به گزارش سرویس ترجمه خبرگزاری ایمنا، خدمات بهداشت و درمان در سراسر جهان بر اساس فلسفه‌های گوناگون شکل می‌گیرد. اگرچه سیستم مراقبت بهداشتی بی‌نقص وجود ندارد، اما بعضی از ویژگی‌های اساسی همچون سرمایه‌گذاری در منابع انسانی، زیرساخت‌ها و مراقبت‌های اولیه می‌تواند یک سیستم را به بهترین شکل ممکن ارتقا دهد.
مراقبت‌های پیشگیرانه برای بهبود سلامت جمعیت و ایجاد ظرفیت، تأمین بودجه عمومی برای دسترسی فقیرترین افراد به مراقبت‌های بهداشتی و دارو، مشارکت بیمار و جامعه، همراه با نوآوری و پاسخ سریع، به حداکثر رساندن پوشش‌های بیمه‌ای و سرمایه‌گذاری مناسب در فناوری اطلاعات و در تحقیق و توسعه، کلید دسترسی بیشتر به سیستم‌های مراقبت بهداشتی و بهبود نتایج سلامت است.
رتبه‌های مراقبت‌های بهداشتی در جهان
یکی از راه‌های تعیین قدرت زیرساخت‌های مراقبت‌های بهداشتی یک کشور، بررسی تعداد بیمارستان‌های آن کشور نسبت به جمعیت است. تعداد بیشتر بیمارستان‌ها در یک کشور نشان‌دهنده ارائه خدمات متنوع‌تر و تخصصی‌تر مراقبت‌های بهداشتی، با زمان انتظار کمتر و تخت‌های بیمارستانی بیشتر است.
کره جنوبی با ۸۱.۰۱ بیمارستان به ازای هر یک میلیون جمعیت، بیشترین بیمارستان‌ها را در جهان دارد. پس از آن ژاپن با ۶۵.۳۸ و بلغارستان با ۴۹.۵۸ بیمارستان در هر میلیون نفر قرار دارند. کاستاریکا با ۸.۰۶ بیمارستان به ازای هر میلیون نفر، پایین‌ترین رتبه را دارد و پس از آن اسلوونی، بلژیک، لوکزامبورگ، شیلی و مجارستان قرار گرفته‌اند.
یکی دیگر از معیارهای رتبه‌بندی زیرساخت‌های بهداشتی، بررسی تعداد تخت‌های بیمارستانی موجود در کشور به ازای هر هزار نفر از جمعیت است. بر اساس داده‌های موجود، کره جنوبی با ۱۲.۶۵ تخت بیمارستانی به ازای هر هزار نفر در صدر کشورها قرار دارد. پس از آن ژاپن با ۱۲.۶۳ و آلمان با ۷.۸۲ تخت در رتبه‌های بعدی هستند. در انتهای این لیست، مکزیک با ۰.۹۹ تخت و هند با ۰.۵۲ تخت بیمارستانی به ازای هر هزار نفر قرار دارند.
برای ارزیابی قدرت سیستم بهداشتی یک کشور، تعداد شاغلین در بخش پزشکی از جمله پزشکان، پرستاران، دندانپزشکان و ماماها نیز مورد بررسی قرار می‌گیرد، همچنین افرادی که در زمینه‌های دیگر همچون تحقیقات پزشکی و مدیریت بیمارستان‌ها فعالیت می‌کنند. اتریش و نروژ بیش از ۵ پزشک به ازای هر هزار نفر از جمعیت خود دارند و به این ترتیب در صدر فهرست قرار گرفته‌اند.
اندونزی با ۰.۷ پزشک به ازای هر هزار نفر، کمترین تعداد پزشک را در جهان دارد. این وضعیت موجب فشار مداوم بر سیستم بهداشتی اندونزی شده است. آفریقای جنوبی با ۰.۸ پزشک به ازای هر هزار نفر در رده بعدی قرار دارد. کره جنوبی و ژاپن نیز با وجود رتبه‌های بالای خود در دیگر زمینه‌ها، از نظر تعداد پزشک به ازای هر هزار نفر، زیر میانگین جهانی قرار دارند، همچنین آمریکا، انگلیس و کانادا نیز با چالش‌هایی در این زمینه روبه‌رو هستند.
