به گزارش خبرگزاری تسنیم، کالاهای اساسی، کالاهایی هستند که مستقیماً بر معیشت مردم تأثیر می‌گذارند یا با واسطه حداقلی از طریق تأثیر بر تولید، تأمین کالاهای ضروری جامعه را تحت تأثیر قرار می‌دهند.
با توجه به آنکه نیاز سالانه کشور به کالاهای اساسی، دارو و تجهیزات پزشکی نسبت به تولید داخل (با توجه به ضعف زیرساخت‌ها و تجهیزات تولید) در طول سالیان متمادی بسیار بیشتر بوده است، لذا تأمین کالاهای ضروری و سلامت محور جامعه به شدت به واردات و نرخ ارز وابسته است.
در این راستا دولت‌ها در اقتصاد ایران با تخصیص ارز ترجیحی همواره در تلاش بوده‌اند تا کالاهای اساسی را با قیمت پایین‌تر در کشور تأمین نمایند. با وجود تأمین ارز کالاهای اساسی، تغییر قیمت کالاهای مذکور در طول سال‌های اخیر اجتناب ناپذیر بوده‌است. زیرا کالاهای اساسی وارداتی که به آن‌ها ارز ترجیحی تعلق می‌گیرد، غالباً مواد اولیه و مواد واسطه‌ای تولید هستند و سایر هزینه‌های کالاهای نهایی تولید شده از این اقلام، ارتباطی با نرخ ارز ترجیحی ندارد. از این‌رو با ثابت نگه داشتن نرخ ارز ترجیحی، صرفاً بخشی از هزینه‌های تولید کالای نهایی ثابت می‌ماند و سایر هزینه‌های تولید از قبیل هزینه نیروی کار، هزینه حمل و نقل و... متناسب با نرخ تورم تعدیل می‌شوند.
بنابراین افزایش قیمت برخی از کالاهای اساسی و سلامت محور به دلیل تورم، ناشی از ناترازی‌های بلندمدت اقتصاد ایران بوده که تا حدودی امری طبیعی به نظر می‌رسد.
گفتنی است، به طور کلی تغییر قیمت کالاها به‌ویژه در یک یا چند کالای محدود، متأثر از چندین مولفه می‌باشد و صرفاً به یک نوع سیاست خاص مربوط نمی‌شود. تغییرات قیمت کالاها به سیاست‌های تجاری، ارزی، پولی، تولیدی و فضای اقتصاد کلان داخل و بین‌الملل وابسته است. ازاین‌رو به منظور تحلیل وقایع باید نگاه چند بعدی به مسائل اقتصادی داشت و صرفاً یک سیاست (سیاست ارزی) نمی‌تواند توضیح‌دهنده همه تغییرات باشد. بسیاری از مشکلات اقتصاد ایران ماهیت ساختاری دارند و نباید آن را صرفاً به یک مجموعه منتسب نمود.
انتهای پیام/
∎