حوالی امروز: قبول داریم که داستان‌ها، شایعات، فیلم‌های تخیلی و مستندهای مختلف درباره بشقاب‌پرنده‌ها آن‌قدر زیاد است که کار به نخ‌نما شدن این سوژه رسیده، اما شما هم قبول کنید که موضوع بشقاب‌پرنده‌ها با همه این کهنگی و نخ‌نمایی، هنوز سوژه و معمایی جذاب و حل‌نشدنی به شمار می‌آید و دانشمندان، نظامیان، سیاستمداران، سازمان‌های اطلاعاتی و امنیتی و... نتوانسته‌اند برخی از شواهد مربوط به وجود بشقاب‌پرنده‌ها را قاطعانه رد کنند یا توضیح قابل قبولی درباره‌اش بدهند!
عکس‌های کاملاً اتفاقی
برخلاف خیلی از وقایع بشقاب‌پرنده‌ای که معمولاً در آمریکا رخ داده، ماجرای سال ۱۹۹۰ روستای «کالواین» در ابتدا کاملاً انگلیسی بوده و رد پای نیروی هوایی و وزارت دفاع انگلیس هم در آن دیده می‌شود. «یورونیوز» اما دیروز و پس از ۳۵سال، ابعاد جدیدی از این ماجرا را منتشر کرد و مشخص شد داستان باز هم به آمریکایی‌ها ربط پیدا می‌کند. آگوست ۱۹۹۰ دو مرد که در حال کوه‌پیمایی در اطراف روستای «کالواین» اسکاتلند بودند، شئ پرنده عظیم و الماس‌شکلی را دیدند که ثابت در وسط ایستاده بود، بدون اینکه صدایی داشته باشد یا دود و ردی از پرواز و حرکتش در آسمان دیده شود. وحشت‌زده، پشت درختی پناه گرفتند و دیدند یک هواپیمای جنگنده «هاریر» در آسمان ظاهر شد و اطراف این شئ عجیب مانور داد تا خوب بررسی‌اش کرده باشد. در همین زمان، بشقاب‌پرنده الماسی‌شکل ناگهان بی‌سروصدا اوج گرفت و کمتر از چند ثانیه بعد ناپدید شد. چند روز پس از این ماجرا که ظاهراً کسی جز همان دو گردشگر و کوهنورد از آن خبر نداشت از روزنامه «دیلی رکورد» با «کریگ لیندسی» افسر روابط عمومی پایگاه نیروی هوایی در «پیتریوی کسل» که فقط ۸۰کیلومتر با روستای «کالواین» فاصله دارد تماس گرفتند که «دو گردشگر که شغلشان آشپزی در یک هتل است، ۶عکس از یک شئ پرنده در نزدیکی کالواین گرفته و برای روزنامه ارسال کرده‌اند...». اندی آلن، سردبیر بخش عکس روزنامه، یکی از بهترین تصاویر را برای لیندسی فرستاد. افسر روابط عمومی پایگاه نیروی هوایی هم بلافاصله این عکس خیلی خیلی واضح را برای وزارت دفاع فرستاد. آن‌ها از او خواستند بقیه عکس‌ها و نگاتیوها را هم از دیلی رکورد بگیرد و با دو گردشگر هم صحبت کند. کمی بعد هم از لیندسی خواسته شد موضوع و پرونده را به وزارت دفاع بسپارد و به بقیه ماجرا کاری نداشته باشد و همه چیز را فراموش کند! پاییز همان سال، لیندسی در سفری کاری به لندن، در ساختمان وزارت دفاع، چاپ بزرگی از همان عکس را به صورت پوستر روی دیوار دید. پیگیر ماجرا و بقیه عکس‌ها شد. کارکنان وزارت دفاع بقیه عکس‌ها را نشانش دادند که در همه آن‌ها با اینکه جای جنگنده هاریر تغییر کرده بود اما شئ الماسی‌شکل وسط تصویر ایستاده و ثابت بود. کارشناسان وزارت دفاع گفتند نشانه‌ای از جعلی بودن در عکس‌ها پیدا نکرده و اصلاً هم نمی‌دانند آن شئ الماسی‌شکل چیست! لیندسی چون صابون وزارت دفاع پیش از این به رختش خورده و قول داده بود ماجرا را فراموش کند، باز هم کنجکاوی‌اش را کنترل و ماجرا را تا سی و چند سال بعد فراموش کرد!
آمریکایی بود
پروفسور «دیوید کلارک» استاد دانشگاه شفیلد هالام و خبرنگار سابق، در سال۱۹۹۶ برای اولین بار وقتی «نیک پوپ» کارمند سابق وزارت دفاع انگلیس، کتاب «آسمان‌های باز، ذهن‌های بسته» را منتشر کرد از ماجرای کالواین به عنوان مرموزترین موارد موجود در آرشیو وزارت دفاع خبردار شد.