مراقبت‌های بهداشتی در ایالات متحده آمریکا
ایالات متحده آمریکا برخلاف بسیاری از کشورهای توسعه‌یافته، یک برنامه مراقبت‌های بهداشتی همگانی و رایگان ندارد و بیشتر مردم آمریکا از ترکیبی از برنامه‌ها و سیستم‌های مراقبت بهداشتی با بودجه عمومی و خصوصی بهره می‌برند. بیشتر بیمارستان‌ها و کلینیک‌ها خصوصی هستند که ۶۰ درصد آنها غیرانتفاعی و حدود یک‌پنجم انتفاعی است. طرح‌های گروهی بیمه که توسط کارفرماها تأمین می‌شوند، حدود ۱۵۰ میلیون آمریکایی را پوشش می‌دهند.
یک‌سوم جمعیت تحت پوشش سه برنامه با بودجه عمومی هستند که برای افراد بالای ۶۵ سال و معلول، افراد فقیر و کودکانی که خانواده‌هایشان واجد شرایط دو برنامه دیگر نیستند، ارائه می‌شوند. قانون مراقبت مقرون‌به‌صرفه که در سال ۲۰۱۰ به تصویب رسید، بازارهای بیمه سلامت را ایجاد کرد که حدود ۱۷ میلیون آمریکایی را تحت پوشش می‌گیرد.
سیستم مراقبت‌های بهداشتی آمریکا در میان ۱۱ کشور با درآمد بالا، گران‌ترین است و گزارش‌ها نشان می‌دهد که ۱۷ درصد از تولید ناخالص داخلی در سال ۲۰۱۸ صرف مراقبت‌های بهداشتی شده است. اگرچه ایالات متحده بیش از هر کشور دیگری برای مراقبت‌های بهداشتی هزینه می‌کند، اما این هزینه‌ها لزوماً منجر به نتایج بهداشتی بهتری نمی‌شود. سیستم بهداشتی آمریکا از نظر دسترسی، کارایی و عدالت در مقایسه با سایر کشورهای توسعه‌یافته، در رتبه پایین‌تری قرار دارد. بسیاری از بیماران مجبورند برای تأمین هزینه‌های بالای درمان خود، داروهای خود را جیره‌بندی کنند یا حتی از دریافت درمان‌های ضروری صرف‌نظر کنند که این موضوع می‌تواند منجر به عوارض جدی یا حتی مرگ شود.
با وجود تلاش‌ها برای افزایش تعداد بیمه‌شدگان، هنوز میلیون‌ها نفر در آمریکا بدون بیمه هستند. دسترسی به خدمات بهداشتی در آمریکا تحت تأثیر عواملی مانند نژاد، وضعیت اقتصادی و محل زندگی قرار دارد. اقشار کم‌درآمد و رنگین‌پوست‌ها بیشتر از دیگر گروه‌ها با نابرابری‌های شدید در دسترسی به خدمات بهداشتی مواجه هستند. علاوه براین، ایالات متحده با کمبود پزشکان و پرستاران مواجه است، به‌ویژه در مناطق روستایی. این کمبود باعث افزایش زمان انتظار برای دریافت خدمات پزشکی می‌شود و گاهی ناهماهنگی در خدمات‌رسانی می‌شود.
مراقبت‌های بهداشتی در بریتانیا
خدمات بهداشت و درمان در بریتانیا از طریق سیستم ملی بهداشت کل جمعیت را پوشش می‌دهد که ۷۹ درصد بودجه آن از مالیات‌های عمومی تأمین و توسط وزارت بهداشت اداره می‌شود. حدود ۲۰ درصد بودجه از طریق بیمه ملی و مابقی از طریق بیماران خصوصی و پرداخت‌های تکمیلی تأمین می‌شود. این سیستم بر کمیسیون‌های بالینی محلی نظارت دارد تا مراقبت‌های جامعی از جمله برنامه‌های غربالگری پیشگیرانه، واکسیناسیون، مراقبت‌های بستری و سرپایی، زایمان و بهداشت روان را ارائه دهند.
