هالیوود در چند سال اخیر، با سرعت بیشتری به دنبال دیکته کردن مواضع سیاسی لیبرال‌ها به مخاطبان است. از تحویل گرفتن و نادیده گرفتن برخی از آثار گرفته تا جایگزینی جنسیت، نژاد و سن‌وسال قهرمانان و کاراکترهای اصلی، (به غیر از یک استثنا (اوپنهایمر)) فیلم‌هایی مورد توجه اسکار قرار گرفته‌اند که مخاطب چندانی در گیشه نداشتند.
شیفتگان جشنواره‌های سینمایی اروپایی، اسکار را متهم به «سینمای جریان اصلی و صنعتی» می‌کردند و می‌گفتند که معروف‌ترین نمایش اهدای جوایز سینمایی در جهان، تمرکز بیشتری روی عامه‌پسندی دارد و لزوما به‌اصطلاح هنری و جسورانه مانند کن و برلین نیست!
اما حقیقت امر این بود که در اکثر مواقع، فیلم‌های کن و برلین در حد و اندازه محصولات هالیوودی نبودند و می‌خواستند کاستی‌های خود را با در آغوش گرفتن آوانگارد و دغدغه‌های سیاسی چپگرایانه بپوشانند.
بااینحال اسکار با تحویل گرفتن آثار ضعیفی نظیر «سرزمین آواره‌ها» Nomadland، به دنیا گفت که فیلم‌های کن-پسند را نیز تحویل خواهد گرفت. چرا؟ به این علت که یک زن چینی، فیلمی درباره جامعه آمریکا ساخته بود که داستان زندگی یک زن در حاشیه شهرهای ایالات متحده را روایت می‌کرد.
برای نمونه دیگر می‌توان به «کوهستان بروکبک» اشاره داشت. آنگ لی (کارگردان چینی) با ساختن وسترنی همجنس‌گرایانه، سربلند اسکار ۲۰۰۶ شد. سندیکای ترویج و حمایت از گروه‌های جنسی نوظهور «گلاد» نیز مهر تایید خود را روی فیلم زد.
عاقبت دهانی که بی‌موقع باز شود
«قدرت سگ» به کارگردانی جین کمپیون استرالیایی، فیلمی بود که تمام پیشنیازهای اسکار را داشت: در ظاهر «وسترنی» که از سوی یک زن ساخته می‌شود، کاراکتر اصلی مرد همجنس‌گرا و یک زن مظلوم که از سوی همسرش مورد آزار و اذیت قرار می‌گیرد. اما این اثر، نه وسترن بود و نه فیلم خوبی نبود. تنها علت نامزدی اسکارهای دورقمی، این بود که قصه‌ای همجنس‌گرایانه و فمینیستی در ژانری صرفا آمریکایی و مورد علاقه محافظه‌کاران، گفته می‌شود.
این اثر، سربلند اکثر شوهای اهدای جوایز شد و شانس اصلی بهترین فیلم اسکار بود؛ رای دهندگان اسکار می‌خواستند علاوه بر سنت‌شکنی، بگویند که برای ساخت اثری در آمریکایی‌ترین ژانر سینما، لزوما نیازی نیست متولد آمریکا بوده و سبک زندگی وسترن را با پوست و گوشت و استخوان تجربه کرده باشید. بسیاری از اولین‌ها در جریانات پشت‌پرده موفق‌کردن این فیلم، وجود داشت.
اما جین کمپیون، مرتکب گناه کبیره‌ای در چشمان لیبرال‌ها شد؛ او در مصاحبه‌ای گفت که مسیر دشوارتری را نسبت به خواهران تنیس‌باز ویلیماز، برای موفقیت پیموده است.
محفل‌های امروز چپگرایان، پذیرای اظهاراتی نظیر اینکه یک زن سفیدپوست، زندگی سخت‌تری نسبت به یک زن سیاه‌پوست داشته، به هیچ عنوان نیستند. ادعای کارگردان «قدرت سگ»، کافی بود تا کشتی فیلم را غرق کرده و این اثر در نهایت به «کودا» باخت.
عاقبت مشابه «امیلیا پرز» با «قدرت سگ»
اسکار ۲۰۲۵ هم می‌توانست سال رنگین‌کمانی‌ها باشد؛ اولین‌های متعددی برای «امیلیا پرز» وجود داشت؛ جایزه بهترین بازیگر زن در فستیوال کن، به بازیگر ترنس‌جندر این فیلم داده شد؛ این بازیگر، اگر هم فاتح دیگر جشنواره‌ها نمی‌شد، قهرمان متولیان این محافل بود. رای‌دهندگان اسکار نیز با اعطای ۱۳ نامزدی به این فیلم، رکورد نامزدی برای یک محصول سینمایی غیرآمریکایی را شکستند.
