نگاهی به فیلم سینمایی «رها» به بهانه نمایش در بخش مسابقه چهل و سومین جشنواره فیلم فجر
رحمت امینی
عضو انجمن منتقدان و نویسندگان سینما
اول اینکه می‌توان با احتیاط و البته تا اواسط جشنواره، فیلم «رها» را اثری غیرمنتظره به شمار آورد.
درست است که بازیگرانی چون شهاب حسینی و غزل شاکری می تواند برای هر اثری امتیاز یا اصطلاحا وزنه‌ای محسوب شود اما صرف حضور او و دیگر بازیگران باتجربه و چهره نمی تواند متضمن کیفیت هر اثری باشد.
اما خوشبختانه کارگردان «رها» که به نظر می‌رسد اولین فیلم بلند خود را روانه جشنواره فیلم فجر کرده، توانسته است با انتخاب فیلمنامه ای داری ساختاری مناسب و مضمون اجتماعی و به روز، نیمی از مسیر موفقیت را بپیماید.
تماشاگر «رها» آرام آرام با کاراکترهای محوری و اصلی آشنا و وارد دنیای خانواده‌ای می‌شود که پدر خانواده خلقیات و عادات خاصی دارد که همین ویژگی به تدریج بسترساز وقایعی تلخ و در نهایت فاجعه بار می‌شود.
فیلمنامه «رها» با این ساختار و مضمون جای خود را به خوبی در آثار معاصر پیدا می‌کند به نحوی که می‌توان از محمدعلی حسینی به عنوان فیلمنامه نویس به عنوان هنرمندی که امکان پدیده شدن را دارد نام برد.
طراحی فضا و مکان و چیدمان آکسسوار در قاب‌بندی‌های مناسب، سبب شده است تا مخاطب خود را در بطن زندگی خانواده‌ای که در معضلات ریز و درشت اقتصادی دست و پا می‌زند، احساس کند.
شهاب حسینی این بار هم (علی رغم مشابهت‌های انکارناپذیر با نمونه‌های مشابه بازی خودش در آثار دیگر) ویژگی‌های تازه‌ای را برای خلق پدری متفاوت بر دیگر بازی‌هایش افزوده است.
غزل شاکری نیز همپای شهاب حسینی بازی قابل باور و ملموسی ارائه داده و بازیگران جوانی چون ضحی اسماعیلی (در نقش رها) در نخستین تجربه جدی خود، نشان از بازیگری خوش آتیه می دهد.
و در نهایت قصه و مضمون نمایش که زهر وضعیت نامناسب اقتصادی اجتماعی را به طرزی عمیق به تماشاگر تزریق می‌کند و این مضمون تا عمق جان مخاطب نفوذ می‌کند و او را تا ساعاتی پس از تماشای «رها»، رها نمی‌کند.