جوان آنلاین: میثم مهدیار در صفحه اینستاگرامی خود نوشت: اگرچه واکنش‌های شدید در رسانه‌ها به ادبیات نازل ایشان پسندیده بود، اما تقلیل مسئله به کیفیت استخدام کلمات از سوی شخص ایشان از آن هم نازل‌تر است. زبان گفتاری این خانم محصول فضای گسترده‌تری است که بخش زیادی از آن ایجابی یا سلبی از سوی سیاست‌های فرهنگی و زبانی و ادبی نهاد‌ها و ارگان‌های مختلف حاکمیتی ساخته و پرداخته شده‌اند. زبان گفتاری این خانم شمه‌ای از آن ادبیات خاصی است که در شرکت‌های شتاب‌دهنده و شبیه به آنها در جریان است، در خیابان‌ها روی بیلبورد‌های شهرداری می‌بینیم، در بازار در سر اصناف مشاهده می‌کنیم، در تبلیغات صداوسیما یا برنامه‌های روزمره‌اش می‌شنویم و.... 
در واقع پرسش و مطالبه اصلی باید از «سیاست زبانی و ادبی» دولت‌ها و حاکمیت درباره صیانت و توسعه زبان فارسی باشد. البته ارزیابی عملکرد دولتی در حوزه زبانی حتماً از مجال این نوشته خارج است، اما به نظرم اجازه داشته باشیم در این رابطه چند سؤال از نهاد‌های مسئول طرح کنیم:
۱) از آموزش‌و‌پرورش: چرا درس ادبیات فارسی در مدرسه و دانشگاه به یکی از کسل کننده‌ترین و بی‌خاصیت‌ترین درس‌ها در مدرسه و دانشگاه تبدیل شده، در حالی که ادبیات کلاسیک ایران مملو از حکایات و قصه‌های عاشقانه، عارفانه، حماسی و تعلیمی است که برای ارتقای اخلاقی و فرهنگی جامعه بدان نیازمندیم. 
۲) از صداو‌سیما: چرا رسانه ملی به خاطر هویت ملی و زبان فارسی نمی‌تواند از پول تبلیغ برند‌های داخلی با کلمات خارجی همچون فلای تودی و... بگذرد؟
۳) از وزارت ارشاد: چرا معاونت فرهنگی، شورای فرهنگ عمومی و ستاد عرض و طویل «شورای پاسداشت زبان فارسی» در آن وزارتخانه نسبت به استفاده از لغات بیگانه در اصناف، تبلیغات در معابر و فضا‌های شهری، رسانه‌های جمعی و... سکوت کرده است؟ چرا نسبت به افزایش انس به ادبیات فارسی برنامه ایجابی مشخصی ندارد؟
۴) از وزارت کشور و شهرداری‌ها: چرا شهرداری‌ها نسبت به توقف تبلیغات آسیب زننده به زبان فارسی در بیلبورد‌های شهری اقدام نمی‌کنند؟
۵) از معاونت علمی: که متولی گسترش زیست‌بوم‌های فناورانه در کشور است و هیچ برنامه سلبی یا ایجابی نسبت به شیوع یک زبان چپ‌اندر قیچی در میان فعالان «زیست‌بوم‌های فناوری‌های جدید» (شتاب‌دهنده‌ها، دانش‌بنیان‌ها و...)‌هیچ برنامه سلبی و ایجابی ندارد؟
۶) از وزارت علوم و شورای عالی انقلاب فرهنگی: نسبت برنامه درسی علوم انسانی و اجتماعی ما با ادبیات غنی کلاسیک ایران که حداقل هفت – هشت قله جهانی معرفی کرده است، چیست؟