امیرهوشنگ میرکوشش
کارشناس مسائل آمریکا
واقعیت این است که سیاست‌های فعلی ترامپ مسبوق به سابقه است و از سال ۲۰۱۷ تا ۲۰۲۱ ما شاهد اجرای این راهبردها در داخل و خارج آمریکا بودیم. در این میان یکی از اقدامات و سیاست‌های ترامپ، احداث دیوار میان مکزیک و آمریکا بود که ترامپ حتی بودجه احداث آن را هم به نوعی تامین کرد تا از ورود غیرقانونی مهاجران مکزیکی جلوگیری کند. به موازات این مسئله سیاست «تحمل صفر» در دستور دولت آمریکا قرار گرفت و به نوعی با مهاجران غیرقانونی در این چهارچوب مقابله شد. این سیاست در دولت اول ترامپ هم موجب جدایی خانواده‌های مهاجران از یکدیگر شد. به غیر از این مسائل، ایجاد مانع در پذیرش پناهجوها و مهاجران و سخت کردن روند مذکور و سپس قطع برنامه‌های حمایتی دوران اوباما را در دستور کار قرار داد.
تمام این اقدامات در حالی انجام می‌شود که ترامپ بحث اعمال تعرفه‌های سنگین علیه مکزیک را هم پیگیری کرد و در دولت اول وی شاهد این مسائل بودیم که البته چین هم مورد تهدید و تحریم تعرفه‌ای قرار گرفت. در دولت دوم که حدود ۱۰ روز از آغاز آن می‌گذرد هم شاهد تکرار همان سیاست‌های سال‌های ۲۰۱۷ تا ۲۰۲۱ هستیم و صرفاً اقدامات او کمی تندتر دیده می‌شود و حتی دامن برخی از کشورهای دیگر را گرفته است. به عنوان مثال استرداد مهاجران کلمبیایی به کشورشان آن هم با هواپیمای نظامی موجب شده تا این کشور که به عنوان متحد ایالات متحده در آمریکای جنوبی محسوب می‌شود، علیه واشنگتن موضع بگیرد و در این فضا آنها هم متوجه شدند که ترامپ برای اعمال تحریم‌ها و تقابل با آنها عزم جدی دارد. بر این اساس کلمبیا راهی ندارد جز پذیرش مهاجران غیرقانونی خود و شروط جدید دولت آمریکا در مورد استرداد آنها. اینکه دیده می‌شود مهاجران برزیلی با پابند و دستبند وارد کشورشان می‌شوند، به نوعی باید این اقدام را مخابره یک پیام هشدار به کشورهای آمریکای جنوبی و حتی مخالفان و موافقان ترامپ در خارج از این منطقه دانست.
این اقدامات را باید آزمون بزرگ ترامپ دانست تا به همه نشان دهد که در اجرای سیاست‌های خود آن هم در دور دوم ریاست جمهوری ثابتقدم است. ممکن است این تقابل‌ها به رویارویی اقتصادی میان ایالات متحده و کشورهای آمریکای جنوبی هم کشیده شود؛ به عنوان مثال کلمبیا صادر کننده بزرگ قهوه و موز به ایالات متحده است و رقم سالانه آن چیزی حدود دو میلیارد دلار برآورد می‌شود ولی اصل مطلب اینجاست که اگر واشنگتن تمایل به جایگزینی کلمبیا در این عرصه داشته باشد، در مدت مشخصی این کشور را کنار می‌گذارد و برای خود جایگزین دیگری را انتخاب می‌کند.
امیرهوشنگ میرکوشش
کارشناس مسائل آمریکا
واقعیت این است که سیاست‌های فعلی ترامپ مسبوق به سابقه است و از سال ۲۰۱۷ تا ۲۰۲۱ ما شاهد اجرای این راهبردها در داخل و خارج آمریکا بودیم. در این میان یکی از اقدامات و سیاست‌های ترامپ، احداث دیوار میان مکزیک و آمریکا بود که ترامپ حتی بودجه احداث آن را هم به نوعی تامین کرد تا از ورود غیرقانونی مهاجران مکزیکی جلوگیری کند. به موازات این مسئله سیاست «تحمل صفر» در دستور دولت آمریکا قرار گرفت و به نوعی با مهاجران غیرقانونی در این چهارچوب مقابله شد. این سیاست در دولت اول ترامپ هم موجب جدایی خانواده‌های مهاجران از یکدیگر شد. به غیر از این مسائل، ایجاد مانع در پذیرش پناهجوها و مهاجران و سخت کردن روند مذکور و سپس قطع برنامه‌های حمایتی دوران اوباما را در دستور کار قرار داد.
تمام این اقدامات در حالی انجام می‌شود که ترامپ بحث اعمال تعرفه‌های سنگین علیه مکزیک را هم پیگیری کرد و در دولت اول وی شاهد این مسائل بودیم که البته چین هم مورد تهدید و تحریم تعرفه‌ای قرار گرفت. در دولت دوم که حدود ۱۰ روز از آغاز آن می‌گذرد هم شاهد تکرار همان سیاست‌های سال‌های ۲۰۱۷ تا ۲۰۲۱ هستیم و صرفاً اقدامات او کمی تندتر دیده می‌شود و حتی دامن برخی از کشورهای دیگر را گرفته است. به عنوان مثال استرداد مهاجران کلمبیایی به کشورشان آن هم با هواپیمای نظامی موجب شده تا این کشور که به عنوان متحد ایالات متحده در آمریکای جنوبی محسوب می‌شود، علیه واشنگتن موضع بگیرد و در این فضا آنها هم متوجه شدند که ترامپ برای اعمال تحریم‌ها و تقابل با آنها عزم جدی دارد. بر این اساس کلمبیا راهی ندارد جز پذیرش مهاجران غیرقانونی خود و شروط جدید دولت آمریکا در مورد استرداد آنها. اینکه دیده می‌شود مهاجران برزیلی با پابند و دستبند وارد کشورشان می‌شوند، به نوعی باید این اقدام را مخابره یک پیام هشدار به کشورهای آمریکای جنوبی و حتی مخالفان و موافقان ترامپ در خارج از این منطقه دانست.
این اقدامات را باید آزمون بزرگ ترامپ دانست تا به همه نشان دهد که در اجرای سیاست‌های خود آن هم در دور دوم ریاست جمهوری ثابتقدم است. ممکن است این تقابل‌ها به رویارویی اقتصادی میان ایالات متحده و کشورهای آمریکای جنوبی هم کشیده شود؛ به عنوان مثال کلمبیا صادر کننده بزرگ قهوه و موز به ایالات متحده است و رقم سالانه آن چیزی حدود دو میلیارد دلار برآورد می‌شود ولی اصل مطلب اینجاست که اگر واشنگتن تمایل به جایگزینی کلمبیا در این عرصه داشته باشد، در مدت مشخصی این کشور را کنار می‌گذارد و برای خود جایگزین دیگری را انتخاب می‌کند.