هیچ تضمینی برای ادامه حضورشان در تیم‌ملی وجود ندارد اگر دم از مشکلات بزنند و کوچک‌ترین حرفی برخلاف میل آقایان مسئول به زبان آورند. تفاوتی هم نمی‌کند چه عنوان‌ها، قهرمانی‌ها و افتخارآفرینی‌هایی داشته باشند، همین که حاضر به چشم بستن بر مشکلات نباشند، کافیست تا نامشان از لیست تیم‌ملی یا اردو‌های آن خط بخورد!
این قانون نانوشته‌ای است که در اکثر فدراسیون‌های ورزشی اعمال می‌شود. شاید به این دلیل که فدراسیون‌ها ارگان‌هایی مستقل هستند و کسی نمی‌تواند در کار آنها دخالت کند یا حتی سرک بکشد، اما آیا اصرار به این اشتباه، تیشه زدن به ریشه ورزش کشور نیست و دود اشتباهات مدیران مستبد به‌طور مستقیم به چشم ورزش کشور نمی‌رود؟
خردادماه سال گذشته بود که ملی‌پوشان وزنه‌برداری با انتشار بیانیه‌ای اعلام کردند برخلاف میل باطنی، مجبور به ترک اردو شدند و تأکید داشتند که این اقدام صرفاً به خاطر شرایط اردوی تیم‌ملی بوده و تا مساعد نشدن شرایط بازنخواهند گشت. البته این نخستین بار نبود که ملی‌پوشان این رشته از اوضاع نامناسب اردو‌ها گلایه می‌کردند، اما سرانجام ناچار شدند برای آنکه صدایشان به جایی برسد، اقدام به ترک اردو کنند، ولی در عین ناباوری واکنش فدراسیون کشیدن قلم قرمز روی نام ملی‌پوشان و حتی سرمربی بود که به دلیل خواسته بحق شاگردانش پشت آنها درآمده بود!
بی‌تردید همانطور که وظیفه ورزشکار تمرین کردن برای کسب نتیجه است، وظیفه مسئولان نیز مهیا کردن شرایط و امکانات برای نیل به این هدف است. با وجود این برخی تصور می‌کنند مسئول بودن صرفاً به معنای زورگویی و نشاندن حرف خود به کرسی است، حتی اگر حرفی که می‌زنند دور از حق و عدالت باشد. 
آنچه سال گذشته گریبان ملی‌پوشان وزنه‌برداری را گرفت، بار‌ها و بار‌ها طی این سال‌ها گریبان ورزشکاران دیگر رشته‌ها را نیز گرفته که یکی دیگر از نمونه‌های آن داستان ملی‌پوشان بانوان قایقرانی است که در کانکسی در انتهای دریاچه اسکان داده شده بودند و وقتی ماجرای اسکان‌شان لو رفت با مشکلات زیادی از سوی مسئولان مواجه شدند. 
آخرین معضل ورزشکارانی که بابت رسیدن به حق و حقوق خود با غضب مسئولان مواجه شدند، ملی‌پوشان بوکس بودند که اعتراض خود را به صورت مسالمت‌آمیز و از طریق نماینده‌های خود که اتفاقاً یکی از آنها کاپیتان تیم‌ملی هم هست به گوش مسئولان این رشته رساندند و با اجازه سرمربی تیم از حضور در تمرین تا حل شدن مشکل امتناع کردند، اما در عین ناباوری پاسخی که دریافت کردند اخراج شبانه از اردو بود و دعوت شدن به کمیته انضباطی، آن‌هم تنها به این دلیل که خواستار بهتر شدن شرایط اردو شده بودند!
بی‌تردید ورزشکارانی که احضار می‌شوند و خود سالن محل تمرین‌شان را از نخاله‌های ساختمانی خالی می‌کنند و به همین دلیل حتی با مشکلات ریوی هم مواجه می‌شوند، به دنبال حاشیه‌سازی نیستند که اگر بودند بزرگ‌تر‌های خود را برای صحبت نزد مسئولان نمی‌فرستادند و هر کدام ساز خودشان را کوک می‌کردند. هرچند که بعید نیست در اینگونه مواقع برخی نیز شیطنت‌هایی بکنند، اما سؤال اینجاست که چرا آقایان مسئول چشم و گوش خود را می‌بندند تا کار به اینجا کشیده شود؟ چرا نباید مسئولان فدراسیون‌ها هرازگاهی پای درددل ورزشکاران بنشینند و مشکلات ریز و درشت آنها را از نزدیک ببینند تا فرداروز ناچار نشوند بگویند که کسی در حال تحریک آنهاست!
بی‌تردید هرکس یک‌طرفه پیش قاضی برود راضی برمی‌گردد، اما کافیست در چنین شرایطی صحبت‌های طرفین را کنار هم بگذاریم تا متوجه شویم که کدام‌یک صرفاً در حال توجیه کردن است؛ آنکه مشکلاتی را بیان می‌کند که نمی‌توان منکر شد یا آنها که تمام مسائل و مشکلات را از بیخ و بن منکر می‌شوند و مدام به دنبال انداختن تقصیر گردن این و آن هستند. آیا نباید هیچ‌گونه نظارتی بر رفتار مستبدانه اینگونه مدیران و مسئولان باشد تا تاوان اشتباهات آنها را ورزش کشور ندهد؟