درواقع این دوره جشنواره، همه‌جوره متعلق به گروهی ازهنرمندان سینماست که غالباحتی متولد سال‌های بعد از انقلاب‌اند و معدودی نیز که سن‌شان بیشتر از طول عمر انقلاب است،سینما‌آموخته و پرورش‌یافته دربدنه سینمای پس از انقلاب هستند.امسال، بخش مسابقه سینمای ایران در جشنواره، شامل ۳۳ فیلم بلند داستانی(زنده) است که از این میان فقط سه نفرشان متعلق به نسل اول فیلمسازان پس از انقلاب است و ۳۰ کارگردان دیگر، اعم از فیلم‌اولی تا پر‌تجربه‌ها را سینماگران گروه سنی جوان تشکیل می‌دهند. بنابراین ماراتنی را شاهد خواهیم بود که در اساس سه نفر با سی نفر رقابت می‌کنند. اگر چنانچه روند و نتیجه مسابقه امسال نیز به‌سیاق دوره‌های قبلی باشد که اتفاق‌های پرسروصدا خلاقانه و آوانگارد را فیلم‌‌اولی‌ها و جوانان رقم می‌زدند، یعنی این‌که قدیمی‌ها یا همین سه‌نفر فیلمساز نسل اولی، کاری سخت و نفس‌گیر را پیش‌رو دارند تا بتوانند در برابر جوان‌ترها حرفی برای گفتن داشته باشند. موضوع جذاب و جالب قضیه دراین است که سه نفر قدیمی حاضر در زمینه‌های مختلف سبک و سیاق و سلیقه و حتی بن‌مایه‌های فکری کاملا با هم فرق دارند، لذا همین مورد باعث کنجکاوی بیشتر می‌شود. مثلا اولین‌نفر این صف را ابراهیم حاتمی‌کیا  تشکیل می‌دهد. فیلمساز جنجالی و پر‌حاشیه‌ای که بی‌کم‌و‌کاست می‌توان با قاطعیت گفت که جشنواره در روز نمایش فیلم «موسی‌کلیم‌ا...» سانس و سالنی پر را به خود خواهد دید و ایضا نشست پرسش‌و‌پاسخی مملو از خبرنگاران و منتقدان را تجربه خواهد کرد. حضور حاتمی‌کیا که در هر دوره جشنواره با کشمکش‌ها، تنش‌ها و کلا جذاب‌ترین جلسات همراه بوده است، این دوره به‌دلیل دوری پنج‌ساله‌اش از سینما حتما برای همه مقامی آرتیستیک خواهد داشت. بی‌شک، بودن حاتمی‌کیا در جشنواره امسال، وزن و اعتبار این دوره را مضاعف کرده است. نفر بعدی رسول صدر‌عاملی است؛ کارگردان خوشنامی که با فیلم‌های خاطره‌انگیزی چون «گل‌های داوودی» و «من ترانه پانزده سال دارم» پس از هفت سال دوری از کارگردانی، جشنواره پیش‌رو را با فیلم «زیبا صدایم کن» که اقتباسی از کتابی به همین نام است، گرما خواهد بخشید. حضور این ملودرام‌ساز قدیمی برای خیلی‌ها کنجکاوی‌برانگیز است که می‌خواهند بدانند چه‌کرده؛ پس رفته یا خودش را جلو کشیده؟ اما سومین فیلمساز شناخته‌شده ازنسل‌اولی‌های پس ازانقلاب ابوالفضل جلیلی.کارگردان خوش‌برخوردی که همواره روابط‌عمومی‌اش بر اهمیت فیلم‌هایش چربیده است. خصوصا که آثار جلیلی قریب به اکثریت‌شان رنگ پرده را ندیده‌اند. فی‌الواقع فیلم‌های جلیلی همواره برای بیرونی‌ها(آنهم فستیوال‌ها) فیلم بوده‌اند، چنانچه در دهه ۸۰ هم که در صدر خبرها بود، به‌دلیل حضور در جشنواره‌های جهانی بود، درحالی که برای تماشاگران انبوه این دیار، بود و نبودشان فرقی نمی‌کرده است. به‌عنوان مثال کوره‌پز‌خانه‌ها، کوره‌راه‌ها و حاشیه شهرها که کودکان و نوجوانان در مرکز ثقل‌شان می‌لولند، تقریبا همه داشته‌های متن و بطن فیلم‌های جلیلی را پر می‌کرده‌اند و اینک نیز با اثری به نام «داد» در راستای دیگر فیلم‌هایش، یعنی با محوریت نوجوانان بزه‌کار به جشنواره امسال آمده است.خلاصه این‌که اگرهم سه فیلمساز کارکشته حاضر در جشنواره امسال را نادیده بگیریم، بازهم با ۳۰ کارگردان جویای نامی مواجهیم که این رویداد هنری/سینمایی باشکوه را حال‌و‌هوایی متفاوت خواهند بخشید.