تصاویر زیبا و اعجاب‌آور بازگشت غرورمندانه مردم شمال غزه و نیز اهالی جنوب لبنان به موطن‌شان این روز‌ها برای همه آنان که انسانیت در درون‌شان زنده است، دیدنی است. در این میان گاه صحنه‌ای بس شگفت خلق می‌شود، همچون صلابت زن محجبه قهرمانی که در مقابل تانک صهیونیست‌ها ایستاده است و عمق صولت مقاومت را به رخ می‌کشد.
این تصاویر یک معنای مشخص دارد و آن است که ملتی را که ایستاده است، نمی‌توان از صحنه خارج کرد و این اشغالگر است که دیر یا زود باید برود. اما تاریخ آن سرزمین روز‌های تلخی هم دارد. کافی است به تاریخ نگاه کنیم که یک قرن قبل استعمارگران این سرزمین را میان خود مانند گوشت قربانی تقسیم کردند و ۷۵ سال پیش صهیونیسم «نکبت» اشغال فلسطین و آوارگی میلیون‌ها نفر را رقم زد. ملت یک قرن قبل هم در مقابل اشغالگران تحرکاتی داشتند و در طول ۷۵ سال گذشته مقاومت علیه صهیونیسم یک روز هم تعطیل نبوده است، پس چگونه است که این صحنه‌های غرورانگیز در ۱۹۴۸ یا ۱۹۶۷ فلسطین مشاهده نشد؟
راز اصلی این پیروزی‌های بزرگ حاکمیت «ایمان و اراده قاطع ملت‌ها» است. ایمان و اراده‌ای که صهیونیست‌ها را در ۲۰۰۰ مجبور به عقب‌نشینی از جنوب لبنان و در ۲۰۰۵ از غزه کرد. ایمان و اراده‌ای که در جنگ ۳۳ روزه صهیونیست‌ها را در لبنان و در تهاجمات مکرر به غزه در ۱۵ سال اخیر ناکام گذارد. در ۵۰۰ روز اخیر نیز اراده ملت‌های مقاوم فلسطین، لبنان، عراق، یمن و ایران، ائتلاف غربی- عبری را در منطقه ناکام گذارد.
درحالی‌که اسرائیلی‌ها از حمله و بمباران وسیع غزه، در پی تکرار «النکبه» و وقوع هولوکاست دوم فلسطین بودند تا برای همیشه آخرین سنگر‌های مقاومت فلسطینی را در هم بشکنند و ساکنان غزه را مجبور به فرار به صحرای سینا کنند، در عمل راه به‌جایی نبردند و نقشه‌های‌شان برای خالی کردن شمال غزه از سکنه نقش بر آب شد. باوجود بمباران‌های شبانه‌روزی و شلیک مستقیم از زمین و هوا به مردم غزه و تخریب خانه و کاشانه‌شان، تعدادی از این مردم از جای‌شان تکان نخوردند و رنج‌های بزرگ را به جان خریدند. آنها می‌دانستند که این باریکه ۳۶۰ کیلومترمربعی سنگر تعیین سرنوشت فلسطین است و در روز‌ها و شب‌های جنگ اخیر غزه تاریخ این سرزمین مقدس ورق می‌خورد.
برخی برای ارزیابی هزینه و فایده تحولات یک سال‌و‌نیم اخیر به آمار بالای شهدای غزه و نیز برخی چهره‌های تابناک مقاومت اشاره می‌کنند، اما آنها گویا حواس‌شان نیست که این ایمان، خودآگاهی و اراده جمعی که در ذهن و عمل فلسطینی‌ها، چه ساکنان مقاوم غزه و چه کرانه و حتی ساکنان سرزمین‌های ۱۹۴۸ و نیز آوارگان فلسطینی بیرون مرز‌ها رقم خورد، خود مهم‌ترین دستاوردی است که با هیچ موفقیت دیگری قابل‌قیاس نیست.
این ایمان و اراده که نخستین بار ۴۰ سال پیش در لبنان ظهور یافت و اینک سرنوشت منطقه را رقم می‌زند، ارمغان گرانبهایی است که انقلاب‌اسلامی برای ملت‌های منطقه همراه داشته است. در پیروزی انقلاب‌اسلامی ایران همین عامل ایران را از چنگال امریکا درآورد و سپس ایرانیان راه رهایی را به سایر مستضعفان عالم آموختند. اگر انقلاب‌اسلامی به‌جای ۴۶ سال قبل یک قرن قبل به پیروزی رسیده بود، چه‌بسا اصلاً صهیونیست‌ها مجال اشغال فلسطین را نمی‌یافتند یا به دست مردم منطقه به عقب رانده می‌شدند و همان ۷۵ سال پیش صحنه زیبای بازگشت آوارگان فلسطینی به خانه‌های‌شان پس از شکست اسرائیل، رقم می‌خورد. چه‌بسا چیزی به نام حضور نحس کودک‌کشان جانی صهیونیست نبود و ملت‌ها برای حراست از حقوق خود مجبور نبودند این هزینه‌های گزاف را پرداخت کنند. چه‌بسا امریکا و انگلیس بر ثروت‌ها و منابع ملت‌های منطقه مسلط نمی‌شدند و بسیاری از مردم غرب آسیا بر مقدرات خود حاکم بودند. چه‌بسا این‌همه بذر اختلاف در منطقه افکنده نشده بود و مردم منطقه یک‌صدا و یکپارچه در مقابل استعمار و استکبار جهانی از حقوق خودشان دفاع می‌کردند.