سیستم ملی سلامت بریتانیا با بحران جدی کمبود نیروی انسانی مواجه است که ناشی از برنامه‌ریزی ضعیف نیروی کار و دستمزد پایین در سال‌های گذشته است. بسیاری از افراد شاغل در این سیستم به‌دنبال فرصت‌های بهتر در خارج از این کشور یا در بخش خصوصی هستند که این امر منجر به کمبود پزشکان و پرستاران می‌شود و مستقیماً بر کیفیت مراقبت از بیماران تأثیر می‌گذارد.
دسترسی به درمان به یک مسئله فوری تبدیل شده است، به‌طوری که فهرست انتظار برای درمان‌های بیمارستانی به حدود ۷.۸ میلیون نفر در اواخر سال ۲۰۲۳ رسید و بیماران معمولاً با تأخیرهای طولانی برای دریافت خدمات اضطراری مواجه هستند.
بریتانیا همچون ایالات متحده، دارای ترکیبی از بیمارستان‌های دولتی، خصوصی انتفاعی و غیرانتفاعی است. همه ساکنان انگلستان و افرادی که دارای کارت بیمه سلامت اروپا هستند، حق استفاده از خدمات سیستم ملی بهداشت را دارند. در حال حاضر، ۱۲ درصد از جمعیت نیز بیمه سلامت خصوصی را انتخاب کرده‌اند تا در صف انتظار برای مراقبت‌های انتخابی قرار نگیرند.
گردشگری سلامت یکی دیگر از چالش‌های این کشور است که در آن افرادی که ساکن بریتانیا نیستند می‌توانند از سیستم ملی بهداشت انگلستان برای دریافت خدمات پزشکی با کیفیت بالا استفاده کنند، بدون اینکه سهمی در پرداخت مالیات داشته باشند. اقلیت‌های قومی و افراد فقیر با نابرابری‌هایی در سیستم بهداشت بریتانیا روبه‌رو هستند.
مراقبت‌های بهداشتی در اتحادیه اروپا
هر یک از کشورهای اتحادیه اروپا، سیستم مراقبت بهداشتی خاص خود را دارد، اما اعضای اتحادیه اروپا به‌طور کلی هدف مشترکی را مشابه مدل بریتانیا دنبال می‌کنند. تمام سیستم‌های مراقبت بهداشتی در اروپا به‌طور خودکار همه شهروندان را بدون در نظر گرفتن توانایی پرداخت، پوشش می‌دهند. بیشتر سیستم‌های خدمات مراقبتی و درمانی از طریق مالیات‌های پرداختی توسط کارفرمایان و مردم تأمین می‌شوند. مراقبت‌های بهداشتی در اتحادیه اروپا به‌جز بعضی خدمات انتخابی و تخصصی، رایگان است.
در کشورهایی همچون فرانسه، ایتالیا، نروژ و سوئد، دولت بیمه را تأمین می‌کند، بیمارستان‌ها را اداره می‌کند و سیستم ملی بهداشت فقط ارائه‌دهنده بیمه سلامت است. فرانسه که به‌عنوان یکی از بهترین سیستم‌های مراقبت بهداشتی در جهان شناخته شده است، دارای یک سیستم مراقبت بهداشتی خصوصی و بیمه سلامت قانونی است که انتخاب گسترده‌ای از پوشش را ارائه می‌دهد، اما اصلاحات اخیر در قانون، پرداخت نیمی از بیمه تحت حمایت کارفرمایان را برای کارمندان اجباری کرده است.
کشورهایی همچون آلمان، سوئیس و هلند دارای سیستمی هستند که در آن بیمه سلامت اجباری است و توسط ارائه‌دهندگان خصوصی ارائه می‌شود، اما دولت حق بیمه را به‌صورت یارانه پرداخت می‌کند. بیمه‌گران موظف به پذیرش همه متقاضیان هستند و سقف معقولی برای بیمه مشترک وجود دارد. در این سیستم همه شهروندانی که درآمدی کمتر از یک آستانه دارند باید بیمه سلامت داشته باشند، همچنین همسران بیکار و افراد تحت تکفل آنها نیز بدون هیچ هزینه اضافی پوشش داده می‌شوند.
