محمدمهدی رکنی، اندیشمند و پژوهشگر قرآنی کشور در گفت‌وگو با ایکنا درباره اهمیت شعر در زمان عرب جاهلی می‌گوید: خداوند در آیه ۴۸ سوره «عنکبوت» فرموده است: «وَمَا كُنْتَ تَتْلُو مِنْ قَبْلِهِ مِنْ كِتَابٍ وَلَا تَخُطُّهُ بِيَمِينِكَ إِذًا لَارْتَابَ الْمُبْطِلُونَ؛ تو هرگز پيش از اين هيچ كتابى نمى‌خواندى و با دست خود چيزى نمى‌نوشتى، مبادا كسانى كه درصدد [تكذيب و] ابطال سخنان تو هستند، شک و ترديد‌ كنند». همچنین حافظ در ابیات خود به این نکته توجه کرده است و در یکی از شعرهای خود سروده است: 

نگار من که به مکتب نرفت و خط ننوشت
به غمزه مسئله‌آموز صد مدرس شد

مورخان غربی هم به این واقعیت اعتراف کرده‌اند؛ برای مثال «ویل دورانت» نوشته است: «هیچکس در این فکر نبود که وی خواندن و نوشتن بیاموزد، در آن موقع هنر خواندن و نوشتن اهمیت نداشت. به همین جهت در قبیله قریش بیش از ۱۷ نفر خواندن و نوشتن نمی‌دانستند ... عرب پیش از اسلام خواندن و نوشتن نمی‌دانست، اما پس از اسب و زن و شراب، شعر را بیشتر از همه‌چیز دوست‌داشت، در میان اعراب دوران جاهلیت عالم و مورخ نبود، اما علاقه فراوان به فصاحت زبان و صحت گفتار به اشعار مختلف و متون وجود داشت». پس با توجه به اینکه اعراب به زبان خود می‌بالیدند و به فصاحت زبان علاقه بسیاری داشتند، قرآن به زبان عربی بیان شده است و خداوند، قرآن را از نوع معجزه سخن قرار داد.