با پیروزی انقلاب اسلامی، کارگران که در این واقعه نقشی پررنگ داشتند، در موقعیتی قرار گرفتند که خود از اولین مطالبه‌گران تحول و تغییر در وضعیت معیشتی، اقتصادی و سیاسی بودند. اینکه این بخش از جامعه چه انتظاراتی از تحول در ایران پس از انقلاب داشته است، موضوعی است که در جای خود قابل توجه و بررسی است؛ چه اینکه نقش جامعه کارگری نیز در این تحول به سوی موقعیت انقلابی نیز بسیار پررنگ بوده است.
کارگران، به ویژه در صنایع کلیدی مانند نفت، پالایشگاه‌ها، پتروشیمی و فولاد، نقش محوری در انقلاب اسلامی ایفا کردند. اعتصابات سازمان‌یافته و اعتراضات گسترده آنها، علی‌رغم سرکوب شدید رژیم پهلوی، نشان از همبستگی و مطالبات صنفی قوی آنها داشت. نمونه‌هایی از این اعتراضات، شامل اعتصابات پالایشگاه تهران با برپایی چادرهای اعتصابی همراه خانواده‌ها و همچنین اعتصابات کارگران نفت در آبادان و مسجد سلیمان است که منجر به قطع سوخت‌رسانی به تهران شد. حمایت گروه‌های اجتماعی دیگر، از جمله بازار تهران، از این اعتصابات، نشان از اهمیت نقش کارگران در تحولات آن زمان دارد.
در پاییز ۱۳۵۷ که در اثر اعتراض کارگران نفت در آبادان و مسجد سلیمان، و همچنین پالایشگاه‌های تهران و استان مرکزی سوخت به تهران نمی‌رسید، هیاتی به نمایندگی امام خمینی با خودرویی در کنار کارگران اعتصابی حاضر شده و به گواه کارگران حاضر، از آنان می‌خواهند تا بنابر خواست امام برای رفع نیاز مردم تولید را ادامه دهند و آنان نیز چنین می‌کنند. گروه‌های اجتماعی دیگر نیز البته در همبستگی با کارگران از اقدام آنان حمایت می‌کنند.
آنها در تمام ادوار در ساختن بنیادهای انقلاب از جمله در ساخت و توسعه بنادر، تأسیسات صنعتی و دیگر پروژه‌های عمرانی مهم در دوران جمهوری اسلامی مشارکت فعال داشتند اما انتظار کارگران از آینده پس از انقلاب چه بود؟ مطالبات کارگران پیش از انقلاب، شامل حق اعتصاب، آزادی تشکل، افزایش رفاه، سهم در سود کارخانه‌ها و تدوین قانون کار قوی برای تضمین معیشت و امنیت شغلی بود. سرکوب خونین اعتراضات، مانند حادثه جهان چیت، نشان از بی‌توجهی رژیم به مطالبات این قشر داشت.
البته اتفاقاتی مثل ملی سازی کارخانه‌ها و همچنین ایجاد نهادهایی مثل قانون کار و قانون تامین اجتماعی در دفاع از کارگران، ایجاد تعاونی‌های کارگری مسکن و مصرف، حرکت‌های ستودنی از همان ابتدای انقلاب بود، ولی با وجود تحولات مثبت پس از انقلاب در زمینه توسعه زیرساخت‌ها (راه، جاده، برق، گاز، آب، آموزش و بهداشت) و بهبود شاخص‌های توزیع ثروت، کارگران همچنان با چالش‌های جدی روبرو هستند. برخی از مهم‌ترین انتظارات جامعه کارگری از انقلاب و نظام پس از آن عبارتند از: ایجاد امنیت شغلی پایدار و کاهش بیکار، ایجاد فرصت‌های شغلی مناسب و متناسب با مهارت‌های کارگران، کنترل تورم و جلوگیری از کاهش قدرت خرید مزد کارگران، تامین معیشت عزتمندانه و احترام به جایگاه کارگران در جامعه، حفظ و حمایت از منابع سازمان تامین اجتماعی و افزایش مستمری بازنشستگان، حضور فعال کارگران در نهادهای تصمیم‌گیری و قانون‌گذاری برای حمایت از حقوق خود.
جامعه کارگری، با وجود مشارکت گسترده در انقلاب اسلامی و تحمل هزینه‌های سنگین، همچنان با چالش‌های جدی در زمینه معیشت، امنیت شغلی و مشارکت در تصمیم‌گیری‌ها روبرو است. توجه به این مطالبات و تلاش برای بهبود شرایط زندگی کارگران، امری ضروری برای تحقق اهداف انقلاب و عدالت اجتماعی است. مهم است که نگاه مسئولان به اعتراضات کارگری به دور از هرگونه سوءتفاهم و انگ‌زنی باشد و مطالبات کارگران به عنوان صدای عدالت‌خواهی و مطالبه‌گری برای توسعه و پیشرفت کشور تلقی شود.
یادمان باشد در زمان جنگ کارگران با شیفت‌های ایثار و سایر کمک‌های کالایی و نقدی به جبهه‌های جنگ کمک فرستادند و گاه با خون خود از انقلاب حراست کردند. لذا امروز باید مسئولان برای کارگران سنگ تمام بگذارند چون اگر باز هم کشور تهدید شود، این کارگران هستند که نوک پیکان حراست از کشور هستند.