به گزارش همشهری آنلاین، اکتای براهنی پیرپسر را سال ۱۴۰۰ ساخت، اما تا امسال که در جشنواره به نمایش درآمد، امکان اکران را به دست نیاورده بود. حتی در جشنواره امسال هم در بخش اصلی اکران نشد و تنها یک سئانس در بخش خارج از مسابقه به نمایش درآمد، اما با همین یک سئانس تبدیل به فیلم منتخب منتقدان شد. فیلم در حال حاضر مجوز موقت برای نمایش دارد و از سوی سازمان سینمایی هنوز مجوز قطعی اکران عمومی را دریافت نکرده است. اما صحبت هایی در باره زمان طولانی آن برای اکران در جریان است. فیلم ۱۹۰ دقیقه است و این یعنی هر سئانس اکران آن نزدیک به دو سئانس اکران یک فیلم با زمان معمول است. به همین دلیل گفته می شود پخش کننده فیلم با توافق شورای صنفی در نظر دارد قیمت ۲۲۰ هزار تومانی برای بلیت این فیلم در نظر بگیرد؛ یعنی دو برابر قیمت بلیت فیلم های دیگر تا سینماداران راضی به اکران آن باشند.
هرچند به نظر نمی رسد با چنان قیمتی و در چنین شرایط اقتصادی عده زیادی تماشاگر آن باشند.
پدران و پسران
اکتای براهنی سال ۹۳ فیلم پل خواب را بر اساس رمان جنایت و مکافات داستایوفسکی با بازی ساعد سهیلی و هومن سیدی ساخت که البته فیلم چندان موفقی نبود و توجه زیادی هم دریافت نکرد. اما حالا پیرپسرش نقدهای بسیار خوبی گرفته و تحسین شده است. فیلم دربارهٔ خانواده‌ای سه‌نفره شامل پدر و دو پسرش است که در آپارتمانی قدیمی و دوطبقه زندگی می‌کنند. دو پسر که سن و سالی از آن‌ها گذشته، مصرانه تلاش می‌کنند پدر را راضی به فروش خانه کنند، اما پدر، مردی معتاد، دائم‌الخمر و هوس‌باز، هر بار از این کار طفره می‌رود و بیش از آنکه نگران آیندهٔ فرزندانش باشد، در پی لذت‌جویی و خوش‌گذرانی است. رابطهٔ میان پدر و پسرانش هیچ شباهتی به روابط معمول میان پدر و فرزند ندارد و هر رویدادی که در جریان داستان رخ می‌دهد، این پیوند را پیچیده‌تر می کند و اندک عاطفهٔ باقی‌مانده را نیز به‌تدریج از میان می‌برد. آنچه بیشتر از هرچیز در باره این فیلم برجسته شده، بازی درخشان و متفاوت حسن پورشیرازی در نقش پدری معتاد و زورگو و خلق یک بدمن به یادماندنی است که بسیاری از منتقدان در زمان نمایشش در جشنواره امسال معتقد بودند اگر فیلم در بخش مسابقه اکران می شد، قطعا جایزه بهترین بازیگر مرد به او می رسید. ضمن این که بازی حامد بهداد و محمد ولی زادگان هم در نقش دو پسر او، بسیار مورد توجه قرار گرفت.
منتقدی در باره فیلم نوشته : براهنی در سه ساعت و ده دقیقه فیلم خود فقط قصه نمی‌گوید و جهان خلق می‌کند. جهانی باورپذیر و با جزییات که لاجرم همراهی آن ممکن می‌شود و تماشاگر میخکوب به تماشای این پرفورمنس واقعی و پر فراز و فرود می‌نشیند.
منتقد دیگری هم معتقد است: اولین سکانس پیرپسر مخاطب را به‌سرعت به جهان مهیب فیلم پرتاب می‌کند و فیلم از همین نقطه چنان نفس‌گیر شروع می‌شود و صورت‌مسأله‌ای دشوار طرح می‌کند که البته در آن گریزی از تقدیر نیست. ویرانه‌ای که خانه نام دارد، عتیقه‌فروشی‌ چرکینی که پر از نفس‌های مردانِ تاریخ‌گذشته است و مردسالاری پررنگی که در تاروپود فیلم درهم‌تنیده شده‌ و صورت نمادین هم پیدا می‌کنند همه محصول هنرمندی است که داستان را رج به رج، یا حوصله و وسواس زیاد یافته است.
حالا باید دید پس از سه سال سرنوشت اکران فیلمی که می تواند یکی از فیلم های کالت سینمای ایران باشد، به کجا می رسد.