صاحب‌خبر - مهدی افراز: جنگ دوم جهانی، مدرسه است. یکی از درس‌هایش نفی مدخلیت عدد کشته‌ها در تعیین طرف پیروز است. ثبت بیش از ۶۰ میلیون کشته از متفقین به عنوان فاتحان در برابر ۱۲ میلیون کشته از متحدین به عنوان بازندگان، کافی است تا برای همیشه بدانیم بحث تعیین غالب و مغلوب و پاسخ این پرسش که پیروز کیست با حساب و کتاب تعداد کشته‌ها و مقایسه آنها، تا چه حد لغو است. با این وصف، از ۷ اکتبر ۲۰۲۳ تا ۱۹ ژانویه ۲۰۲۴ را با چه شمارش کنیم؟! یک سال؟ 16 ماه؟ ۴۷۰ روز؟ ۱۱ هزار ساعت؟ ۶۷۰ هزار دقیقه؟ بی‌تردید منصفانه‌ترین روش برای مرور این ایام، ثانیه‌هاست. ۴۰ میلیون لحظه... در لحظه به لحظه این ایام، در این ۴۰ میلیون مرتبه، خون‌های مقدس و معصومی ریخته شد که هر کدام‌شان قرار و استقرار را از انسان می‌رباید. فارغ از تلاش برای اثبات وجه انتصاری آن، باید روشن شود این خون‌ها گردن کیست؟! می‌توانیم با یک فرم حماسی و غرورآفرین القا کنیم که دستاوردهای توفان مردم غزه آنقدر عظیم است که ارزشش را داشت که برای خلق آن بیش از این هم در پیشگاه تاریخ و بشریت، قربانی داشته باشیم... می‌توانیم با یک خشم تمدنی، جنون تکنولوژیک و انحطاط ایدئولوژیک غرب را قاتل مباشر هزاران زن و کودک فلسطینی بدانیم و منطق بچینیم که ذبح جمعی ۵۰ هزار انسان، هزینه‌ای بود تا خبر فروپاشی نظام ارزشی مدرن را به گوش همگان برساند... می‌توانیم با زنده کردن عقده‌های فروخفته از مردان جمهوری اسلامی، به مداخلات دائمی آنها به عنوان مشارکت‌کنندگان در این پرونده ضریب بدهیم و آنها را به جرم کارکشی‌ نیابتی، در تصویر ذهنی خود محاکمه و تیرباران کنیم... می‌توانیم ساده‌تر و سیاسی‌تر هم باشیم و همه لعن‌ها و نفرین‌های خود را به تیم نابکار و جنایتکار فعلی و پروتکل‌های دانشوران صهیون و الهیاتی چون «برخیز اول تو بکش»، نثار کنیم. می‌توانیم کمی از قتلگاه غزه بیشتر هم فاصله‌ بگیریم و زمینه‌سازان اصلی این فاجعه را بیابیم، دقیقا همان‌ها که امروز نیستند؛ همان‌ها که در گفت‌وگوهای راجرز به رژیم آموختند پیش پای ما جز مقاومت مسیری دیگری هم هست و برای انتخاب آن نیاز داریم کمی بیشتر کشته شویم؛ همان‌ها که در کمپ دیوید، جنگنده‌ها را بدعادت کردند که اگر هدفمندتر رهاکنی زودتر پسرعمو بودن‌مان را به یاد خواهیم آورد؛ همان‌ها که در اسلو روی کاغذ نوشتند غده شما چندان هم سرطانی نیست و بدهید ما هم از آن به صورت خودگردان بمکیم؛ همان‌ها که در مادرید، گرا دادند انتفاضه‌چی‌ها اقلیتی تندرو هستند ... که باید برای حذف‌شان در انتخابات از ما حمایت شود؛ همان‌ها که در نیویورک شاخه زیتون به دست گرفتند و دست سنوارها‌، حمدان‌ها و عایش‌ها را برای یک تاریخ از سلاح خالی کردند. مصیبت‌های امروز غزه ریشه در سازش‌های دیروز دارد، خون ده‌ها هزار مؤمن که حتی مجال بر زمین ریختن هم نیافت و بر سقف‌ها و دیوارها پاشیده شد به گردن وادادگان‌ در نسل‌های قبلی فلسطینی است. کسانی که در همه دادگاه‌های ذهنی امروز غایب هستند. اگر امروز انسان فلسطینی مافوق تصور ایستاده و بی‌محابا هزینه می‌دهد، دلیلش این آگاهی تاریخی است که برای او سراب مذاکره و سازش به انتهای خط رسیده و برای انفتاحی دیگر باید هزینه‌های تحمیلی همان مسیر را قبل از آنکه عمیق‌تر و سنگین‌تر شود، پرداخت کند.∎​