گروه بین‌الملل خبرگزاری دانشجو: آمریکا همواره خود را به‌عنوان مهد آزادی بیان و دموکراسی معرفی کرده است. دانشگاه‌های این کشور نیز به‌ظاهر محیطی برای تبادل آزاد اندیشه‌ها و مباحثات آکادمیک به شمار می‌آیند. اما آیا این آزادی برای همه به یک اندازه وجود دارد؟ اتفاقات اخیر در برخی دانشگاه‌های آمریکا نشان می‌دهد که آزادی بیان، به‌ویژه برای دانشجویان حامی فلسطین، نه‌تنها تضمین‌شده نیست، بلکه می‌تواند با تبعات سنگینی همراه باشد.

سرکوب دانشجویان حامی فلسطین؛ از لغو ویزا تا تعلیق گروه‌های دانشجویی

در یکی از جدیدترین اقدامات، دونالد ترامپ، رئیس‌جمهور آمریکا، فرمانی اجرایی را امضا کرد که بر مقابله با آنچه "یهودستیزی" در دانشگاه‌ها نامیده می‌شود، تأکید دارد. این فرمان به دولت اجازه می‌دهد که با اعمال فشار بر دانشگاه‌ها، آن‌ها را از حمایت گروه‌های دانشجویی حامی فلسطین و منتقد سیاست‌های رژیم صهیونیستی بازدارد. این سیاست در عمل به لغو ویزای دانشجویان خارجی که در حمایت از فلسطین تظاهرات می‌کنند، منجر شده است.

در همین راستا، دانشگاه میشیگان اخیراً اعلام کرد که فعالیت گروه دانشجویی "دانشجویان متحد برای آزادی و برابری" (SAFE)، که یکی از سازمان‌های اصلی حامی فلسطین در این دانشگاه محسوب می‌شود، به مدت دو سال تعلیق خواهد شد. بهانه این تصمیم، برگزاری تظاهراتی بدون اخذ مجوز رسمی در محوطه دانشگاه آن‌آربور عنوان شده است. علاوه بر این، این گروه از دریافت بودجه دانشگاهی محروم شده و دیگر اجازه استفاده از فضاهای دانشگاه برای برگزاری رویدادهای خود را نخواهد داشت.

دانشگاه میشیگان در بیانیه‌ای تأکید کرده است که این اقدام برای حفظ نظم و امنیت در محیط دانشگاهی ضروری بوده است، اما منتقدان بر این باورند که این تصمیم در راستای سیاست‌های کلان دولت آمریکا برای سرکوب صدای مخالفان رژیم صهیونیستی اتخاذ شده است.

چرا حمایت از اسرائیل آزاد است، اما حمایت از فلسطین نه؟

یکی از نکات مهمی که این ماجرا را جنجالی‌تر کرده، معیارهای دوگانه دانشگاه‌های آمریکایی در مواجهه با گروه‌های دانشجویی است. بسیاری از دانشگاه‌ها میزبان سازمان‌هایی هستند که از سیاست‌های اسرائیل حمایت می‌کنند و حتی برنامه‌هایی را برای ارتباط دانشجویان با نهادهای اسرائیلی ترتیب می‌دهند، اما فعالیت گروه‌های دانشجویی حامی فلسطین اغلب با محدودیت‌های شدید مواجه می‌شود.

این برخورد تبعیض‌آمیز این سوال را مطرح می‌کند که آیا آزادی بیان در دانشگاه‌های آمریکا تنها برای گروه‌های خاصی تضمین شده است؟ چرا حمایت از یک رژیم خاص بدون محدودیت مجاز است، اما اعتراض به آن می‌تواند به تعلیق، اخراج یا حتی لغو ویزا منجر شود؟

 آینده مبهم آزادی بیان در دانشگاه‌های آمریکایی

سیاست‌های اخیر دولت آمریکا در سرکوب اعتراضات دانشجویی و محدود کردن آزادی بیان، می‌تواند تبعات گسترده‌ای برای فضای دانشگاهی این کشور داشته باشد:

1. افزایش خودسانسوری در میان دانشجویان: بسیاری از دانشجویان ممکن است به دلیل ترس از تعلیق، اخراج یا لغو ویزا، از اظهار نظر درباره موضوعات حساس مانند فلسطین خودداری کنند.
2. تضعیف ارزش‌های دموکراتیک در دانشگاه‌ها: اگر محیط‌های آکادمیک اجازه تبادل آزادانه دیدگاه‌ها را ندهند، چگونه می‌توان از آزادی بیان در جامعه دفاع کرد؟
3. واکنش‌های حقوقی و بین‌المللی: سازمان‌های حقوق بشری و گروه‌های مدافع حقوق دانشجویان احتمالاً فشارهای بیشتری برای اصلاح این سیاست‌ها اعمال خواهند کرد.

آزادی بیان زمانی معنا پیدا می‌کند که همه صداها، حتی مخالفان سیاست‌های حاکم، بتوانند بدون ترس از سرکوب، دیدگاه‌های خود را بیان کنند. اما آنچه امروز در برخی از دانشگاه‌های آمریکا رخ می‌دهد، نشان می‌دهد که این آزادی تنها برای گروه‌های خاصی وجود دارد و هر صدایی که به چالش کشیدن سیاست‌های حاکم بپردازد، با محدودیت و سرکوب مواجه خواهد شد.

اگر دانشگاه‌های آمریکا واقعاً به اصول دموکراسی و آزادی بیان پایبند هستند، باید تضمین کنند که تمامی دانشجویان، فارغ از مواضع سیاسی‌شان، حق اظهار نظر و فعالیت آزادانه را داشته باشند. در غیر این صورت، شعار "آمریکا، سرزمین آزادی‌ها" تنها یک توهم خواهد بود.