این مطالعه حاکی از آن است که افرادی که دارای چربی بیشتر درون‌عضلات خود هستند، حتی اگر شاخص توده بدنی آن‌ها در محدوده طبیعی باشد، احتمال مرگ یا بستری شدن به علت بیماری‌های قلبی بیشتری دارند. پژوهش‌ها نشان می‌دهند که چربی درون‌عضلانی می‌تواند با مشکلاتی همچون مقاومت به انسولین و دیابت نوع دو مرتبط باشد، و با توجه به این نتایج، به نظر می‌رسد که شاخص توده بدنی معیار دقیقی برای سنجش خطر بیماری‌های قلبی نباشد.

ویویانی تاکتی، مدیر آزمایشگاه استرس قلبی در بیمارستان بریگهام و زنان، توضیح می‌دهد که شناسایی افرادی که بیشتر در معرض خطر بیماری‌های قلبی قرار دارند، می‌تواند بر اساس مقدار چربی درون‌عضلانی آن‌ها انجام شود، بدون توجه به شاخص توده بدنی. در این مطالعه، محققان نشان داده‌اند که افراد با مقدار بالای چربی درون‌عضلانی بیشتر در معرض اختلال عملکرد عروق کرونری کوچک و در نتیجه بیماری‌های قلبی قرار دارند.

این پژوهش همچنین نشان می‌دهد که عضلات قوی‌تر و کم‌چربی‌تر می‌تواند از این خطرات بکاهد، اما چربی ذخیره‌شده در نواحی دیگر بدن، مانند چربی زیر پوست، چنین تأثیرات منفی ندارد.