در تحلیل‌های وزارت دفاع تأکید شده بود که تصاویر گرفته شده در سال۱۹۹۰ جعلی نیستند اما در آخر تحلیل نوشته شده بود: «شئ ناشناخته؛ پرونده بسته؛ اقدام بیشتری لازم نیست»!
تقریباً ۱۳ سال طول کشید تا «کلارک» به اطلاعات دیگری درباره این ماجرا دست پیدا کند. سال ۲۰۰۹ او مسئول بررسی و سازماندهی اسناد محرمانه آرشیو ملی بریتانیا شد.
در میان اسناد به نوشته‌ای رسید که باز هم بر واقعی بودن ماجرا دلالت داشت و معمای دیگری را هم مطرح می‌کرد: «عکس‌ها بررسی شدند... هواپیمای موجود در تصویر یک جنگنده هاریر است، اما هیچ سابقه‌ای از پرواز و عملیات هاریر در مکان و زمان ذکر شده وجود ندارد... »! او با روزنامه «دیلی رکورد» تماس گرفت، اما دبیر بخش اخبار و دبیر بخش عکس‌ها گفتند هیچ اثری از تصاویر کالواین در بایگانی‌شان نیست و هیچ‌کس در روزنامه چیزی درباره آن‌ها به یاد نمی‌آورد!
سال ۲۰۱۸، او بالاخره سرنخ مهمی پیدا کرد: وزارت دفاع نام یک مقام سابق خود را که در بخش اطلاعات دفاعی فعالیت می‌کرد، به اشتباه سانسور نکرده بود. کلارک او را پیدا کرد و این مقام سابق ضمن تأکید بر عجیب بودن ماجرا گفت دو گردشگر یا شکارچی غیرمجاز عکس‌ها را گرفته و برای دیلی رکورد فرستاده‌اند... او اضافه کرد: «شئ الماسی‌شکل، یک هواپیمای آزمایشی متعلق به ایالات متحده بوده است»! بنابراین تحقیقات کلارک او را به همان افسر نیروی هوایی یعنی «کریگ لیندسی» رساند.
مجهول‌الهویه
سال ۲۰۱۹ کلارک با کریگ لیندسی تماس گرفت. لیندسی نسخه‌ای از واضح‌ترین عکس بشقاب پرنده را از لابه‌لای اسنادش پیدا کرد. یک استاد عکاسی در دانشگاه شفیلد اصالت عکس را تأیید کرد. پشت عکس با جوهر قرمز نوشته شده بود: «حق چاپ: کوین راسل، دیلی رکورد، گلاسگو». کلارک با دیلی رکورد تماس گرفت اما هیچ سابقه و نشانی از کسی به نام «کوین راسل» در این روزنامه یافت نشد! در جست‌وجوهای بعدی سوابق و نام و نشان ۱۴۰ نفر به نام «کوین راسل» پیدا شد که هیچ‌کدام ارتباطی به ماجرا و عکاسی و... نداشتند. بنابراین داستان همچنان مبهم و نیمه‌تمام ماند. گروهی از کارشناسان شئ داخل عکس را بشقاب‌پرنده می‌دانستند و گروهی دیگر یک هواپیمای شناسایی فوق‌پیشرفته که گفته می‌شود در یک پروژه فوق‌محرمانه ارتش آمریکا توسعه یافته است. برخی‌ها هم اصالت عکس را زیرسؤال برده و آن را یک حقه عکاسی معرفی می‌کردند.سال ۲۰۲۴ مستندی در باره یوفوها به نمایش درآمد. در این مستند فاش شد که سردبیر روزنامه دیلی رکورد در دهه۹۰ میلادی عضو کمیته «دی نوتیس» وزارت دفاع بریتانیا بوده است. کمیته‌ای که وظیفه داشته از انتشار اخباری که امنیت ملی انگلیس را به خطر می‌انداخته جلوگیری کند. در حالی که تحقیقات «کلارک» برای یافتن عکاسان این ماجرا به جایی نرسیده بود، در مستند یوفوها فردی به نام «ریچارد گریو» که مدعی است با دو آشپزی که عکس‌ها را گرفته‌اند در یک هتل کار می‌کرده، می‌گوید در یک شب بارانی، ماشین سیاه رنگی آمد، دو نفر از آن پیاده شدند و به دو آشپزی که عکس‌ها را گرفته بودند، گفتند: «زمان استراحت تمام شده»! پس از مکالمه طولانی با آن‌ها «ریچارد گریو» دیده که چهره هر دو نفر مثل ماست سفید شده...آن‌ها تا مدت‌ها حرف نمی‌زدند... کار نمی‌کردند و فقط سیگار می‌کشیدند... شب‌ها بیرون از هتل در ماشینشان می‌خوابیدند... مدتی بعد هم ناپدید شدند!