صاحب‌خبر - استقلال این بار در زمین خود میزبان «همنام خوزستانی» بود. تیمی که در دور رفت لیگ، ضربه‌ای کاری به قلب آبی‌های تهران ‌زده بود؛ ضربه‌ای که سرنوشت جواد نکونام را به سراشیبی کشاند اما تقدیر، چرخشی دیگر خواست: استقلال این بار نه در کویر سوزان خوزستان که در آشیانه خود، با ۳ سرباز تازه‌نفس به مصاف خاطرات تلخش رفت. ۳ چهره‌ای که ترکیب غیرمنتظره سهراب بختیاری‌زاده را به آزمایشگاهی برای سنجش جسارت تبدیل کرد. * صالح حردانی؛ معمایی در سه‌ضلعی دفاعی بختیاری‌زاده، همچون شطرنج‌بازی که از تغییر استراتژی هراس ندارد، بار دیگر با دفاع ۳ نفره پا به میدان گذاشت. در این مثلث دفاعی، صالح حردانی – بازیکنی که در سپاهان به حاشیه رانده شده بود – ناگهان به یکی از رأس‌های این مثلث تبدیل شد. حضورش در منطقه راست دفاع، رامین رضاییان را به بالی آزاد تبدیل کرد اما حردانی خود گاه در دام سایه‌های گذشته گرفتار می‌شد: غفلت در نیمه اول که بیفوما را تا آستانه گل پیش برد یا کارت زردی که یادآور نیازش به زمان برای هماهنگی با پازل دفاعی استقلال بود. نمایش او هرچند با نجات‌های طلایی همراه بود، اما گواهی داد حردانی در دفاع ۴ نفره – آنجا که می‌تواند به راست دفاع تکیه کند – مهره‌ای کارآمدتر است. گویی او هنوز با نقش جدیدش در ترکیب 3 نفره، زمزمه آشتی سر نمی‌دهد. * مهران احمدی؛ شمشیر برّانی که هواداران را شیفته کرد در میان ۳ تازه وارد، احمدی چون شهاب درخشانی بود که آسمان خاکستری استقلال را روشن کرد. بازیکنی که پرسپولیس برایش دندان تیز کرده بود، در نخستین نبردش با پیراهن شماره ۸۷، نه‌تنها هواداران که حتی هم‌تیمی‌ها را هم مبهوت ظرافت‌های تکنیکی و درک بالایش کرد. از ترکیب‌های چابک با اندونگ و رضاییان تا توپ‌گیری‌های جرقه‌وار در نیمه خودی، ردپای او در تمام لحظات طلایی بازی دیده می‌شد. حتی پنالتی اول استقلال نیز ریشه در حرکتی داشت که احمدی آغازگرش بود. دقیقه ۳۲، اگر گوهری - دروازه‌بان استقلال خوزستان - با واکنشی عالی مانع گلزنی او نمی‌شد، شاید احمدی در نخستین بازی‌اش به ستاره‌ای فوری تبدیل می‌شد. نکته کلیدی اما سرعت جادویی او در جلب اعتماد جمعی بود؛ گویی سال‌هاست در این تیم می‌دود. هنگامی که دقیقه ۷۸ زمین را ترک می‌کرد، تشویق بی‌امان تماشاگران، پایان شیرین این فصل از ماجراجویی او بود. * محمدرضا آزادی؛ جوانی که هنوز بال‌هایش را می‌گشاید آزادی اما در نقش فوروارد استقلال، بیشتر شبیه به نهالی بود که به ناگاه در بادهای تند انتظارات آبی‌پوشان قرار گرفته است. هرچند حضورش در ترکیب اصلی – به جای مسعود جمعه – پیام روشنی از بی‌اعتمادی بختیاری‌زاده به جمعه ضعیف داد اما نمایش او ترکیبی از امید و ناکامی بود. استفاده هوشمندانه از بدن برای حفظ توپ، حرکتی نزدیک به گل در نیمه اول پس از سانتر رضاییان و چند تلاش محتاطانه، همگی نوید آینده‌ای بهتر را می‌داد اما آزادی هنوز آن خصلت شکارچی بیرحم دروازه‌ها را ندارد. شاید او – مانند حردانی – نیازمند زمان است تا در فشار سنگین هواداران میلیونی استقلال به بلوغ برسد. * پایان نبرد و آغاز یک معما استقلال با ۲ گل برنده شد اما واقعیت عمیق‌تر در حاشیه اعداد پنهان بود: بختیاری‌زاده با این ترکیب جسورانه، همزمان هم تاس ریخت و هم آینده را خواند. احمدی حالا به سلاحی تبدیل شده که فقدانش در نیم‌فصل اول به‌شدت احساس می‌شد. حردانی و آزادی اما همچون پازل‌هایی هستند که برای تکمیل تصویر استقلال، به زمان و تنظیم دقیق جایگاه‌شان نیاز دارند. سوال بزرگ این است: آیا این ۳ تازه وارد، در نبردهای سخت‌تر لیگ – آنجا که فشار رقابت به اوج می‌رسد – همچنان درخشش پنجشنبه را تکرار خواهند کرد؟ پاسخ را باید در گذر زمان و تیغ تحلیل جست‌وجو کرد.∎​