هزینه مراقبت بهداشتی در اتحادیه اروپا به‌طور میانگین حدود ۸ درصد از تولید ناخالص داخلی است. بیشتر اعضای اتحادیه اروپا از تأیید اکثریت مردم خود برای سیستم‌های مراقبت بهداشتی برخوردار هستند و کمتر از ۵ درصد از مردم در چهارپنجم کشورهای اروپایی نیازهای برآورده‌نشده را گزارش می‌کنند. با این حال، افزایش انتظارات بیماران و پیشرفت فناوری، فشارهای مالی را افزایش داده است و نابرابری‌ها در وضعیت سلامت و ارائه خدمات همچنان یک چالش است.
سیستم‌های بهداشت و درمان در آسیا
سیستم‌های بهداشت و درمان در آسیا ترکیبی از برنامه‌های عمومی و خصوصی است که منعکس‌کننده بافت‌های متنوع اقتصادی، فرهنگی و جمعیتی هر منطقه است. این سیستم‌ها از مدل‌های تأمین مالی دولتی گرفته تا مدل‌هایی با مشارکت قابل‌توجه بخش خصوصی و پرداخت‌های شخصی تشکیل می‌شوند.
برای مثال، سیستم مراقبت‌های بهداشتی سنگاپور شامل بیمه عمومی قانونی، برای پوشش هزینه‌های بیمارستانی سنگین و بعضی درمان‌های سرپایی است. حق بیمه‌ها به‌صورت یارانه‌ای پرداخت می‌شود و حتی افراد با درآمد پایین نیز از آن بهره‌مند هستند. حساب پس‌انداز ملی اجباری برای پرداخت هزینه‌های بیمارستانی و بعضی درمان‌های سرپایی استفاده می‌شود.
چین دارای بیمه پزشکی عمومی همگانی است که شامل کارمندان شهری و سایر شهروندانی می‌شود که به‌صورت داوطلبانه ثبت‌نام می‌کنند. خدمات جامع تحت پوشش قرار دارد، اما هزینه‌ها شامل کسر و پرداخت‌های مشترک است. چین حدود ۶.۶ درصد از تولید ناخالص داخلی خود را صرف مراقبت‌های بهداشتی می‌کند.
هند مراقبت‌های رایگان سرپایی و بستری را در کلینیک‌ها و بیمارستان‌های دولتی ارائه می‌دهد، اما با کمبود کارکنان و تجهیزات روبه‌رو است. طرح حفاظت سلامت ملی به‌تازگی برای ارائه مراقبت‌های ثانویه و ثالثی رایگان در بیمارستان‌های خصوصی راه‌اندازی شده است. هند کمتر از ۴ درصد از تولید ناخالص داخلی خود را صرف مراقبت‌های بهداشتی می‌کند. در مجموع، سیستم‌های بهداشت و درمان در آسیا با چالش‌هایی همچون کیفیت خدمات عمومی، کمبود پزشک و تجهیزات و نابرابری در دسترسی روبه‌رو هستند.
بهداشت و درمان در آمریکای جنوبی
سیستم‌های بهداشت و درمان در آمریکای جنوبی شامل خدمات عمومی و خصوصی هستند. در کشورهایی همچون شیلی و کلمبیا، خدمات پزشکی به‌صورت عمومی و با بودجه دولتی ارائه می‌شود که منجر به رونق گردشگری پزشکی در این مناطق شده است. در کلمبیا، ۹۷ درصد از جمعیت تحت پوشش بیمه سلامت همگانی اجباری قرار دارند. تمام شهروندان به‌صورت یکسان به خدمات بهداشتی دسترسی دارند و تنها پرداخت ۱۴ درصد از هزینه‌ها به‌صورت شخصی است. سیستم بهداشتی از طریق مالیات و بیمه‌های شغلی تأمین مالی می‌شود و برای افراد فقیر به‌طور کامل یارانه‌ای است. رقابت سالمی بین ارائه‌دهندگان خدمات عمومی و خصوصی در این کشور وجود دارد.
