چالش‌های متعدد با مجامع بین‌المللی، یکی از معضلات ورزش ایران بوده و هست. ناتوانی مدیران این حوزه در گفت‌و‌گو و مذاکره با طرف‌های خارجی بار‌ها آسیب‌های زیادی به فدراسیون‌ها و رشته‌های مختلف زده است. با توجه به شرایط کشور، بسیاری برای لاپوشانی توان مدیریتی خود پای تحریم‌ها و مشکلات سیاسی را وسط می‌کشند و از آنها به‌عنوان حربه استفاده کرده و می‌کنند. با این‌حال باز شدن مسیر انتقال پول از کمیته بین‌المللی المپیک به ایران نقطه عطفی است برای ورزش تا از این فرصت استفاده بهینه شود. 
خبر آزادسازی پول‌های بلوکه شده نزد IOC و رسیدن بخش اول آن به ایران، موضوعی خوشحال‌کننده است. البته نه فقط از این حیث که در این وانفسای اقتصادی، ۲۴۰ هزار دلار به ورزش کشور تزریق شده، بلکه از این بابت که دیپلماسی در حوزه ورزش به ثمر نشسته و از این پس می‌توان روی کمک‌های بالاترین مرجع ورزش حساب کرد. در این سال‌ها به جای آنکه با مقامات جهانی مذاکره و همکاری داشته باشیم، فقط هر بار که بحث برگزاری انتخابات وسط می‌آمد و صدای اعتراض برخی منتقدان و نامزد‌ها بلند می‌شد همه یاد فدراسیون‌های جهانی و کمیته بین‌المللی المپیک می‌افتادند، حتی در فوتبال نیز همه شعار مذاکره با فیفا را می‌دهند و معمولاً از نام این نهاد به‌عنوان چماقی برای ساکت کردن منتقدان استفاده می‌کنند. 
منتها کمیته ملی المپیک در شرایطی سخت و با ممارست زیاد توانست روزنه‌ای برای مذاکرات خوب و سازنده با شخص توماس باخ ایجاد کند و به اهداف مثبتی هم رسید. اینکه رئیس IOC برای نامه زدن به خزانه‌داری امریکا متقاعد و اتفاقاً نامه‌اش منجر به آزادسازی پول‌های بلوکه شده شود، قطعاً اتقاق بزرگ و مهمی است. این نشان می‌دهد اگر مدیران رده بالای ورزش باتجربه، کاربلد و به‌اصطلاح این‌کاره باشند، حتی رئیس آلمانی IOC نیز برای همکاری با ایران تلاشش را به کار خواهد گرفت. از طرفی برطرف‌کردن برخی مشکلات پیش از اعزام کاروان ایران به بازی‌های پاریس نیز در همین راستا انجام شده است. 
با توجه به انتشار این خبر و آزاد شدن پول‌های بلوکه شده، انتظار می‌رود دیگر مدیران ورزشی نیز از این موفقیت بزرگ الگو بگیرند و به جای بهانه‌تراشی و شانه خالی کردن از مسئولیت وارد گود مذاکرات بین‌المللی شوند و اگر بلد نیستند، بدون رو دروایسی و ژست گرفتن، فضا را برای ورود مدیران این کاره خالی کنند. بار‌ها پیش آمده فدراسیون‌های جهانی به‌خاطر مشکلات داخلی، اقدام به تعلیق فدراسیون‌های ما کرده‌اند و این اتفاقات برای کشورمان هم هزینه‌های زیادی به همراه داشته است. درحالی‌که چنین مشکلاتی را می‌توان با مذاکرات رسمی و بین‌المللی حل کرد. همچنین اخبار متناقضی را در خصوص پول‌های بلوکه شده ایران در فیفا و‌ای‌اف‌سی شنیده‌ایم؛ فدراسیون هر وقت که نیاز دارد این موضوع را پیش می‌کشد و به نفع خودش از آن استفاده می‌کند، حتی مدعی خرید تجهیزات از طریق همین پول‌ها شده، درحالی که هنوز به صورت شفاف تکلیف این پول‌ها مشخص نشده است. 
در نهایت اینکه مذاکرات بین‌المللی زمانی مفید و ارزشمند هستند که عایدی برای ورزش و البته کشور داشته باشند. اینکه صرفاً چند عکس یادگاری با رؤسای خارجی بگیریم و با افتخار آنها را در سایت منتشر کنیم، قطعاً فقط به درد پر کردن رزومه کاری می‌خورد، والا دردی از ورزش دوا نمی‌کند. خوشبختانه کمیته ملی المپیک این‌بار ثابت کرد در صورت قدم گذاشتن در مسیر صحیح و استفاده از پتانسیل دیپلماسی ورزشی می‌توان کار‌های بزرگ را به سرانجام رساند.