برای آنکه پدری، فرزند خویش و یا معلمی، دانش‌آموزش را به حقایق ناب شریعت و گوهر گران انتظار منجی بشریت رهنمون سازد، می‌بایست آن پدر، معلم، مربی و... به درجاتی از فهم حقایق رسیده باشد تا سخنش، به دل نشیند و اگر این‌گونه شد، کلام استاد در قلب دوستداران دانش و بینش او، مؤثر می‌افتد. 

همچنان که وجود نورانی امام صادق علیه‌السلام فرمودند: «کونوا دُعاةً لِلنّاسِ بِغَیرِ ألسِنَتِکم، لِیرَوا مِنکمُ الوَرَعَ وَالاِجتِهادَ وَالصَّلاةَ وَالخَیرَ، فَإِنَّ ذلِک داعِیةٌ»؛ «مردم را با غیر زبان خود [به مذهب خویش]دعوت کنید، تا پارسایى و سخت‌کوشی در عمل و عبادت و نماز و خوبى را از شما ببینند؛ زیرا این‌ها، خود بهترین مبلغ‌اند».
 
مقدمه پیش‌گفته بر این مهم تصریح دارد که همانا مسئولان و سیاست‌گذاران نهاد‌های فرهنگی و اجتماعی کشور در نظام سیاسی مبتنی بر ارزش‌های دینی، منطقا باید اهل تقوا و عمل به رهنمود‌های مکتب حیاتبخش اسلام باشند. 

آن‌ها موظفند تا مانند باغبانی مهربان و دلسوز بر رشد و نمو درختان جوان نظارت نمایند و این تعهد و اخلاص عملی می‌تواند در شکل‌گیری شجره طیبه جامعه الگوی ایمانی و مهدوی، نقش‌آفرین باشد و اگر چنین بود، تضمین اصل و فرع سود آن به‌عنوان آثار دنیوی و ثواب اُخروی، در پیشگاه حضرت ربوبی، محفوظ است و ثمرات بی‌نهایتش در قالب قوام و دوام انتظار حقیقی که همانا تقویت باور‌های خداجویانه و توسعه فضائل اخلاقی در عالم است، متجلی می‌شود. 

برای نشر خیر کثیر و عظیم زمینه‌سازی ظهور انسان کامل، آنان که برخوردار از درک درست و دقیق مفاهیم دینی، و صاحب شایستگی‌های لازم فکری و اخلاقی و اجتماعی هستند و به اکسیر همدلی و همزبانی با جوانان و نوجوانان در مسیر اشاعه ارزش‌های مکتبی، باور عمیق دارند، عهده‌دار مسئولیت‌های فرهنگی و مذهبی شوند تا در شعاع خورشید روشن‌بینی و اخلاق‌محوری شان، منویات مد‌نظر دین مبین از انتظار سازنده را با بیانی زیبا و شیوا، بی‌کم‌و‌کاست به مخاطبان نوخاسته منتقل سازند. 

پوشیده مباد که یکی از مبانی اصلی ماندگاری مکتب حیاتبخش اسلام و فرهنگ تشیع در طول تاریخ، تکیه بر وعده الهی «ظهور امام منتظران» است. 

چنانچه سرالاسرار تربیت مهدوی را که «منتظران مصلح، خود باید صالح باشند» بدانیم و بیش از گذشته به خودسازی و اعلای ارزش‌های اخلاقی در جوف جان خویش بپردازیم، به تبلیغ و ابلاغ درس‌های انسان‌ساز «انتظار» این صدف گوهرین زیست و ایست مسلمانی که در ذات خود «صبر و جهاد» را توامان دارا است، همت گماشته‌ایم. 
اگر چنین شد، به یقین کلام رشد ما مربیان امر تربیت، به درب خانه رحمت دل راه می‌یابد و شاهد تاثیرات شگرفی بر اندیشه و عمل جوانان عزیزمان خواهیم بود. 

امروز، به تحقیق جای خالی رسانه‌ای عمومی و فراگیر که بتواند در حوزه جوانان به رساندن آشکار پیام بلند انتظار و تشریح فضائل فرهنگ مهدویت به دور از اظهار برخی مطالب غیرمستند بپردازد، احساس می‌شود. 

اگر چه راه‌و‌روش نیکویی که پیش‌تر، دوستان ما در رسانه‌های مختلف و از جمله نشریات مکتوب «نیستان»، «موعود»، «خیمه» و... برگزیده‌اند، مورد توجه اقشاری از جوانان بوده و هست، ولی حقیقت ممتاز انتظار با ذات جوانانه و مخاطبان جوانش از چنان محتوای بلندی برخوردار است که گستره تصرفات معنوی آن، می‌بایست قلوب انسان‌ها در دورترین نقاط عالم را هم فرا‌گیرد و اقتضای تحقق چنین نهضت عالم‌گیر و استقبال وسیعی، می‌طلبد تا متولیان امر تربیت، با بازاندیشی درباره ابعاد مختلف «فرهنگ انتظار»، ضمن مغتنم‌شمردن فرصت ماه شعبان و عید ولادت مسعود امام‌عصر (ارواحنافداه)، برای کسب معرفت بیشتر آحاد مردم به‌ویژه دانش‌آموزان، دانشجویان و طلاب جوان از گنجور معارف و معالم درخشان این اندیشه آسمانی که روح احیاگر آن بر هر عصر و زمان حاکم است، به رهیافتی مشترک از نقش تربیتی انتظار و وظایف منتظران در ایجاد بستر‌های تشکیل دولت جهانی مهدوی دست یابند و بنای جدید کاخ تعلیم و تربیت تراز انقلاب اسلامی را بر پایه‌های مستحکم آن استوار نمایند. 

برای رسیدن به این هدف عالی، باید همه عناصر فرهنگی و رسانه‌ای، بالاخص فعالان عرصه تربیت، قدم‌های بلندتری در راستای اعتلای جایگاه معنوی خویش و جامعه بردارند و بیاندیشند که نسبت آن‌ها با منظومه رنج و درد منبعث از تداوم غیبت یگانه وارث پیامبران چیست و در این عصر تکلیف‌گریزی، چه وظیفه سترگی بر‌عهده دارند؟