گروه ورزشی: بارسا بار دیگر شاهد تکرار تاریخ بود. یک بازی عالی مقابل اتلتیکو مادرید حداقل برای پیروزی در بازی رفت نیمه‌نهایی کوپا دل ری کافی نبود. تیم نقاط قوت خود را نشان داد؛ فشار بالای آزاردهنده، توانایی خلق موقعیت و کار خوب در ضربات ایستگاهی تهاجمی.
سبکی از بازی که معمولاً نتیجه خوبی به همراه داشت، اما این بار هم مثل بازی لیگ، به دلیل مجموعه‌ای از اشتباهات که می‌توان آن‌ها را در پنج مورد خلاصه کرد، مقابل اتلتیکو به نتیجه نرسید.
۱- مدیریت شروع و پایان بازی
بارسا در عرض پنج دقیقه دو گل دریافت کرد. این برای تیمی بزرگ که به دنبال قهرمانی است قابل‌تحمل نیست. جای تعجب نیست که هانسی فلیک از شکنندگی دفاعی تیمش به شدت عصبانی بود.
بارسا در دفاع از صحنه‌های گل‌های خولیان آلوارز و گریزمان بسیار ضعیف عمل کرد. با گذشت زمان بهتر شد و پیش از پایان نیمه اول، اتلتیکو را محاصره کرد و بازی را برگرداند.
با این حال بارسلونا نتوانست شدت خود را در تمام بازی حفظ کند و اتلتیکو در نیمه دوم دوباره راه‌های زیادی برای نفوذ پیدا کرد. مارکوس یورنته و سورلوث بدون مقاومت خاصی گل زدند. تیم تجربه لازم برای حفظ برتری و رفتن به متروپولیتانو با نتیجه بهتری را نداشت.
۲- کمبود دقت در گلزنی
خلق موقعیت‌ها آن‌طور که شاید شایسته‌اش بود در نتیجه منعکس نشد. فران تورس در نقش شماره ۹ بازی کرد و از نظر تاکتیکی بی‌نقص بود. حرکاتش عالی بود، مدافعان مرکزی را با خود کشید و در فشار همه‌چیز گذاشت. اما در دو موقعیت تک‌به‌تک با دروازه‌بان دقت لازم را نداشت.
فران تنها کسی نبود که موفق نشد. لواندوفسکی هم می‌توانست گل دوم خودش را بزند، و پدری هم نزدیک بود دبل کند اما به‌موقع به توپ نرسید. خود لامین یامال هم دید که موسو با یک شیرجه شوت پای چپش را مهار کرد و مانع گلزنی او شد.
۳- ضعف دفاع در کناره‌ها
کنده و بالده در حمله مثل خنجر بودند، اما دفاع را بیش از حد باز گذاشتند. کوبارسی و اینیگو مارتینز در کشیدن خط آفساید با بال‌ها خارج از موقعیت، مثل همیشه مشکل داشتند.
از دست دادن توپ توسط کنده منجر به گل دوم اتلتیکو شد، همان‌طور که در گل چهارم هم فضای خالی پشتش را هدف گرفتند تا سورلوث کار را مقابل دروازه خالی تمام کند.
بالده با سرعتش برخی اشتباهاتش را جبران کرد، اما اغلب در جای بدی برای دفاع قرار داشت. چولو سیمئونه به دنبال ضربه زدن از کناره‌ها بود و موفق هم شد.
۴- پدری بدون یار برای آرام کردن بازی
بازی در کل خیلی پرتنش بود. گاهی شاید نیاز به توقف بهتری داشت. پدری بهترین تفسیر را از بازی داشت، در حالی که بیشتر هم‌تیمی‌هایش بی‌محابا به حمله می‌رفتند.
دی‌یونگ عملکردش را بهتر کرد، اما کافی نبود تا پدری احساس حمایت بیشتری کند. از سوی دیگر، دنی اولمو یک هافبک تهاجمی است که بیشتر روحیه مهاجم دارد تا هافبک. تیم جای خالی بازیکنی مثل مارک کاسادو را حس کرد که تعادل بیشتری به بازی می‌آورد. فلیک با اریک گارسیا به دنبال کنترل بود، اما برای برتری در بازی برگشت نیمه‌نهایی کوپا دل ری در ۲ آوریل در متروپولیتانو کافی نبود.
۵- سیمئونه در تعویض‌ها بهتر عمل کرد
چولو در نیمه اول خیلی اذیت شد، اما با نیمکت لوکسش خوب واکنش نشان داد. به‌ویژه ورود کوریا و سورلوث برای بارسا کابوس بود.
در مقابل، هانسی فلیک در بارسا نتوانست بهبود اتلتیکو مادرید در نیمه دوم را مهار کند. بزرگ‌ترین اشتباهش تعویض پدری در پنج دقیقه آخر با نتیجه ۴-۳ بود که تیم بدون جهت‌گیری ماند.
