به گزارش خبرگزاری ایمنا، در دل شب، زمانی که ستاره‌ها همچون نگین‌های درخشان بر تارک آسمان می‌درخشیدند و نسیم ملایمی بر چهره زمین می‌وزید، گویی تمام هستی در انتظار لحظه‌ای مقدس به سر می‌برد؛ در آن شب پر از شکوه و نور، نوزادی متولد شد که قرار بود دنیای اسلام را با نور وجودش روشن کند و تاریخ بشریت را با نام بلندش جاودانه سازد.

این نوزاد که نامش «حسین» بود، نه‌تنها فرزند علی (ع) و فاطمه (س)، بلکه پرچم‌دار آزادی، عدالت و مقاومت در برابر ظلم برای تمام دوران به‌شمار می‌آمد؛ ولادت او همچون طلوع خورشیدی درخشان، تاریکی‌های جهل و ستم را از هم می‌درید و نویدبخش روزهایی روشن برای بشریت بود.

در آن لحظه، دل‌ها سرشار از شوق و محبت بود و آسمان‌ها به خاطر آمدن این فرزند نیکو، جشن می‌گرفتند؛ گویی تمام عالم در شور و شعف بود، چراکه این نوزاد، نه‌تنها فرزند دلبند علی (ع) فاطمه (س) بود، بلکه ادامه‌دهنده راه پیامبر اکرم (ص) و نماد مقاومت در برابر ظلم و بی‌عدالتی به شمار می‌آمد؛ حضرت زهرا (س)، مادر بزرگوارش، با چشمانی پر از عشق و اشک‌های شوق به او نگاه می‌کردند؛ در آغوش مبارکشان، حسین (ع) نه یک نوزاد معمولی، که آینده‌ای پر از امید، شجاعت و فداکاری را نمایان می‌ساخت. هر نگاهشان به حسین (ع)، یادآور رسالت بزرگی بود که بر دوش این نوزاد قرار داشت؛ ایشان می‌دانستند که این فرزند، روزی پرچم‌دار مبارزه با ظلم و ستم خواهد شد و نامش تا ابد در تاریخ خواهد درخشید.

امام علی (ع) نیز با دلی سرشار از محبت و افتخار، حسین (ع) را در آغوش گرفتند؛ در آن لحظه، احساس می‌کردند که خداوند بزرگ‌ترین نعمت را به ایشان عطا کرده است. ایشان می‌دانستند که این نوزاد، روزی پرچم‌دار مبارزه با ظلم و ستم خواهد شد و نامش تا ابد در تاریخ خواهد درخشید؛ آن‌ها می‌دیدند که حسین (ع)، نه‌تنها فرزندشان، بلکه امید امت و نماد مقاومت در برابر هرگونه ستم و بی‌عدالتی است.

و آنگاه که پیامبر اکرم (ص) وارد شدند و نوزاد را در آغوش گرفتند، گویی تمام عالم به تماشای این صحنه‌ی مقدس نشسته بود؛ اشک‌های شوق از چشمان مبارکشان جاری شد و حسین (ع) را در آغوش فشردند؛ دعای خیر ایشان نه‌تنها برای حسین، بلکه برای تمام بشریت بود زیرا می‌دانستند که این نوزاد، روزی نماد ایستادگی در برابر ظلم و فساد خواهد شد و با قیامشان، درس آزادگی و شجاعت را به تمام انسان‌ها خواهد آموخت؛ پیامبر (ص) در آن لحظه، گویی آینده درخشان حسین (ع) و قیام عاشورا را می‌دیدند و می‌دانستند که این نوزاد، روزی با فداکاری‌اش، اسلام را زنده نگه خواهد داشت.

ولادت امام حسین (ع) همچون صبحی روشن در دل شب تاریک تاریخ بود؛ ایشان با نام «حسین» که به معنای «نیکو» است، به دنیا آمدند تا درس‌های بزرگ انسانی را به بشریت بیاموزند و از همان ابتدا، نماد عشق، فداکاری و ایثار بودند؛ در سال‌های بعد، این نوزاد شیرین‌زبان، با قیام عاشورا، نه‌تنها جان خود را فدای حق کرد، بلکه روحی تازه به اسلام بخشیدند و با ایستادگی در برابر ظلم، نشان دادند که آزادی و عدالت، ارزش‌هایی هستند که باید برایشان جان داد. قیام او، نه‌تنها یک رویداد تاریخی، بلکه یک درس بزرگ برای تمام انسان‌ها در تمام دوران بود.

ولادت امام حسین (ع)، روزی است که عشق خداوند به بندگانش به اوج رسید و این عشق هیچ‌گاه فراموش نخواهد شد؛ ایشان آمدند تا به ما بیاموزند که زندگی بدون آزادی و عدالت، ارزش زیستن ندارد و این درس تا همیشه در قلب تاریخ خواهد درخشید.