۱- امسال شکل اجرایی جشنواره فیلم فجر نسبت به سال قبل، بدون تنش، آرام‌تر و پرهیجان‌تر بود. سال قبل موج منفی عدم حضور هنرمندان و به‌نوعی قهر برخی از آنان کاملاً مشهود بود، تنش بین هنرمندان و مسئولین جشنواره شدید بود. مدیران وقت بدون پاسخگویی مدبرانه، به این تنش‌ها می‌افزودند و در مجموع ولوله‌ای غیرقابل‌کنترل به وجود آمده بود؛ آن‌هم در ایامی که حاکمیت، به‌خاطر برنامه‌های دهه فجر، نیاز به آرامش عمومی برای اجرای برنامه‌های همسوی خود داشت. امسال تیم سینمایی با انتخاب فردی از اهالی پیش‌کسوت سینما به‌عنوان دبیر جشنواره فیلم فجر، اولین گام برای آرامش بخشی و کاهش تنش را آغاز کرد. در این فرصت کوتاه همه تلاش می‌کردند آرامش برقرار باشد و تنشی در این ایام ایجاد نشود، طبیعتاً بدون اشتباه نبود و نابلدی‌ها و خطاهایی به همراه داشت؛ اما در مجموع مثبت، آبرومند و قابل‌توجه بود .
۲- جشنواره فیلم فجر به مفهوم واقعی و متناسب با نیازهای آرمان‌گرایانه، خاصیت خود را ازدست‌داده است، نیاز به بازنگری مجدد در اهداف و روش دارد، تغییروتحول دلیل بر ضعف و عقب‌نشینی هم نیست؛ بلکه به جهت پیداکردن راه و روش نوین برای پایدارتر شدن اهداف است.
۳- تب‌وتاب جشن سینمای ایران به پایان رسید. مجموعه متولیان سینمایی هم یک‌دست و هماهنگ شده‌اند. حال اهالی سینما انتظار دارند برنامه مدون و کارآمدی برای آینده سینمای ایران ارائه شود تا بر اساس آن، عملکردها مورد ارزیابی قرار گیرد.
۴- حضور گسترده صاحب‌نظران، منتقدان و بخصوص استقبال تماشاگران در جشنواره و گفتگوهایی که ایجاد شد، نشان داد انتظار و توقع به حق آنان، فراتر از وضعیت موجود سینمای ایران است
۵-به‌عنوان کسی که تقریباً تولیدات یک سال آینده سینمای ایران را در هیات انتخاب دیده است تأسف خود را از افول سینمای ایران اعلام می‌کنم. باید همه دور هم جمع شوند و بدون رودربایستی آسیب‌شناسی کنند، چه فیلمساز چه فیلمنامه‌نویس و چه تهیه‌کننده و مخصوصاً مسئول دولتی اگر چاره‌ای نیندیشند ضربه جبران‌ناپذیری به سینمای ایران خواهد خورد.
۶- استعداد فیلمسازان ایرانی را نباید نادیده گرفت. خوب و بد بودن فیلم‌ها ربطی به ترکیب اجرایی جشنواره ندارد، چون آنان این فیلم‌ها را تولید نمی‌کنند! بلکه بستر آرامش قبل از تولید، یعنی مرحله سیاست‌گذاری و یا صدور پروانه نمایش‌ها مهم است، نباید بیخود و بی‌جهت روح هنرمند را آزرد و آنان را به خودسانسوری دچار کرد . وقتی روحیه امید و آرامش به فیلمساز تزریق نشود فیلم جذاب تولید نمی‌شود.
۷- از انتخاب‌ها عصبانی نباشید، شک نکنید در هر جشنواره‌ای، انتخاب‌ها چه در مرحله اولیه انتخاب و چه در مرحله داوری سلیقه‌ای و با رعایت همه‌ی چارچوب‌های فردی است که در ذهن می‌گذرد. دنیای سینما بسیار گسترده شده و دیگر نمی‌توان چارچوب ثابتی برای آن تعیین کرد.
۹- نقدی درون‌گروهی دارم، جریاناتی به‌خاطر علاقه مفرط به سینما تشکیلات گسترده رسانه‌ای در نقد فیلم‌ها راه انداخته‌اند که خوشحال‌کننده است؛ اما قبل از آموزش نقد فیلم باید فیلم‌شناسی آموخت آن‌هم بدون هیاهو و نگرش‌های جناحی و ایدئولوژیک، انجمن‌های منتقدان و یا روزنامه‌نگاران بجای انفعال، جدی‌تر در این زمینه آسیب‌شناسی کنند.
۱۰- لطفاً از هیاهوهای فروش فیلم پرهیز کنید، این یک مسیر انحرافی است، بجای ارقام ریالی تعداد تماشاگر را ملاک قرار دهید. آنگاه متوجه می‌شوید تماشاگر ایرانی با سینمای ایران ارتباط چندانی ندارد و این یعنی، خوراک سرگرمی، تفریح، فکری و اندیشه‌اش را از جای دیگری تغذیه می‌کند.
۵۷۵۷