکه به نوعی بار مالی اضافی بر دوش آنها محسوب می‌شود. 
سؤال اساسی اینجاست: چگونه می‌توان از خانواده‌ها انتظار داشت در شرایطی که تأمین ابتدایی‌ترین نیاز‌های فرزندانشان به یک چالش بزرگ تبدیل شده، به افزایش جمعیت و فرزندآوری تشویق شوند؟ آیا دولت به راستی تصور می‌کند که شعار‌های تبلیغاتی بدون حمایت‌های واقعی و ساماندهی به بازار می‌تواند مشکلی از مشکلات اقتصادی خانواده‌ها حل کند؟
افزایش قیمت‌های بی‌رویه کالا‌های اساسی کودکان، نه‌تنها نشان‌دهنده بی‌توجهی به معیشت خانواده‌هاست، بلکه بیانگر ناتوانی دولت در مدیریت بازار و کنترل تورم است. اگر دولت به راستی به دنبال افزایش جمعیت و بهبود شرایط جوانان است، باید پیش از هر چیز به فکر ایجاد ثبات اقتصادی و کنترل قیمت‌ها باشد. در غیر این صورت، شعار‌های فرزندآوری تنها به طنزی تلخ در میان خانواده‌های تحت فشار اقتصادی تبدیل خواهد شد. به جای وعده‌های بی‌پشتوانه، دولت باید با سیاست‌های عملی و کارآمد، بازار را سامان دهد و از افزایش بی‌رویه قیمت‌ها جلوگیری کند. تنها در این صورت است که می‌توان امید داشت خانواده‌ها با اطمینان و آرامش خاطر، به آینده فرزندان خود بیندیشند و به افزایش جمعیت تمایل پیدا کنند. در غیر این صورت، شعار‌های فرزندآوری تنها در حد حرف باقی خواهند ماند و هیچ‌گاه به عمل تبدیل نخواهند شد.