شیلی دارای بیمه سلامت قانونی برای کارگران است که هیچ مشارکتی از سوی کارفرما یا دولت ندارد. وجوه درمانی توسط مؤسسات تأمین اجتماعی مدیریت می‌شود و بقیه جمعیت تحت پوشش صندوق ملی سلامت قرار دارند. برزیل دارای یک سیستم بهداشت عمومی جامع و همگانی است که بودجه آن توسط مالیات‌های دولتی تأمین می‌شود. این سیستم انواع خدمات بهداشتی را برای تمام شهروندان و بازدیدکنندگان پوشش می‌دهد، اما زمان انتظار برای دریافت خدمات بسیار طولانی است.
کاستاریکا نیز دارای یک سیستم موفق بهداشتی است که خدمات اجتماعی را با خدمات پزشکی وزارت بهداشت ترکیب می‌کند. حدود ۸۶ درصد از جمعیت ساکن در این کشور به مراقبت‌های جامع با کیفیت بالا دسترسی دارند.
بیمه‌ها در آرژانتین به‌طور عمده توسط اتحادیه‌های کارگری مدیریت می‌شوند، در حالی که بیش از یک‌سوم جمعیت بیمه ندارند و به خدمات عمومی وابسته‌اند. به‌طور کلی سیستم‌های بهداشت و درمان در آمریکای جنوبی با چالش‌هایی همچون کمبود منابع و توزیع نامناسب آنها، ظرفیت پایین سیستم‌ها و کمبود دارو روبه‌رو هستند. فساد نیز روند انتصابات رسمی را مختل می‌کند و اصلاحات را دشوار می‌سازد.
خدمات بهداشتی در آفریقا
آفریقای جنوب صحرا ۱۳ درصد از جمعیت جهان را تشکیل می‌دهد اما ۲۵ درصد از بار بیماری‌های جهان را به دوش می‌کشد و تنها ۱ درصد از هزینه‌های جهانی بهداشت را مصرف می‌کند. حق دسترسی به مراقبت‌های بهداشتی رایگان به‌عنوان یک حق عمومی پذیرفته شده است، اما تحقق آن به کندی پیش می‌رود.
بیشتر آفریقایی‌ها که در دسته درآمد پایین یا متوسط قرار دارند، به سیستم بهداشت عمومی یا درمانگران سنتی مراجعه می‌کنند. تنها تعداد کمی قادر به پرداخت هزینه‌های مراقبت خصوصی با کیفیت بالا هستند. هزینه‌های خصوصی ۶۰ درصد از کل پرداخت‌ها برای مراقبت‌های بهداشتی را تشکیل می‌دهد.
در رواندا، بیمه سلامت ملی بیش از ۹۰ درصد جمعیت را پوشش می‌دهد، در حالی که در سایر کشورها کمتر از ۹ درصد مردم تحت پوشش هستند. غنا دارای طرح بیمه سلامت ملی است که شبکه‌ای از مشارکت عمومی‌خصوصی را برای دسترسی به مناطق بدون خدمات عمومی ایجاد کرده است. تمام ساکنان باید در این طرح ثبت‌نام کنند و حق بیمه سالانه پرداخت کنند تا خدمات رایگان دریافت کنند.
در کنیا و تانزانیا نیز برنامه‌های مشابهی وجود دارد، اما هزینه‌ها برای اکثر شهروندان غیرقابل پرداخت است. بسیاری از کشورهای آفریقایی تنها به کمک‌های مالی خارجی برای تأمین هزینه‌های مراقبت‌های بهداشتی تکیه می‌کنند. این در حالی است که کمبود دارو و فساد مشکلات جدی‌تری ایجاد کرده است.
سیستم‌های بهداشت و درمان در آفریقا با چالش‌هایی چون کمبود منابع، توزیع نامناسب و افزایش فساد روبه‌رو هستند. این مشکلات موجب شده‌اند که بسیاری از پزشکان به کشورهای دیگر مهاجرت کنند و کمبود نیروی انسانی در بخش عمومی افزایش پیدا کند. بی‌نظمی اداری، پوشش ناکافی بیمه و نبود شفافیت از معضلات اصلی سیستم‌های بهداشتی آفریقاست.