به گزارش سرویس ترجمه خبرگزاری ایمنا، بسیاری از کشورهای شرکت‌کننده در توافق پاریس که نقش پررنگی در آلودگی محیط زیست دارند، متعهد به ارائه برنامه‌های اقلیمی و مشارکت‌های تعیین‌شده در سطح ملی هستند. این برنامه‌ها بخشی از فرایندی است که توسط توافق‌نامه پاریس آغاز شده و قرار است توسط ۲۰۰ کشور تا دهم فوریه ارائه شود، اما ۱۸۷ کشور، از جمله آلوده‌کننده‌های اصلی همچون هند، استرالیا و اتحادیه اروپا هنوز برنامه‌های خود را تحویل نداده‌اند. تأخیر در ارائه طرح‌ها می‌تواند ناشی از همه‌گیری کووید -۱۹ باشد که موجب به تعویق افتادن دور قبلی نشست به مدت یک سال شد.
تعداد کمی از کشورها از جمله بریتانیا و برزیل، برنامه‌های اقلیمی خود را قبل از مهلت مقرر ارائه داده‌اند. بر اساس توافق‌نامه پاریس که در سال ۲۰۱۵ امضا شد، کشورهای عضو باید هر پنج سال یک‌بار برنامه‌های تعیین‌شده در سطح ملی را ارائه دهند، اما هیچ جریمه‌ای برای ارائه پس از مهلت مقرر وجود ندارد. رئیس بخش آب‌وهوای سازمان ملل متحد در یک کنفرانس مطبوعاتی در برزیل گفت که زمان ارائه برنامه‌ها در مقابل کیفیت آن‌ها از اهمیت کمتری برخوردار است. بیشتر کشورها اعلام کرده‌اند که برنامه‌های جدید خود را در سال جاری ارائه خواهند کرد و این روند را بسیار جدی می‌گیرند.
به گفته مدیر بخش آب‌وهوای بین‌المللی مؤسسه منابع جهانی بهتر است تعهداتی قوی‌تر با کمی تأخیر ارائه شوند تا اینکه برنامه‌های ضعیف و شتاب‌زده‌ای تحویل داده شوند. او تأکید دارد که تعهدات جدید باید بر اساس سرعت کاهش انتشار گازها و بهبود محافظت از مردم در برابر اثرات فزاینده تغییرات آب‌وهوایی مورد ارزیابی قرار گیرند. برنامه‌هایی که تاکنون توسط برزیل و بریتانیا ارائه شده است، حدود ۱۶ درصد از انتشار گازهای جهانی را پوشش می‌دهد.
کشورهای در حال توسعه کوچک‌تر نیز با محدودیت‌های ظرفیتی روبه‌رو هستند، زیرا مجبور بوده‌اند گزارش‌های پیشرفت آب‌وهوایی دوسالانه خود را تکمیل کنند و قرار است برنامه‌های جدید انطباق ملی را در سال جاری ارائه دهند. کشورها باید برنامه‌های خود را حداکثر تا پیش از مجمع عمومی سازمان ملل متحد در سپتامبر ارائه دهند تا وضعیت جهان پیش از نشست کاپ ۳۰ به‌طور دقیق ارزیابی شود. کارشناسان هشدار می‌دهند که نباید این فرایند را تنها یک اقدام ظاهری تلقی کرد، زیرا برنامه‌های ضعیف می‌توانند آینده‌ای نامطلوب را رقم بزنند و سال ۲۰۲۵ فرصتی برای تقویت تعهدات است.