به گزارش ایسنا، تقی دژاکام در یادداشتی با این عنوان نوشت: جوان گریه می‌کند؛ معلوم نیست تازه خبر شهادت سید به او رسیده یا روزها و هفته‌ها از آن حادثه گذشته است، هرچه هست زار می‌زند و می‌گوید: به‌خدا که نمرده است، سید همچنان در بین ماست، سید نمی‌میرد، به ما قول داده بود که در قدس نماز می‌خواند، هر کس او را مرده پندارد خودش مرده است.... 
جوان گریه می‌کند، جوان‌ها گریه می‌کنند، زن‌ها و مردها، دختران و پسران گریه می‌کنند، اما همه‌شان می‌گویند: سید همچنان زنده است. همه آنها راست می‌گویند. اصلاً راستش همین است. سید واقعاً نمرده است. غیر از این جوان‌های شیعه و سنی و مسیحی لبنانی و پیش از همه آنها، خود خداوند گفته است که سیدحسن نمرده است: و لا تَقُولُوا لِمَن یُقتَلُ فِی سَبِیلِ‌اللَّهِ أمواتٌ بَل أَحیَاء و لکن لا تشعرون. 
آنها که سید بزرگ مقاومت را شهید کردند دو اشتباه اساسی داشتند: اول اینکه فکر کردند نصرالله را می‌کشند و تمام می‌کنند و خلاص! و دوم اینکه تصور می‌کردند او هم مثل خودشان که از مرگ می‌ترسند، از شهادت می‌هراسد. اما تصاویر این‌روزهای بیروت و ضاحیه و جای‌جای لبنان و تصاویر هوایی جاده‌های منتهی به بیروت و به خصوص تشییع بی‌نظیر و تاریخی و چشم‌پرکن دیروز در لبنان به خوبی به قاتلان نشان داده است که مرتکب چه اشتباه بزرگی شده‌اند. سیدحسن نه‌تنها نمرده و از بین نرفته که تکثیر شده، همین الان تکثیر شده و خون تازه‌ای در رگ‌های جامعه لبنان و جهان اسلام و آزادگان جهان جاری کرده است. نصرالله نه‌تنها هیچ‌گاه از مرگ نهراسید که شهادت بزرگ‌ترین و والاترین آرزوی او از سال‌های دور بود. او از دیروز در خاک آرام گرفته، اما میلیون‌ها نفر در دنیا دیگر آرام نمی‌گیرند. حالا سید بذری شده که به زودی جوانه‌های جدیدی می‌زند و غنچه‌ها و شکوفه‌های سرخ‌رنگش، درختان تناور روزهای آینده و نسل‌های پاینده‌اند. 
شریعتی در همین حال‌وهوا در «حسین وارث آدم» گفته بود: شهید «قلب» تاریخ است؛ همچنان که قلب به رگ‌های خشک اندام، خون و حیات و زندگی می‌دهد، شهید همچون قلبی به اندام‌های خشک مرده بی‌رمق جامعه، خون خویش را می‌رساند و بزرگ‌ترین معجزه شهادتش این است که به یک نسل، «ایمان جدید به خویشتن» را می‌بخشد...‌ای کسانی که می‌گویید «پیروزی بر خصم هنگامی تحقق دارد که بر خصم غلبه شود»، نه! شهید انسانی است که در عصر نتوانستن و غلبه‌نیافتن، با مرگ خویش بر دشمن پیروز می‌شود و اگر دشمنش را نمی‌کشد، «رسوا» می‌کند. 
 
حالا محل دفن سید در ضاحیه، فقط یک مزار و مزار یک شخصیت بزرگ دینی و سیاسی نیست؛ یک نشانه است از کسی که دشمن برای از میان برداشتنش ۸۰ تن بمب ریخت. خوشا به حال سید که چنین دشمنی داشت؛ این روال تاریخ است که آدم‌های بزرگ دشمنان بزرگ دارند، و دوستان بزرگ برخلاف آدم‌های حقیر که یا دشمن ندارند یا دشمنان کوچکی دارند. سید دیروز با بدرقه حماسی میلیون‌ها نفری تشییع و دفن شد که همگی پرچم نورانی حزب‌الله به‌دست، با صدای رسا فریاد می‌زدند: اِنّا علی العهد یا نصرالله، اِنّا علی العهد یا نصرالله.‌ای سید بزرگ مقاومت! درست است که میلیون‌ها دوستدار دیگرت در ایران و جهان اسلام و آزادگان دنیا دیروز نبودند تا در مراسم تو شرکت کنند، اما جای تو در قلب‌های همه ما سبز است. ما از همین راه دور به تو سلام می‌کنیم و شهادت می‌دهیم که در راه خدا به بهترین و مؤثرترین وجه جهاد کردی و می‌گوییم: منزل نو مبارک سید عزیز!‌ای آن که تو را بحق این‌طور می‌نامیدند: ایران‌دوست‌ترین غیر ایرانی. به قول خودت: «ما به شهیدانمان نمی‌گوییم: خداحافظ؛ می‌گوییم: به امید دیدار!»

*بازنشر مطالب دیگر رسانه‌ها در ایسنا به منزله تأیید محتوای آن نیست و صرفا جهت آگاهی مخاطبان می‌باشد.

انتهای پیام