«یک مربی مثل گواردیولا می‌رود، زندگی خانوادگی‌اش را به خاطر عشق به فوتبال خراب می‌کند، ما هم یک مربی به اینجا می‌آوریم، تجدیدفراش می‌کند و عشق و عاشقی راه می‌اندازد. مربیانی را استخدام می‌کنیم که کاسب هستند. طرف نه تعهدی دارد و نه تعصبی. منتظر است یک روز از پرداختی‌اش دیر شود تا فسخ قرارداد کند و برود. غیر از آن قبلش هم بوده است. ما با چه جرئتی، این آدم‌ها و مربیان را وارد فوتبال‌مان می‌کنیم؟! مربی خوب و بد داریم و کاری به پاسپورت نداشته باشید. این پاسپورت برای شما مربی نمی‌شود. اینها درد است، نخندید! اینها باید درست شود.»
این حرف ما نیست اینها را مجتبی حسینی، سرمربی آلومینیوم اراک می‌گوید؛ یکی از موفق‌ترین مربیان ایرانی در لیگ برتر که تیم‌هایش همیشه فوتبال بازی می‌کنند. حسینی حرف‌هایی را می‌زند که سال‌هاست رسانه‌ها می‌زنند، اما حریف شبکه دلالی گسترده فوتبال نمی‌شوند؛ شبکه‌ای که بیراه نیست اگر عنوان کنیم با همکاری برخی مسئولان فوتبال و همراهی برخی مسئولان باشگاهی هر کاری دلش بخواهد در فوتبال انجام می‌دهد و هر که دلش بخواهد به فوتبال ایران قالب می‌کند. این جماعت قطعاً دنبال پاسپورت هستند، چون هر چه نام کشور صادرکننده آن بزرگ‌تر باشد، نکات فنی و قابلیت‌های سرمربی یا بازیکنی که آن پاسپورت را دارد، کمتر مورد توجه قرار می‌گیرد. 
«عربستانی‌ها رفتند ورزشگاه‌های درجه یک ساختند و بازیکنان درجه یک جذب کردند. همچنین مدیران ورزشی و مربیان درجه یک استخدام کردند، یعنی همه چیز آنها باهم بوده است، حتی پوشش تماشاگران آنها با ما فرق کرده است. شما یادتان هست در قدیم تیم‌های عربی بلندگو دستی می‌گرفتند، اما الان اصلاً فرق کرده است، یعنی اینها همه چیز را باهم بالا آورده‌اند» این را هم سرمربی آلومینیوم اراک می‌گوید. حرف درستی هم می‌زند. عربستان پیشرفت کرده آن هم درست و بابرنامه، در عوض اینجا ما اگر ورزشگاهی هم داشتیم، آنقدر استفاده کردیم که ویرانه شد و بعد هم سعی کردیم با وصله‌پینه‌کاری درستش کنیم. از فرهنگ تماشاگران‌مان هم که چیزی نگوییم بهتر است، چون هر سال بدتر از سال قبل می‌شود. واقعیت این است که عربستان همه چیز فوتبالش را باهم بالا آورد، اما ما همه چیز فوتبال‌مان را باهم ویران کردیم و روی این ویرانه همچنان خواب آقایی آسیا را می‌بینیم، حالا امثال حسینی‌ها خون دل بخورند که چرا اینگونه شده اصلاً مهم نیست، مهم ستاره‌هایی است که آقایان به خودشان می‌دهند. مهم این است که مثلاً روزگاری که خیلی از آسیایی‌ها اصلاً نمی‌دانستند فوتبال چیست ما قهرمان شدیم، هم در رده ملی و هم در رده باشگاهی، مهم این است که ما همچنان به آن قهرمانی‌های آبکی می‌نازیم و این دردی است درمان نشدنی! بیهوده نیست که عربستان پیشرفت می‌کند و ما پسرفت و این حقیقتی است اسفبار.