این حضور میلیونی زیر پرواز جنگنده‌های اسرائیلی پیام واضحی را به جهان مخابره کرد. پیامی که در واقع اثبات عینی سخن رهبر معظم انقلاب بود: مقاومت زنده است و تمام‌شدنی نیست.
غریو «لبیک یا نصرالله» هر قدر در غم و اشک و دلتنگی از دست دادن سید مقاومت غلتید و در آسمان‌ها طنین‌انداز شد اما همان ‌قدر محاسبات تنظیم‌شده آمریکایی- اسرائیلی را برای افکار عمومی جهان نیز به هم ریخت و این علامت سؤال را در ذهن حقیقت‌جوی انسانیت شکل داد که اگر حزب‌الله در فهرست‌های بین‌المللی، گروهی تروریستی است، چگونه توانسته است قلب میلیون‌ها نفر را تسخیر و از آن خود کند؟ چگونه این جرئت را به خیل کثیری از زنان و مردان و کودکان و پیر و جوان داده است که جان خود را کف دست بگیرند و در شرایطی خطرناک که هر آن امکان بروز حماقتی دیگر از رژیم سفاک و هار منطقه است فریاد شهادت‌طلبی سر دهند؟ به قول آن خاخام صهیونیست، خطرناک‌ترین سلاحی که این مردمان دارند آن است که از مرگ نمی‌ترسند و کسی را که از مرگ نمی‌ترسد هرگز نمی‌توان شکست داد. پس معجزه حقیقی هزاره سوم مردمی هستند که خانه‌ها و خانواده‌های خود را از دست ‌داده‌اند، کودکان و برادران و خواهران و پدران و مادران خود را از دست ‌داده‌اند و همچنان وفادار و پای‌ کار آرمان مقاومت‌اند!
پیام دیگر این همایش بزرگ خالی بودن جای مسئولان و نمایندگان برخی کشورهای مسلمان بود، هر چند از دولتمردان کشورهایی که مستقیم یا غیرمستقیم دستشان به خون مردم غزه و لبنان آلوده است نمی‌توان انتظار حضور در چنین مراسمی را داشت، اما می‌توان این عدم حضور را نشانه بیّن دیگری در همدستی آن‌ها با جبهه باطل دانست که در پیشگاه افکار عمومی و مردم آزادی‌خواه این کشورها بر منفورتر شدن آن‌ها خواهد افزود.
این گردهمایی بزرگ بوی اربعین هم می‌داد. گویی مردمی که فوج‌فوج راهی میعادگاه حسینی می‌شدند، در راهپیمایی اربعین گام برمی‌دارند و چقدر چهره‌ها آشنا بود. انگار نه‌ انگار که این مراسم باشکوه در کشور دیگری در حال برگزاری است! زبان مجری و فریادهای مردم عربی بود، اما آشنا و مأنوس! زبان مقاومت بود! زبان مادری بود! انگار مراسم تشییع حاج‌قاسم بود! حتی رنگ و بویی از تشییع تاریخی امام(ره) داشت! و رنگ و بوی تشییع شهدای انقلاب و دفاع مقدس! شاید آنچه این تشییع‌ها را به هم پیوند می‌دهد، نخ تسبیح این مکتب است که: «بکشید ما را، ملت ما و حالا امت ما بیدارتر می‌شوند!» و دیدنی بود دل‌های ناآرام ایرانیانی که در همه شهرها در اماکن متبرکه، مساجد و میدان‌ها و خیابان‌های کشور در مسیر امت‌سازی جمع شدند و آرزوی حضور در این مراسم را داشتند و همنوا با مردم لبنان فریاد «لبیک یا نصرالله» سر دادند. ‌با وجود همه سم‌پاشی‌هایی که خواست دو ملت را از هم جدا و امت‌شکنی کند، با وجود ‌همه تلاش‌ها و کارشکنی‌های آشکار و پنهان که درصدد است همه امکانات جن و انس را علیه جبهه حق در جنگی وجودی بسیج کند تا نور الهی را خاموش نماید «وَاللَّهُ مُتِمُّ نُورِهِ وَلَوْ کَرِهَ الْکَافِرُونَ [۱]».
امروز در جریان این تحولات آخرالزمانی، مقاومت محور امت‌سازی شده است. امتی که رفته‌رفته در حال گسترش است. امتی از ستمدیدگان عالم که در برابر ظالمان عالم برخواهد خاست تا وعده الهی را محقق کند. امتی ایرانی، یمنی، عراقی، لبنانی، فلسطینی و... پیش‌رونده تا قلب اروپا و آمریکا. شاید بر این امت محمدی(ص) مقاطعی سخت بگذرد، بزرگان و عزیزانی را از دست دهد، اما امثال این تشییع سرخ با پرچم‌های زرد، بار دیگر به ما می‌آموزد که باید خناسان را کنار زد و به وعده الهی دل بست که «فَاصْبِرْ إِنَّ وَعْدَ اللَّهِ حَقٌّ وَ لَایَسْتَخِفَّنَّکَ الَّذِینَ لَایُوقِنُونَ [ ۲]».
***
[۱] و خداوند کامل‌کننده نور خود است، گرچه کافران خوش نداشته باشند (آیه ۸ سوره صف). [۲] پس صبر کن که وعده خداوند حق است و کسانی که یقین ندارند تو را سست نکنند (آیه ۶۰ سوره روم).