به میان عشقبازان تو چه عاشقی خـدا را!
که نـدای یا محمّد(ص) ز خـداست آشنـا را
نسزد بجز تـو اَلـْحق به کسی چنین رسالت
که به مُهر ختم گشتــــی سر ِ خیل انبیــا را
نـه کـلاس علم رفتی نـه قلم بدست بـودی
همه نـانـوشتــه خـوانــدی کلمـات بــاصفا را
تو جهانِ معجزی خـود به عنایت الهـــی
نتوان نوشت مدحـت چو کلام ِ وحــی یـارا!
عطشم چو میگساران ، کرم از تو باد ساقی!
بده باز جام باقی چشَم آن خم وَلا را
وَ سَلامــی عـن فؤادی بکَ کـلّ یوم ٍ اَلْحَقْ
یَـتَـقَـدّمَ الــوَفــاکَ حَـسَنـا ً الـــــیَ السّکــارا
وَ حَیـاتـک الیُـواسی معــا ً الـصّبــوح روحــــــی
لـک أن یکــون زاکـــی مـن عـذاب ِ وَالفــرارا
همه شب به وصل موعود هله چشم انتظارم
کـه شراب صبحگـاهــی دهـی از کرم دادا را
شعر از دادا بیلوردی