یقینا سیاست خارجی ترامپ با توجه به ویژگی کاسب‌کارانه دولت معطوف به افزایش قدرت نسبی آمریکا از طریق ارتقای جایگاه اقتصادی واشنگتن خواهد بود.  در ظاهر ترامپ به تمامیت ارضی کانادا، پاناما و دانمارک (گرینلند) تاخته است اما شاید این صحبت‌ها جنبه مصرف داخلی داشته باشد‌؛ شورای امنیت ملی واقع در واشنگتن با چنین خیالاتی مقابله می‌کند. هدف ترامپ از حمله به کانادا تحت فشار قرار دادن جاستین ترودو، نخست‌وزیر این کشور بود که تفکرات لیبرالی داشت.  مراودات تجاری آمریکا و کانادا بسیار بالاست‌؛ بطوری‌که اگر ترامپ به سمت تعرفه‌گذاری وسیع در سطح بین‌الملل حرکت کند‌، ظرفیت آسیب‌رسانی به اقتصاد آمریکا را کاملا دارا است‌؛ به فرض مثال خانه‌های چوبی لس‌آنجلس که در آتش سوخت، به‌دلیل مزیت نسبی اقتصادی ازسوئد واردشده بود و تامین مجدد آن با تعرفه مشکل ارزیابی می‌شود.صحبت‌های ۲۰ژانویه ترامپ و درمراسم تحلیف نیز به‌صورت کلی بسیار نمایشی تفسیر گردید و نمادی از خودشیفتگی این رئیس‌جمهور درسطح داخلی و همچنین خارجی بود‌؛ نکته قابل‌تامل آن است که عمده فرامین اجرایی ترامپ ناظر بر موضوعات داخلی امضا شد. یکی از فرمان‌های اجرایی درباره بحث مهاجرین غیرقانونی بود که ورود بدون نظارت آنها مصرف را در آمریکا بالا خواهد برد. بنابراین این حکم برای اقتصاد واشنگتن زیان‌بار بوده و علاوه‌برآن سطح اشتغال ملی را کاهش می‌دهد‌، به‌گونه‌ای که زمانی ‌که بایدن وارد کاخ سفید شد و سیاست‌های مهاجرپذیر را پیگیری کرد، به کاهش ۹ درصدی نرخ اشتغال انجامید.هنوز با توجه به ذات غیرقابل پیش‌بینی ترامپ نمی‌توانیم سمت‌و‌سوی دولت او را در قبال مسائل داخلی همچنین خارجی در آینده فهم کنیم‌ اما در مساله ایران باتوجه به پاسخ محکم مقامات جمهوری اسلامی ایران به زیاده‌خواهی‌های واشنگتن منجر‌به در دسترس‌بودن سه گزینه در ارتباط با ایران شده است. مورداول پیشنهاد مذاکره ودیپلماسی بوده که سپس درصورت ناکامی در تحمیل مواضع مطلوب خود به سمت راهبرد دوم یعنی فشار حداکثری حرکت خواهد کرد‌؛ و در مرحله سوم ترامپ از دریچه پرونده هسته‌ای که قدرت‌های اروپایی به‌عنوان نیابتی‌های او، تهران را تحت فشار قرار خواهند داد، برای فعال‌سازی مکانیزم ماشه اقدام خواهد کرد.