خبرگزاری حوزه | چرا در دنیای فانی رضایت نداریم، با آنکه آخرت ابدی را نیز قبول داریم؟ این سوالی است که ذهن بسیاری از انسان‌ها را به خود مشغول کرده است.

چرا با وجود اعتقاد به زندگی ابدی در آخرت، باز هم در دنیای فانی به دنبال رضایت و خوشبختی هستیم؟

دلایل متعددی برای این موضوع وجود دارد که در ادامه به برخی از آنها اشاره می‌کنیم:

۱. طبیعت انسان: انسان موجودی است که همواره به دنبال کمال و بهترین‌هاست. این میل به کمال در وجود انسان باعث می‌شود که هیچگاه به وضع موجود راضی نباشد و همواره به دنبال بهبود شرایط خود باشد.

۲. دنیای فانی: دنیای فانی، دنیایی است که در آن همه چیز گذرا و ناپایدار است. لذت‌ها و خوشی‌های این دنیا زودگذر هستند و نمی‌توانند رضایت دائمی را برای انسان به ارمغان بیاورند.

۳. آخرت ابدی: آخرت، دنیایی است که در آن همه چیز ثابت و پایدار است. لذت‌ها و خوشی‌های آخرت دائمی هستند و می‌توانند رضایت واقعی را برای انسان به ارمغان بیاورند.

۴. تفاوت بین دنیا و آخرت: دنیا و آخرت دو دنیای متفاوت هستند. دنیا، دنیای عمل و تلاش است و آخرت، دنیای نتیجه و پاداش. در دنیا انسان باید تلاش کند و زحمت بکشد تا به موفقیت برسد، اما در آخرت، نتیجه اعمال خود را خواهد دید.

۵. امید به آخرت: امید به آخرت، یکی از عواملی است که باعث می‌شود انسان در دنیا تلاش کند و به سختی‌ها و مشکلات آن صبر کند. انسان امیدوار است که در آخرت، پاداش صبر و تلاش خود را خواهد گرفت.

با توجه به دلایل فوق، می‌توان گفت که چرا انسان در دنیای فانی رضایت ندارد، با آنکه آخرت ابدی را نیز قبول دارد. انسان فطرتاً به دنبال کمال و بهترین‌هاست و دنیای فانی نمی‌تواند رضایت دائمی را برای او به ارمغان بیاورد. امید به آخرت و پاداش‌های آن، باعث می‌شود که انسان در دنیا تلاش کند و به سختی‌ها و مشکلات آن صبر کند.

البته باید توجه داشت که این بدان معنا نیست که انسان نباید در دنیا به دنبال رضایت و خوشبختی باشد؛ بلکه باید تلاش کند تا در دنیا نیز زندگی خوبی داشته باشد؛ اما نباید تمام امید و آرزوی خود را به این دنیا ببندد و از آخرت غافل شود.

در پایان، می‌توان گفت که انسان باید بین دنیا و آخرت تعادل برقرار کند. هم باید برای دنیای خود تلاش کند و هم برای آخرت خود.

علیرضا صیادی