شنبه 27 بهمن 1403 برای رای گیری درباره تفکیک وزارت راه و شهرسازی رفتم مجلس. نمایندگان موافق و مخالف به نوبت صحبت کردند.

موافق ها جوری از تفکیک دفاع می کردند انگار اگر وزارتخانه من تفکیک شود میلیون ها واحد مسکونی یکجا افتتاح می شود و کل مشکلات حمل و نقل کشور هم یک شبه حل می شود. حتی هواپیماهای زمین گیر و تارعنکبوت بسته‌ی ایرلاین ها هم ناگهان اورهال می شوند و یک ساعت بعد در هوا حرکات آکروباتیک می زنند!

خلاصه موافق ها در نطق هایشان غوغایی راه انداختند که بیا و ببین ولی من آرام نشسته بودم و لبخند از لبم دور نمی شد. می دانید چرا؟ چون من تمهیدات لازم را از قبل انجام داده بودم.

قطعا بعضی ها که خیلی دلشان می خواست وزارتخانه تفکیک شود هم تمهیدات خودشان را انجام داده بودند ولی خب! به قول معروف دست بالای دست بسیار است!

 شاید بعضی ها فکر کرده بودند که استاد لابی هستند و می توانند با یک طرح نیم بند و مذاکرات پشت پرده و لابی با نمایندگان مجلس، وزارت راه و شهرسازی را تفکیک کنند اما من بدون این که ادعایی داشته باشم در عمل نشان دادم از همه آنها در لابی واردترم. ضمن این که صادقانه بگویم لابی هایی که انجام شد فقط هنر من نبود.  

برای آنها که از لابی گری برداشت سویی دارند می گویم که لابی کردن یک حرکت کاملا دموکراتیک است و در همه کشورهای دنیا هم باب است و اصلا بدون لابی کار پیش نمی رود. چون نیک بنگری وفاق هم نوعی لابی است دیگر! بنابراین من لابی نکردم بلکه وفاق کردم.

وقتی نتیجه رای گیری اعلام شد و موافق ها 106 نفر بودند و مخالف ها 153 نفر، با این که از قبل تمهیداتی کرده بودم ولی باز هم از تعداد مخالف ها سورپرایز شدم چون بسیاری از کارشناسان و دانشگاهیان موافق تفکیک بودند و کلی درباره خوبی های آن استدلال کرده بودند. این یعنی مجلس باز هم نشان داد در سورپرایز کردن و بی توجهی به نظر کارشناسان ید طولایی دارد!

وقتی داشتم از مجلس خارج می شدم  در چشم بعضی از نمایندگان یک «این همه مخالف از کجا سبز شد؟!» خاصی موج می زد! شاید آنها هم در چشم من یک «من خودم اِند لابی‌ام !» خاصی می دیدند.

این را فقط برای درج در تاریخ می گویم که چنین چیزی در چشم من نبود. یعنی اصلا آن احساس وجد و پیروزی که شاید خیلی ها فکر کنند بعد از رای مخالف مجلس به تفکیک، باید به من دست می داد را حس نکردم. علتش هم این بود که برخلاف تصورم  وفاق کردن با بعضی مخالف ها در مجلس اصلا کار سختی نبود و با مقادیر اندک وفاق مساله حل شد.

بعضی از نمایندگان ما انقدر اهل وفاقند که 13 سال پیش در زمان ادغام وزارتخانه مخالف آن رای دادند و اهل تفکیک بودند ولی این بار با تفکیک نشدن وزارتخانه وفاق کردند!

خلاصه با تجربه ای که از ماجرای تفکیک در مجلس به دست آوردم استرسی که بابت سوال و استیضاح نمایندگان داشتم هم خیلی کمتر شد و فهمیدم آنجا خیلی ها اهل وفاقند.

ماشالله هزار ماشالله درخواست های نمایندگان از مقام عالی وزارت راه و شهرسازی  کم نیست، فرقی هم نمی کند من وزیر باشم یا شخص دیگر؛ یکی می گوید مسکن روستایی را رونق بده و یک جاده دو بانده هم به روستای آب و اجدادی ما بکش، یکی می گوید مسکن نهضت ملی را زودتر بساز، یکی جاده از وسط جنگل می خواهد، یکی اتوبان وسط کوه و کمر می خواهد، یکی می گوید ابرها را بارور کن بالاسر روستاهای طرف ما ببارد،  یکی می خواهد خط آهن برای فلان شهر که اصلا بار و مسافر ندارد کشیده شود، یکی دیگر می خواهد همان خط آهن اصلا کشیده نشود چون از وسط زمین های موکلانش می گذرد، یکی می خواهد پسرخاله زن داداش همسایه اش مدیرکل فلان اداره تابعه وزارتخانه شود و سر و سامان بگیرد و ... ، همه شان هم نیت خیر دارند. بالاخره ما دولت وفاقیم و باید تلاش کنیم همه راضی باشند.

البته شنیده ام یک روانشناس گفته است کسی که می خواهد همه را راضی نگه دارد همه را ناراضی می کند و خودش هم از پا در می آید ولی روزی که خواستم وزیر شوم آقای رئیس جمهور با من شرط کردند هر جور نگرشی که با وفاق جور در نمی آید را بگذارم پشت در هیات دولت و بعد وارد شوم.