حجت الاسلام علی‌رضا مکتب‌دار، سردبیر نشریه عربی الآفاق در یادداشتی با عنوان «انتظار؛ خیزشی به‌سوی روشنایی» نوشت:

انتظار، رکود و چشم‌به‌راهی منفعلانه نیست، بلکه حرکتی جاری در مسیر نور است، جریانی که از ژرفای جان آدمی می‌جوشد و او را به‌سوی روشنی هدایت می‌کند. این امید، نه در گوشه‌نشینی و سکوت، بلکه در خیزش و پویایی معنا می‌یابد. انتظار، ایستادن بر قله یقین است، درحالی‌که طوفان یأس در دره‌های تاریک شک و تردید می‌غرّد.

از نگاه روان‌شناسی، انتظار نه‌تنها انسان را از ورطه‌ ناامیدی و بی‌هدفی نجات می‌دهد، بلکه او را به تلاش، استقامت و سازندگی فرا می‌خواند. کسی که در دلش آتش انتظار شعله‌ور است، هر لحظه را فرصتی برای کمال، هر گام را پلی به‌سوی تعالی، و هر مشکل را آزمونی برای صبر و پایداری می‌بیند. او در برابر سختی‌ها زانو نمی‌زند، بلکه هر رنجی را به انگیزه‌ای برای رشد و هر شب تیره را به نویدی برای سپیده‌دم بدل می‌کند.

در آیینه‌ ادیان و باورهای کهن، انتظار ظهور منجی، نه صرفاً یک امید شخصی، بلکه حقیقتی جهانی و آرمانی مشترک است که در قلب تاریخ تپیده است. همه‌ پیامبران، همه موحدان و عدالت‌خواهان، این بشارت را داده‌اند که ظلم پایدار نیست و خورشید حقیقت، سرانجام از پس ابرهای سیاه دروغ و فریب طلوع خواهد کرد.

اما انتظار حقیقی، فقط نشستن و چشم‌به‌راه بودن نیست. این انتظار، آمادگی است؛ آمادگی برای همراهی با حقیقت، برای مبارزه با باطل، برای حرکت به‌سوی اصلاح فرد و جامعه. منتظر واقعی، خود یک جوینده عدالت است، نه صرفاً یک نظاره‌گر.

در همیشه تاریخ، آنان که از رهگذر ستم روزی‌ستانی می‌کنند، از طلوع آفتاب عدالت هراس دارند. همان‌گونه که شب‌پرستان از آمدن سپیده صبح بیمناک‌اند، ظالمان نیز با تمام توان، در پی خاموش کردن نور انتظارند.

برخی تلاش کرده‌اند که انتظار را به بی‌عملی و سکون تبدیل کنند تا مردمان، در برابر بیداد، تسلیم و سر به زیر باشند. برخی دیگر، چهره این امید را در غبار تحریف و خرافه پنهان ساخته‌اند تا حقیقت آن در میان شبهات گم شود و عده‌ای نیز، مدعیان دروغین را در مسیر این جویبار زلال قرار داده‌اند تا مردم به چشمه‌ حقیقت راه نیابند و جان تشنه خویش را از گوارای آن سیراب نسازند؛ اما خورشید را نمی‌توان در حصار گرفت و حقیقت را نمی‌توان برای همیشه در پشت دیوارهای دروغ پنهان داشت. انتظار، خورشیدی درخشنده است که هرگز خاموش نمی‌شود، بلکه در دل‌های بیدار، همواره زنده و فروزان است.

برای آنکه این نور خاموش نشود، باید شناخت را جایگزین تقلید کرد، بصیرت را جانشین غفلت ساخت و با آگاهی، نقشه‌های بدخواهان را نقش بر آب کرد. راه مبارزه با دشمنان انتظار، زنده نگه داشتن این امید در دل‌ها، حرکت در مسیر عدالت، و آگاه‌سازی جامعه از خطرات تحریف و انحراف است.

انتظار، سکون و رخوت نیست، بلکه خیزشی است که از دل آغاز می‌شود و به جهان گسترش می‌یابد. منتظر کسی نیست که تنها چشم به افق بدوزد، بلکه او کسی است که با هر گام خود، راه آمدن حقیقت را هموار می‌کند و در نهایت، منتظر واقعی، هر روز، آینه دل را از غبار غفلت می‌زداید، در مسیر راستی گام برمی‌دارد و با هر عمل نیک، طلوع سپیده عدالت را نزدیک‌تر می‌سازد.