مسیر خوشبختی برای این «شاهکار» نیز هموار شده بود. جدای از قهرمان ترنس‌جندر این فیلم، لیبرال‌ها نیز برای دهان‌کجی به ترامپ و سیاست‌های به زعم آن‌ها «ترنس‌جندر هراس» دولت وی، می‌خواستند «امیلیا پرز» را به‌عنوان یکی از جسورانه‌ترین فیلم‌های تاریخ، به دنیا معرفی کنند.
کسی فکر آن را هم نمی‌کرد که بازیگر اصلی و ترنس این فیلم، باعث و بانی غرق شدن کشتی «امیلیا پرز» شود. کارلا سوفیا گسکون، به‌علت توییت‌های پیشین، به یکی از ضدقهرمان‌های فصل جوایز تبدیل شده است.
اظهارات جنجال برانگیز کارلا سوفیا گسکون
بازیگر اسپانیایی در توییتر خود به جورج فلوید (قدیس دموکرات‌ها) توهین کرده بود؛ سهمیه‌های تنوع نژادی در اسکار را زیر سوال برده و از حجاب زنان مسلمان انتقاد کرده بود.
گسکون در توییتر خود نشان داده بود که مسلمان‌ستیز است و در یکی از این توییت‌ها نوشته بود: «به نظرتون تعداد مسلمانان در اسپانیا زیاد نشده یا من فقط اینطوری فکر می‌کنم؟ هر باری که می‌روم دخترم را از مدرسه بیاورم، زنان بیشتری را می‌بینیم که حجاب دارند و مانتو را تا روی کفششان پوشیده‌اند. سال بعد به جای انگلیسی، باید عربی درس بدهیم.»
گسکون در توییت دیگری، عکس یک خانواده مسلمان را بازنشر کرده و به مسلمانان توهین کرده بود.
البته قهرمان فستیوال کن، فقط با مسلمانان مشکل نداشته و با مسیحیان و کاتولیک‌ها را نیز احمق و ضد حقوق بشر خوانده است.
اما توییت‌هایی که به‌شدت موجب خشم رسانه‌های هالیوودی و لیبرال‌ها قرار گرفته، اظهارات وی درباره جورج فلوید و برندگان پیشین اسکار بوده است.
بازیگر نقش امیلیا پرز درباره جورج فلوید نوشته بود: «به نظرم عده کمی برای جورج فلویدی که یک معتاد دله‌دزد بوده، ارزش قائل هستند. اما قتل او نشان می‌دهد که برخی هنوز سیاه‌پوستان را مانند میمون‌هایی می‌بیننند که هیچ حقوقی ندارند و برخی پلیس را مانند آدم‌کش‌های مزدور می‌بینند.»
ادعای گسکون درباره تنوع نژادی و جنسیتی در اسکار ۲۰۲۱ نیز جالب است. او مانند یک محافظه‌کار آمریکایی، درباره مراسمی که امروز فیلم خودش را نامزد ۱۳ اسکار کرده است، گفته بود: «اسکار شبیه محفل فیلم‌های مستقل اعتراضی شده است. نمی‌دونستم که دارم فستیوال کره‌ای-سیاه‌پوستی و جان-سیاه‌پوستان-مهم-است می‌بینم یا فستیوال فمینیست‌های مظلوم. جدای از این حرفا‌ها، همه چقدر بدلباس بودند.»
اما نکته جالب توجه اینجا است که گسکان و فیلمش نیز، به علت سهمیه‌گذاری‌های امروز آکادمی اسکار، رکورد این جایزه را برای یک فیلم غیر انگلیسی زد.
اقلیت‌گرایی فقط شامل سیاه‌پوستان، زنان و آسیایی‌ها نمی‌شود، بلکه لیبرال‌های آمریکایی و اروپایی، رنگین‌کمانی‌ها را نیز جزو اقلیت‌های مظلوم برمی‌شمارند.
بازیگر «امیلیا پرز» نمی‌دانسته است که خودش روزی با رانت ترنس‌جندریسم، مورد ستایش اسکار قرار خواهد گرفت.
