جوان آنلاین: خب سروصدا‌ها خوابید. هیجان فروکش کرد. حالا بهتر می‌توان وضعیت را دید. پرسپولیس می‌توانست در جمع هشت تیم صعودکننده به یک هشتم نهایی لیگ نخبگان باشد ولی به خودش باخت وفرصت را به راحتی از دست داد. علتش هم کاملاً مشخص است؛ جناب کارتال هنوز نمی‌داند از تیمش چه می‌خواهد شاید هم اصلاً هنوز نمی‌داند کجا آمده، به هر حال سرخ‌ها حذف شدند و حالا باید منتظر بمانند و ببینند جناب کارتال چه زمانی به شناخت کافی دست پیدا می‌کند. 
حالا استقلال تنها نماینده باقی مانده ایران در لیگ نخبگان است؛ تیمی که این روز‌ها با سروصدای زیاد از ماتزاری ایتالیایی به عنوان مربی خود رونمایی کرده، اصلاً کاری نداریم که این جناب بیکار بوده، در آخرین تجربه مربیگری‌اش قهرمان ایتالیا، یعنی ناپولی را به خاک سیاه نشانده و حالا هم کلی شرط و پیش‌شرط برای مدیران ناکاربلد ما گذاشته تا بیاید و فعلاً روی سکو بنشیند، با اینها کاری نداریم، حرف‌مان چیز دیگری است. 
استقلال در این فصل حال و روز خوبی ندارد. آبی‌ها لیگ را از دست داده‌اند و تنها امیدشان جام حذفی است. واقع‌بین هم که باشیم استقلال در لیگ نخبگان هم با وجود اینکه نمی‌توان فوتبال را پیش‌بینی کرد، شانس چندانی ندارد، اما همین تیم با همین وضعیت هر چه موفقیت نصفه و نیمه هم که به دست آورده با مربیان ایرانی بوده است. دقت کنید استقلال لیگ نخبگان را با پیروزی شروع کرد در حالی که جواد نکونام روی نیمکتش بود. استقلال این مرحله را با دومین برد خود تمام کرد در حالی که سهراب بختیاری‌زاده روی نیمکتش بود، یعنی این شش امتیاز از مجموع ۹ امتیاز به دست آمده را از سوی کادر فنی تمام ایرانی خود به دست آورده است. حالا سؤال این است که چرا مدیران استقلال باید دوره بیفتند در اروپا و دنبال مربیان خارجی بیکار بگردند تا شاید یکی از آنها منت سر ما بگذارد و هدایت یکی از تیم‌های بزرگ‌مان را برعهده بگیرد، یکی مثل والتر ماتزاری! همین حالا پرسپولیس به عنوان یک درس عبرت بزرگ جلوی چشم آبی‌هاست. پرسپولیس که با کریم باقری وضعیتش بسیار بهتر از این روز‌ها با کارتال بود. استقلال هم با بختیاری‌زاده خوب بود. قبلاً هم نوشتیم کاش کمی فقط کمی خودباور باشیم و به داشته‌های‌مان بیشتر اعتماد کنیم. استقلال به لطف دو مربی ایرانی به جمع هشت تیم برتر لیگ نخبگان راه یافت ولی گویا در فوتبال ایران کسی قرار نیست این موفقیت‌ها را ببیند. شبکه دلالی حاکم بر فوتبال اجازه دیده شدن این حقایق را نمی‌دهد و مدیران نالایق و بی‌کفایت فوتبال هم فقط برای اینکه نام‌شان را کنار نام‌های مثلاً بزرگ اروپایی قرار دهند، به راحتی زحمات مربیان ایرانی را نادیده می‌گیرند و با پس زدن آنها سراغ مربیان بی‌کیفیت خارجی می‌روند. جالب است که حتی توصیه‌های پیشکسوتان و مربیان موفق داخلی هم در خصوص استفاده از مربیان ایرانی به گوش مدیران نمی‌رود که البته این به نفوذ و قدرت شبکه دلالی در فوتبال برمی‌گردد نه سنگینی گوش آقایان!
اینکه علی جباری، پیشکسوت بزرگ استقلال عنوان کند فلان مربی اگر خوب بود، بیکار نمی‌ماند یا یحیی گل‌محمدی یکی از مربیان موفق فوتبال طی سال‌های گذشته بگوید مدیران فوتبال فقط پاسپورت خارجی دوست دارند، حرف‌هایی است که باید آنها را جدی گرفت، اما فعلاً شنیده نمی‌شوند؛ شنیده نمی‌شوند تا امثال نکونام، بختیاری‌زاده و کریم باقری زیر سایه خارجی‌های بی‌کفایت با وجود توانایی‌های فنی بالا که همه دیده‌ایم روزبه‌روز از فوتبال دورتر شوند.