علی اکبر ثقفی در گفت وگو با خبرنگار سینمایی ایرنا اظهار کرد:‌ آنقدر عشق سینما داشتم که در روز تشییع جنازه پدرم در سن ۱۳ سالگی رفتم سینما، در آن زمان شاید سینما چند ساعت درد و غم ناشی از فوت پدرم را ترمیم کرد اما در حال حاضر آن احساس را ندارم و سینما الان نمی‌تواند این رسالت را برای ۱۲ سال تا ۱۸ ساله‌ها را داشته باشد. مثلاً شاید در یک هاردم (حافظه دیجیتال) پنجهزار فیلم باشد یا شما ۱۰ هزار فیلم داشته باشی ولی هیچکسی به آنها نگاه نمی‌کند. در آن زمان در کنار محدودیت‌ها، سینما آنقدر فراگیر نبود، کامپیوتر نبود، دنیای دیجیتال نبود.

او گفت: فیلم خوب فیلمی است که هم معنا و هم محتوا داشته باشد و این که مخاطب را جذب خود کند. ولی مخاطب‌های ما در سینمای ایران یه سری افراد خاص هستند. مثلا یک میلیون مخاطب دارد. مثل فوتبال ماست که یک سری طرفدار دارد اما بقیه دیگر استادیوم نمی‌روند.

ثقفی افزود:‌ سینما جدای از صنعت، یک هنری است که باید آموزش دهد. یعنی یک رسالتی که فیلم‌ساز، نویسنده، کارگردان و تهیه کننده دارد، این است که فیلم یک چیزی باشد که اگر کوچه بن‌بستی در مسیر زندگی است به مخاطب بگوید نرو و اگر گودالی هم هست نشانش دهد که بعداً در دره نیافتد. آن حسی که قبلا نسبت به سینما داشتیم امروز آن حس وجود ندارد.

ثقفی همچنین درباره همراهی فرزندش امیرحسین ثقفی در ساخت فیلم سینمایی «دست تنها» اظهار داشت: اکثراً من تهیه کننده بودم و من و امیرحسین جدا از پدر و پسری همکاری صمیمانه و دوجانبه داریم. مثلاً در همین فیلم آخر من که «های کپی» بود امیرحسین به من خیلی کمک کرد و دقیقا جایگاه تهیه کنندگی من را او به دوش می‌کشد.

او در این باره که چقدر شانس بردن سیمرغ و دیگر جوایز را در این دوره از جشنواره دارید گفت:‌ بهترین اتفاق از نظر من این است که فیلم خوب چه جایزه بگیرد چه نگیرد یک محفظه باشد یا نوری. مثل نور می‌تابد ولی اینطور که من دیدم احتمال دو سه کاندیدی را دارد. بستگی به نگاه داوران دارد اما هیات انتخاب اکثراً به این فیلم متفق‌القول رای دادند. نمی‌شود حقنه کرد و گفت این فیلم خوب است ممکن است داوران نگاه دیگری داشته باشند. نگاه‌ها نسبی است.

او در مورد سختی‌های ساخت «های کپی» و در کنار آن «دست تنها» هم گفت: ما دست تنها را قبلا و یک سال ونیم پیش ساخته بودیم. «های کپی» را یک ماه پیش تمام کردیم و مراحل پایانی را می‌گذراند.

ثقفی همچنین درباره عشق خود به سینما اظهار داشت: از دوران نونهالی آنقدر به مدیوم سینما علاقه مند بودم که وقتی به من می‌گفتند برو دوتا نان بگیر، پول نان را می‌بردم می‌دادم بلیت می‌گرفتم برای سینما. شاید خیلی برای بسیاری غیرمنتظره باشد اما من در روز تشییع جنازه پدرم در سن ۱۳ سالگی رفتم سینما. سینما برای من یک معجون، یک چیز خیلی عجیبی بود. به دلیل اینکه محدودیت داشتم در خانواده و اصلا با سینما زیاد راغب نبودند بویژه پدرم. من خیلی دوست داشتم پدرم زنده بود و او را به سینما می‌آوردم.

او در عین حال گفت: سینما با اینکه درهای زیادی را به روی من باز کرد اما دروازه‌هایی را هم به روی من بست. شاید با نگاهی که پدرمان داشت می‌توانست من را آسمانی کند. بچه‌ها فرشته‌هایی هستند که هرچقدر بزرگ می‌شویم بال‌هایشان کوتاه می‌شود. هر دو جهان را نمی‌شود با هم مقایسه کرد.

ثقفی همچنین در خصوص انتخاب مرتضی عقیلی برای بازی در «های کپی» گفت: آقای عقیلی برای یک فیلم دیگر به ایران آمده بود و در یک تئاتری هم بازی کرد.

او افزود:‌ امیرحسین پسرم گفت این نقش را به آقای عقیلی بدهیم. دو سه سال پیش قرار بود آقای عقیلی یک فیلمی را تهیه‌کنندگی و امیرحسین آن را کارگردانی کند. به مرور که رفت و آمد داشت، من ایده‌ای به سرم زد و با آقای عقیلی طرح موضوع کردم. به مرور فیلمنامه نوشته شد و وقتی به او گفتم از آن استقبال کرد. اگر این نقش را به بازیگر دیگری چون رضا عطاران می‌دادیم، آن را بازی می‌کرد اما این بیشتر برای آقای عقیلی نوشته شد که در «های کپی» سه نقش دارد. صحبت کردیم و قرار شد همکاری صمیمانه و دوجانبه داشته باشیم.

ثقفی در عین حال اظهار داشت: من هر فیلمی را تهیه نمی‌کنم یعنی به هر قیمتی بخواهم مثلاً یک فیلم را به هر قیمتی بسازم که تماشاگر بخندد ولی در ایدئولوژی من نگنجد. فیلم های کپی یک چیزی است که از بچه ۲ ساله تا پیرمرد ۱۰۲ ساله با آن می‌خندد.

او درباره برخی حواشی ساخت این فیلم به عنوان نمونه حضور یک سرمایه‌گذار که صاحب دامداری است هم گفت: سرمایه‌گذار «های کپی» چند شرکت دارد مانند شرکت پسته و باغ پسته و عضو هیات مدیره دامداری است. شرکت هم داشته باشد در اصل سرمایه‌گذاری کل فیلم را نکرده و با ما شریک شده است.