فرارو- یک مطالعه جدید نشان داد افرادی که تعاملات اجتماعی بیشتری دارند نسبت به سایرین عمر طولانی‌تری خواهند داشت.
به گزارش فرارو به نقل از بیزینس اینسایدر، افراد مسنی که دوستان و خانواده خود را حداقل یک بار در ماه ملاقات می‌کردند کمتر در معرض مرگ بودند. بر اساس مطالعات جدید به نظر می‌رسد تنهایی زندگی کردن خطر مرگ را افزایش می‌دهد. این تحقیقات جدید بر روی نیم میلیون نفر انجام شده و نشان می‌دهد دیدار با خانواده و دوستان حداقل یک بار در ماه با افزایش سن می‌تواند به افراد کمک کند تا عمر طولانی‌تری داشته باشند. موضوع این پژوهش جدید ارتباط میان ملاقات نکردن با دوستان یا خانواده و افزایش خطر مرگ بود. در حالی که مطالعات پیشین انزوای اجتماعی را با مرگ زودتر مرتبط کرده بودند، تحقیقات جدید اثرات بالقوه انواع مختلف تعامل اجتماعی بر طول عمر را مورد بررسی قرار داد. این مطالعه نشان داد در حالی که همه اشکال تعامل اجتماعی بر افراد تأثیر دارند، دیدار با دوستان و خانواده، شرکت در یک فعالیت گروهی هفتگی و تنها زندگی نکردن بزرگترین تفاوت‌ها را ایجاد می‌کنند.
محققان از شرکت‌کنندگان این مطالعه در مورد پنج شکل مختلف تعامل اجتماعی سؤال پرسیدند. دو مورد از سوالات ذهنی بودند: اینکه چقدر می‌توانستند به نزدیکانشان اعتماد کنند و چقدر احساس تنهایی می‌کردند و سه مورد عینی بودند: اینکه چقدر دوستان و خانواده خود را ملاقات می‌کردند، آیا در یک فعالیت گروهی هفتگی شرکت می‌کردند و اینکه آیا تنها زندگی می‌کردند. محققان به طور متوسط ۱۲.۶ سال پس از مصاحبه اولیه سراغ شرکت کنندگان رفتند. از ۴۵۸۱۴۶ نفر شرکت کننده اولیه ۳۳۱۳۵ نفر در این فاصله فوت کرده بودند. در بین کسانی که فوت کردند کسانی که هرگز با عزیزان خود ملاقات نمی‌کردند ۳۹ درصد بیشتر در معرض خطر مرگ بودند. این مطالعه نشان داد حتی شرکت در فعالیت‌های گروهی هفتگی در صورتی که دوستان و خانواده در آنها شرکت نکنند خطر را کاهش نمی‌دهد.
هامیش فاستر، نویسنده اصلی این مطالعه، گفت: «جالب توجه است که بازدید‌های مکرر خطر مرگ را نسبت به تنها یک بار ملاقات در ماه کاهش نمی‌دهد.» تنها زندگی کردن و منزوی شدن به روش‌های دیگر، مانند انجام ندادن فعالیت‌های گروهی هفتگی یا ملاقات منظم با خانواده و دوستان، نیز با ۷۷ درصد بیشتر خطر مرگ مرتبط بود. فاستر ادامه داد: «ما همچنین سعی کردیم بسیاری از عوامل دیگر را نیز در نظر بگیریم که می‌توانند این یافته‌ها را توضیح دهند، مانند سن افراد، جنسیت، وضعیت اجتماعی-اقتصادی آنها، سیگاری بودن و موارد دیگر. حتی پس از حذف این عوامل نتایج باز هم نشان دادند که ارتباطات اجتماعی در سن مرگ تأثیر بسیار مهمی می‌گذارد. البته محققان محدودیت‌های مطالعه را نیز برجسته کردند و گفتند یافته‌ها ممکن است برای همه صدق نکند.
فاستر توضیح داد این مطالعه نمی‌تواند ثابت کند که فقدان روابط اجتماعی باعث مرگ می‌شود، اما انزوا و تنهایی می‌تواند باعث تضعیف سلامتی شود. او گفت که برای دستیابی به نتایج مطمئن‌تر به تحقیقات بیشتری نیاز است. این مطالعه همچنین کیفیت ارتباطات اجتماعی را اندازه‌گیری نکرد، بلکه فقط تعداد آنها را اندازه‌گیری کرد. فاستر درباره پژوهش جدیدش گفت: «انسان‌ها واقعاً پیچیده هستند و ارتباطات نیز همینطور هستند. اقدامات ما در این مطالعه در مقایسه با توانایی انسان‌ها بسیار خام است، اما این مطالعه همچنان بسیار دقیق است و حالا ما شروع به بررسی چگونگی اهمیت انواع مختلف ارتباط اجتماعی و مرگ زودهنگام خواهیم کرد.»
ارتباط بین تعامل اجتماعی و طول عمر چیز جدیدی نیست. در واقع، اغلب به عنوان یک عامل کلیدی سبک زندگی در مناطق آبی جهان، مکان‌هایی با نسبت بالای صد ساله‌ها، ذکر می‌شود. به عنوان مثال، در اوکیناوای ژاپن، سنت موآی وجود دارد که شامل زندگی در شبکه‌های اجتماعی قوی است. در جزیره یونانی ایکاریا نیز وقت گذراندن با خانواده بخش مهمی از فرهنگ است و وعده‌های غذایی به عنوان فرصتی برای گردهم آمدن در نظر گرفته می‌شود. در حالی که شرکت کنندگان در مطالعه میانسال و مسن‌تر بودند، فاستر گفت که تحقیقاتی وجود دارد که نشان می‌دهد افراد جوان‌تر نیز می‌توانند از ارتباط اجتماعی بهره ببرند و باید کار‌های بیشتری برای افراد در هر سنی که تنها و منزوی هستند، انجام شود. فاستر گفت: «ما باید شاهد مداخلات و حمایت‌های بیشتری در سطح جامعه باشیم که ارتباطات اجتماعی را آسان‌تر، محتمل‌تر و با کیفیت‌تر می‌کند. به عنوان مثال، مراکز اجتماعی، پارک‌ها، مکان‌ها و فعالیت‌هایی که ملاقات و ارتباط افراد را برای روابط با کیفیت بالا آسان می‌کنند.»