به گزارش گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری دانشجو، ابراهیم ایرج زاده کارگردان فیلم «شوهر ستاره» در نشست خبری این اثر با اشاره صریح به اغتشاشات سال ۱۴۰۱ و با هزینه کردن فیلم خود برای رویکرد سیاسی موافق اغتشاش و آشوب در کشور حاشیه‌ساز شد.
دفاع ابراهیم تاج زاده کارگردان فیلم شوهر ستاره از اغتشاشات
این کارگردان با عنوان اینکه «مردم ایران سال ۱۴۰۱ نشان دادند که نمی‌گذارند دختران و مادران و همسران و خواهران در این سرزمین تنها باشند.» بسیاری از اغتشاشات این سال را تحریف کرد و به مردم ایران اتهام زد، و به جای دیدن بخش بزرگتری از واقعیات تلاش کرد در دفاع از فیلمش، آن را هزینه سیاسی جریانی کند که باعث شهادت بسیاری و قربانی شدن نوجوانان در آن اتفاقات شد.
این‌ها همه‌ی جواب‌های گمراه کننده عوامل فیلم «شوهر ستاره» نبود بخشی از نشست خبری به توجیه تهیه کنندگی مشترک نرگس محمدی و علی اوجی گذشت که قابل تأمل است.
ایرج زاده در بخشی دیگر از حرف‌هایش با بیان اینکه «ما در جامعه ایران درگیر قشر رادیکالی حداقلی هستیم که نظراتشان را به اکثریت بسط می‌دهند.» یا گفتن اینکه «اگر بخواهم در مورد اسیدپاشی‌ها حرف بزنیم به اوین می‌رویم» فکر می‌کند عمق بخشی یعنی فرار رو به جلو این در حالیست که خیلی‌ها به آسیب‌شناسی موضوع اسیدپاشی‌ها پرداخته‌اند و حتی در این مورد فیلم «لانتوری» رضا درمیشیان در سال ۹۴ تولید شد که هیچکس هم به اوین نرفت!
جریان «زن زندگی آزادی» مگر جریان رادیکالی نبود که علیه عرف و زیست عموم ایران ایستاد؟
پرسش اساسی این است خود جریان «زن زندگی آزادی» مگر جریان رادیکالی نبود که علیه عرف و زیست عموم ایران ایستاد؟ و حالا چه کسانی دوست دارند موضوع را کِش دهند؟
عوامل فیلم «شوهر ستاره» می‌توانستند به جای حرف‌های شعارگونه اینگونه در جشنواره فیلم فجر صرفا درباره فیلم خود در قالبی که وجود دارد، حرف بزنند
عوامل فیلم «شوهر ستاره» می‌توانستند به جای حرف‌های شعارگونه اینگونه در جشنواره فیلم فجر صرفا درباره فیلم خود در قالبی که وجود دارد، حرف بزنند و اثر خود را هزینه ماجرا‌های دیگر سیاسی که امروز پشت پرده بسیاری از آنها روشن شده، نکنند.
مسئله داشتن، فیلم اجتماعی ساختن و مستقل بودن به خودی خود خوب است، ولی وقتی دستاویزی برای رسیدن به سیاست‌های جشنواره‌های بین‌المللی و سیاه‌نمایی از جامعه ایران مثل قرار دادن اکثریت مردان ایرانی علیه زنان آن باشد عاقبت خوشی نخواهد داشت.
فیلم در بسیاری از بخش‌های خود نماد‌های مذهبی را هم فدای اهداف کارگردان می‌کند
فیلم در بسیاری از بخش‌های خود نماد‌های مذهبی را هم فدای اهداف کارگردان می‌کند. کلیشه‌هایی که مدام به نام فیلم اجتماعی در ایران تکرار می‌شوند.
وقتی بدبختی به تصویر کشیده می‌شود صدای اذان می‌آید، اگر کسی قرار است عصبانی شود به خصوص مرد باشد ظاهری مذهبی دارد.
فیلم مدعی حمایت از زنان است، اما زن بدبخت فیلم در اوج مشکلات در حال تماشای مناظره مهدی نصیری درباره حجاب است. یا پیرزن آسایشگاه بعد از بازشدن گره روسری‌اش نفس راحتی می‌کشد.