سیمئونه بهتر از ذخیره‌هایش استفاده کرد، در حالی که فلیک حتی پنج تعویضش را هم استفاده نکرد تا به بارسا که داشت از نفس می‌افتاد، هوای تازه‌ای بدهد.
∎
سبکی از بازی که معمولاً نتیجه خوبی به همراه داشت، اما این بار هم مثل بازی لیگ، به دلیل مجموعه‌ای از اشتباهات که می‌توان آن‌ها را در پنج مورد خلاصه کرد، مقابل اتلتیکو به نتیجه نرسید.
۱- مدیریت شروع و پایان بازی
بارسا در عرض پنج دقیقه دو گل دریافت کرد. این برای تیمی بزرگ که به دنبال قهرمانی است قابل‌تحمل نیست. جای تعجب نیست که هانسی فلیک از شکنندگی دفاعی تیمش به شدت عصبانی بود.
بارسا در دفاع از صحنه‌های گل‌های خولیان آلوارز و گریزمان بسیار ضعیف عمل کرد. با گذشت زمان بهتر شد و پیش از پایان نیمه اول، اتلتیکو را محاصره کرد و بازی را برگرداند.
با این حال بارسلونا نتوانست شدت خود را در تمام بازی حفظ کند و اتلتیکو در نیمه دوم دوباره راه‌های زیادی برای نفوذ پیدا کرد. مارکوس یورنته و سورلوث بدون مقاومت خاصی گل زدند. تیم تجربه لازم برای حفظ برتری و رفتن به متروپولیتانو با نتیجه بهتری را نداشت.
۲- کمبود دقت در گلزنی
خلق موقعیت‌ها آن‌طور که شاید شایسته‌اش بود در نتیجه منعکس نشد. فران تورس در نقش شماره ۹ بازی کرد و از نظر تاکتیکی بی‌نقص بود. حرکاتش عالی بود، مدافعان مرکزی را با خود کشید و در فشار همه‌چیز گذاشت. اما در دو موقعیت تک‌به‌تک با دروازه‌بان دقت لازم را نداشت.
فران تنها کسی نبود که موفق نشد. لواندوفسکی هم می‌توانست گل دوم خودش را بزند، و پدری هم نزدیک بود دبل کند اما به‌موقع به توپ نرسید. خود لامین یامال هم دید که موسو با یک شیرجه شوت پای چپش را مهار کرد و مانع گلزنی او شد.
۳- ضعف دفاع در کناره‌ها
کنده و بالده در حمله مثل خنجر بودند، اما دفاع را بیش از حد باز گذاشتند. کوبارسی و اینیگو مارتینز در کشیدن خط آفساید با بال‌ها خارج از موقعیت، مثل همیشه مشکل داشتند.
از دست دادن توپ توسط کنده منجر به گل دوم اتلتیکو شد، همان‌طور که در گل چهارم هم فضای خالی پشتش را هدف گرفتند تا سورلوث کار را مقابل دروازه خالی تمام کند.
بالده با سرعتش برخی اشتباهاتش را جبران کرد، اما اغلب در جای بدی برای دفاع قرار داشت. چولو سیمئونه به دنبال ضربه زدن از کناره‌ها بود و موفق هم شد.
۴- پدری بدون یار برای آرام کردن بازی
بازی در کل خیلی پرتنش بود. گاهی شاید نیاز به توقف بهتری داشت. پدری بهترین تفسیر را از بازی داشت، در حالی که بیشتر هم‌تیمی‌هایش بی‌محابا به حمله می‌رفتند.
دی‌یونگ عملکردش را بهتر کرد، اما کافی نبود تا پدری احساس حمایت بیشتری کند. از سوی دیگر، دنی اولمو یک هافبک تهاجمی است که بیشتر روحیه مهاجم دارد تا هافبک. تیم جای خالی بازیکنی مثل مارک کاسادو را حس کرد که تعادل بیشتری به بازی می‌آورد. فلیک با اریک گارسیا به دنبال کنترل بود، اما برای برتری در بازی برگشت نیمه‌نهایی کوپا دل ری در ۲ آوریل در متروپولیتانو کافی نبود.
۵- سیمئونه در تعویض‌ها بهتر عمل کرد
چولو در نیمه اول خیلی اذیت شد، اما با نیمکت لوکسش خوب واکنش نشان داد. به‌ویژه ورود کوریا و سورلوث برای بارسا کابوس بود.
در مقابل، هانسی فلیک در بارسا نتوانست بهبود اتلتیکو مادرید در نیمه دوم را مهار کند. بزرگ‌ترین اشتباهش تعویض پدری در پنج دقیقه آخر با نتیجه ۴-۳ بود که تیم بدون جهت‌گیری ماند.
سیمئونه بهتر از ذخیره‌هایش استفاده کرد، در حالی که فلیک حتی پنج تعویضش را هم استفاده نکرد تا به بارسا که داشت از نفس می‌افتاد، هوای تازه‌ای بدهد.