شفقنا- یک تیم از پژوهشگران مکانیسم جدیدی را کشف کرده‌اند که به وسیله آن هورمون مردانه (مانند 5α-DHT) در بدن برای حمایت و بهبود عملکرد عضلات و استخوان‌ها عمل می‌کند.
به گزارش شفقنا؛ وبگاه آرتی عربی نوشت: «این مکانیسم ممکن است به توسعه داروها یا درمان‌های جدیدی که هدفشان تقویت عضلات است، به ویژه بیمارانی که از ضعف یا از دست دادن توانایی حرکت رنج می‌برند، کمک کند».
آندروژن‌ها، مانند هورمون 5α-dihydrotestosterone (5α-DHT)، هورمون‌های اصلی برای کنترل رشد ویژگی‌های جنسی مردانه هستند و نقش حیاتی در سلامت استخوان‌ها و عضلات دارند. 5α-DHT رشد عضلات اسکلتی و افزایش تراکم مواد معدنی در استخوان‌ها را تحریک می‌کند که به تقویت قدرت عضلانی کمک می‌کند.
در یک مطالعه بین‌المللی، پژوهشگران نشان دادند که 5α-DHT یک گیرنده پروتئین G به نام GPR133 (گیرنده‌ای که با پروتئین‌های مختلفی که در کنترل فرآیندهای متعدد در سلول‌ها مانند چسبندگی سلولی، رشد و تنظیم تعاملات بین سلول‌ها نقش دارند، ارتباط دارد) را فعال می‌کند.
پروفسور اینس لیبشر از دانشگاه لایپزیگ و همکار مشترک این مطالعه می‌گوید: «فعال‌سازی این گیرنده می‌تواند قدرت انقباض عضلات اسکلتی را افزایش دهد».
بر این اساس، پژوهشگران از یک فعال‌کننده قوی که به تازگی برای این گیرنده توسعه یافته استفاده کردند تا این تأثیر را افزایش دهند.
نتایج این مطالعه نشان داد که فعال‌سازی GPR133 توسط فعال‌کننده جدید (AP503) باعث تقویت قدرت عضلات می‌شود بدون اینکه عوارض جانبی معمول مشاهده شده با استفاده از آندروژن‌ها را ایجاد کند. به عنوان مثال، قرار گرفتن طولانی مدت در معرض تستوسترون می‌تواند به پیشرفت سرطان پروستات منجر شود، همانطور که از تغییرات بافتی در پروستات موش‌ها پس از فقط دو هفته از تجویز آندروژن مشاهده شد. با این حال، این عارضه جانبی با استفاده از AP503 ثبت نشده است.
این مطالعه از روش‌های زیست‌شناسی ساختاری برای درک پایه مولکولی تعامل بین هورمون استروئیدی AP503 و GPR133 استفاده کرد که به بهبود و توسعه فعال‌کننده به عنوان یک عامل درمانی جدید کمک می‌کند و راه را برای توسعه داروهایی برای تقویت عضلات با کمترین عوارض جانبی هموار می‌سازد.
این مطالعه نتیجه همکاری طولانی مدت بین مؤسسه شونهایمر رودولف برای شیمی حیاتی و گروه تحقیقاتی پروفسور جین پینگ سان در دانشگاه شاندونگ چین است.
در حال حاضر، پژوهشگران در حال بررسی استفاده از AP503 در فرآیندهای بیماری و بررسی نقش GPR133 در موجودات زنده با استفاده از مدل‌های حیوانی هستند. مطالعات بیشتری برای تعیین امکان‌پذیری استفاده از این نتایج بر انسان‌ها لازم است.
نتایج مطالعه در مجله Cell منتشر شده است.