البته گسکون درباره ویروس کرونا و نقش کشور چین نیز عقاید مشابه با محافظه‌کاران MAGA داشته است: «واکسن چینی‌ها، جدای از اینکه حاوی چیپ‌ست اجباری است، باهاش دو شاخه گل پلاستیکی، یک گربه‌ای که سرش را تکان می‌دهد و یک یورو برای اولین خرید اجباری‌تان، هم می‌دهند.»
او در توییت بالا، چین را یک حکومت کمونیست دیکتاتوری تشبیه کرده بود و متلکی به نوع غذا خوردن مردم این کشور نیز انداخته است.
این فرد در توییتی مشابه گقته بود که مردم باقی جهان، دنبال ساختن موشک هستند تا بفرستند فضا، برخی دیگر دنبال ساختن دارو هستند؛ اما چینی‌ها کرونا را درست کردند.
گسکون در نمونه دیگر دعوای آنلاین با عوامل یکی از فیلم‌های غیرآمریکایی حاضر در اسکار امسال را به‌راه انداخته و گفته بود: «دست‌اندرکاران «من هنوز اینجام»، می‌خواهند کمپین تبلیغاتی ما را تخریب کنند.»
عواقب اظهارات بازیگر «امیلیا پرز»
اولین ترنس‌جندر نامزد اسکار بهترین بازیگر نقش اول زن، در کمتر از یک روز، اکانت توییتر خود را بست. باتوجه به اینکه نتفلیکس، حق پخش این «شاهکار» را در آمریکا خریداری کرده بود، گسکان بیانیه‌ای را از طریق این پلتفرم به رسانه‌ها داد: «متوجه هستم که توییت‌های من، باعث رنج شده است. به‌عنوان کسی که خود جزو گروه‌های مظلوم است، این رنج را خوب می‌شناسم و از کسانی که متقبل این درد شده‌اند، عذرخواهی می‌کنم. تمام زندگی‌ام برای دنیای بهتر جنگیده‌ام.»
زوئئ سالدانا دیگر بازیگر این فیلم نیز در بیانیه گفت: «هنوز مشغول هضم کردن اتفاقات دو روز اخیر هستم. خیلی ناراحت هستم. از چنین اظهاراتی، حمایت نمی‌کنم. هیچ‌گونه بدگویی علیه هیچ گروهی از انسان‌ها را برنمی‌تابم... من فقط می‌توانم درباره تجربه‌ای که در ساخت این فیلم داشتیم صحبت کنم. رابطه ما توام با برابری نژادی و جنسیتی بود. خیلی ناراحتم که باید با این چالش، دست‌وپنجه نرم کنیم.»
سلنا گومز، بازیگری که چندی پیش به‌علت گریستن برای اخراج خلافکاران و جنایت‌کاران از آمریکا، وایرال شده بود، در نقش همسر امیلیا پرز در این اثر حضور داشته و معتقد است اتفاقات اخیر، حال و هوای افسانه‌ای کمیپن فیلم را خدشه‌دار کرده است.
قرار بود گسکان، در تور تبلیغاتی این فیلم برای اسکار، در آمریکا حاضر شود؛ اما نتفلیکس، دعوت خود را پس گرفته است و گویا در پشت پرده گفته‌اند «این دور و برها پیدات نشود.»
تیم نتفلیکس، به گسکون گفته‌اند که اگر او به فستیوال‌ها و شوهای اهدای جوایز بیاید، آن‌ها نخواهند آمد. نتفلیکس نیز امسال روی موفقیت در اسکار، خیلی حساب باز کرده بود و هرکاری بتواند این روزها می‌کند تا رای‌دهندگان، کشتی فیلم را به جرم بازیگر ترنس، غرق نکنند.
حجمه انتقادات به‌اندازه‌ای بالا بود که این بازیگر به شعبه اسپانیایی شبکه CNN رفت و به گریه و اشتباه‌کردم افتاد.
گسکون در مصاحبه این شبکه گفته بود: «من آدم ده بیست سال پیش نیستم. اگرچه من جرمی مرتکب نشده‌ام، اما انسان بی‌نقصی نیستم.»
البته متولیان هالیوود، از این بیشتر ناراحت هستند که اکنون نمی‌توانند با دست‌آورسازی برای «امیلیا پرز»، نقش خود را در مبارزه با سیاست‌های ترامپ را ادا کنند. ورایتی در گزارشات اخیر خود درباه این بازیگر، به فحش هم نیز داده است.
انتهای پیام/