شهربانو منصوریان، قهرمان باتجربه ووشو، در گفت‌و‌گو با میزان، به بررسی لیگ برتر ووشو، تجربیاتش در تیم ملی و آینده ورزشی‌اش پرداخت. او با انرژی و شوق خاصی از رقابت‌ها و چالش‌های دوران ورزشی خود صحبت کرد.
*لیگ برتر ووشو چطور بود؟
لیگ امسال واقعاً خوب بود. تعداد تیم‌ها خیلی زیاد بود و این برای اولین بار بود که چنین تعدادی در لیگ شرکت کردند. لیگ امسال خیلی سخت بود و البته یک مقدار هم حاشیه برای ما درست کرد. دانشگاه آزاد و سپاهان به فینال رسیدند و سپاهان هم مطابق انتظار قهرمان شد.
*مبارزه سهیلا منصوریان با مریم هاشمی چطور بود؟
سهیلا عالی بازی کرد و به حقش رسید. من فکر می‌کردم که خودم با مریم هاشمی مبارزه کنم، اما دیدم که او در وزن ۷۰ کیلوگرم است و در نهایت سهیلا را گذاشتیم با او بازی کند. هم وزن من هم یاسمن بود که بازی نکرد.
*درباره صحبت‌های تند راضیه طهماسبی چه نظری دارید؟
خانم طهماسبی جدا از اینکه مدتی سرمربی تیم ملی بوده و من بازیکنش بودم، خیلی هم با من رفیق است. گاهی اوقات آدم در عصبانیت حرف می‌زند. من ناراحت نیستم، چون او یکی از بهترین دوستان من است.
*سن و آینده ورزشی‌تان چطور است؟
خودمم نمی‌دانم چند سالم است! ولی به نظر می‌رسد بعد از ۴۰ سالگی دیگر نمی‌توانم در تیم ملی بازی کنم و جهانی بعدی آخرین تجربه من در تیم ملی خواهد بود. می‌خواهم به مبارزات داخل قفس و مبارزه‌های حرفه‌ای بروم! البته در لیگ ووشو هم مبارزه می‌کنم، چون اصولاً در هر وزنی که باشم، آن وزن خالی می‌شود و این تقصیر من نیست!
*مربیگری در تیم ملی چطور؟
هنوز به این موضوع فکر نکردم، هرچند که من در تیم جوانان مربی بودم. الهه منصوریان مربی بسیار بزرگی است و حتی از مربیان مرد ساندای ایران هم بهتر است. دوست دارم با او کار کنم. الهه هر روز ساندای ایران را بهتر از قبل می‌کند.
*بزرگ‌ترین حسرت ورزشی‌تان چیست؟
بزرگ‌ترین حسرت ورزشی من این است که آرزوی المپیک را داشتم که نشد به آن برسم، چون ووشو در المپیک نبود.
*آینده‌تان در مبارزات حرفه‌ای؟
من مسابقات مبارزات حرفه‌ای را خیلی دوست دارم و می‌خواهم در این مسیر به کارم ادامه دهم. برای این موضوع برنامه دارم که بزودی مشخص خواهد شد.
بهترین مربی‌تان در این سال‌ها چه کسی بوده؟
نمی‌توانم بگویم بهترین مربی من چه کسی بوده. از رده‌های پایه خانم خلیلی خیلی به من کمک کرد و در تیم‌های ملی تمام مربیان برای من زحمت کشیدند. الهه منصوریان، راضیه طهماسبی و ...؛ فقط خدا از پانگ، سرمربی چینی وقت تیم ملی بانوان ساندای ایران، نگذرد که همش من را خط می‌زد!
رقابت با حریفان چینی چطور بود؟
من همه حریفانم را در مسابقات بین‌المللی زدم، ولی خب چینی‌ها همیشه خوب بودند و ما را اذیت می‌کردند. سانداکاران چینی خطرناکند، چون در بازی‌های نزدیک هم داوران به آنها کمک می‌کنند. به جز چینی‌ها، من همه را شکست دادم. هرچند در حرفه‌ای هم رقبای چینی را زدم. من کلاً همه را می‌زنم مگر اینکه خلافش ثابت شود!
*بعد از بازنشتگی اجباری که سال آینده برایت رخ می‌دهد، دلت برای تیم ملی تنگ نمی‌شود؟
کاری نمی‌توان کرد. بالاخره هر آمدنی یک رفتنی دارد. من تا باشم همه را شکست می‌دهم، اما وقتی قانون می‌گوید برو، من هم حرفی ندارم و می‌روم.
انتهای پیام/