این روزنامه نوشت: آش بیل زدن رئیس‌جمهور چنان شور شد که وزیر محترم و بی‌سروصدای ارشاد هم لب به سخن گشود و از مخالفانی در هیئت دولت درباره این اقدام گفت. بعدتر به نکته‌ای اشاره کرد که شاید برای دیگرگونه دیدن این اتفاق نقطه عزیمت خوبی باشد. آقای صالحی در نهایت گفته بود که بگذارید پزشکیان «خودش» باشد. این «خود» بودن هم از آن ترندهای اخیری است که به‌عنوان یک فضیلت غایی خیلی به گوش می‌آید.
خود بودن به معنای اینکه تمام ساحات آدمی؛ آنچه می‌پندارد و آنچه و عمل می‌کند، با یکدیگر همپوشانی داشته باشد، حتماً که فضلیتی بزرگ است. نکته‌ای که در این میان مغفول می‌ماند این است که این خود بودن برای اینکه با اخلاق هم تطابق داشته باشد، باید دم به دم و نو به نو مورد نگرش قرار گیرد. صرف خود بودن برای عمل به زیست اخلاقی کفایت نمی‌کند، کما اینکه مگر «هیتلر» چیزی جز خودش بود. یا همین ترامپ که جهانی را عاصی کرده است، هزار بدی و رذیلت داشته باشد کسی نمی‌تواند بگوید که خودش نیست. کوتاه سخن اینکه اگرچه بود و نمود یکی بودن نیک است، اما نیکتر آن است که بود هر لحظه مورد واکاوی قرار گیرد، بهبود پیدا کند و بعد با نمود یکی شود.