مسیرش زیاد به شهر بهشت می‌افتد، یار و یاوری در این شهر دارد که انگیزه سفرش است، به قول خودش حضرت(ع) یار روزهای سخت و تلخش بوده‌ است و الطاف امام مهربانی‌ها کمک کرده شیرینی زندگی را همیشه زیرزبان داشته باشد. وقت سفر که می‌شود خودش را از شهرری به مشهد می‌رساند، از هتل به حرم می‌آید و در حرم اولین مقصدش دفاتر نذورات است. ابتدا نذرش را با پرداخت وجوه نقدی ادا می‌کند و بعد به زیارت می‌رود. سفر آخری که سید محمدعلی‌موسوی به مشهد داشته است، داستان متفاوتی دارد، او همان مسیر همیشگی را طی کرده اما با یک نذر متفاوت. او در این سفر مجموعه‌ای ارزشمند از سکه‌های تاریخی را به حرم مطهر رضوی اهدا کرده است. سکه هایی که روزی نشان اعتبار و عظمت پادشاهان بود و به نیت اعتبار بخشی به آنها با سیم و زر ضرب می‌شد، حالا از دل تاریخ خود را به آستان رضا(ع) رسانده اند، تا به لطف صاحب آستان اعتبار حقیقی و ماندگار نصیبان شود، اعتبار نذر علی ابن موسی الرضا (ع) بودن.

بوسیدن ضریح، در آغوش پدر

با افتخار خودش را بچه‌ای دهه‌شصتی معرفی می‌کند که پابه‌پای بچه‌های شروشور شهرری رشد کرده است، آن‌ هم در خانواده‌ای که اهل سفر وزیارت بودند و همین باعث شد تا راه پایش به مشهدالرضا(ع) باز شود. سید محمدعلی موسوی از اولین سفرهایش به مشهد این طور یاد می‌کند: «با خانواده می‌آمدیم، یادم هست که چه حال و هوایی بود. شلوغی جمعیت زائران هنوز جلوی چشمم هست، پرنده‌های صحن و …، یادش بخیر زیارت آقا(ع) زیرسایه پدر و مادر حس خوبی داشت».

سید محمدعلی یک خاطره هم از آن روزها در ذهن دارد که این گونه تعریف می‌کند: «یک بار موقع زیارت، پدرم من را بغل کرد و برد بالا تا بتونم از بالای جمعیت ضریح حضرت(ع) را ببوسم».

«امام رضا(ع) همیشه به ما لطف داشته است، به همین خاطر برای عرض ارادت به محضر ایشان، هر کاری از دستم بربیاید انجام می‌دهیم.» موسوی این صحبت‌ها را به زبان می‌آورد و ادامه می‌دهد: «چیز زیادی در بساط نداریم، ولی با همان که هست سعی می‌کنیم عرض ارادت داشته باشیم. به دفعات غذای نذری داده‌ام و هر وقت هم فرصت زیارت حضرت(ع) نصیبم شود، وجوهات نقدی را به واحد نذورات آستان تقدیم می‌کنم».

یک نذر اساسی برای آرامش

زائر بارگاه منور رضوی در سفر اخیر خود، تحفه ای متفاوت و ارزشمند را با خود به مشهد آورده است. تحفه ای که هر چند در برابر عظمت صاحب آستان ناچیز است اما درباره قدر و قیمتش می‌توان ساعت ها گفت و گو کرد. تحفه ای متشکل از ارزشمند ترین سکه های تاریخی، سید محمد علی موسوی به عنوان مجموعه دار صاحبش بوده و حالا تقدیم آستان علی ابن موسی الرضا(ع) شده است. خودش در این باره می‌گوید: «بهترین مجموعه‌ام را برای تقدیم به حضرت(ع) آوردم.» و درباره شان اینگونه توضیح می‌دهد: «نذر آخرم برای حضرت مجموعه ای بود که برایم خیلی ارزش داشت، هر چند این ارزش از نظر کارشناسان هم مورد تایید است و حالا که آنها را تقدیم حضرت کرده‌ام، حال خیلی خوبی دارم چرا که فکر می‌کنم توانسته‌ام یک پیشکشی قابل تقدیم آقا کنم.»

او هم مانند بسیاری از کلکسیونرها به مجموعه‌هایی که تهیه می‌کند علاقه‌مند است و دوست دارد آن‌ها را در قاب‌های زیبا در مجموعه‌اش نگه‌داری کند، با این وجود وقتی سکه‌هایش را در چمدان چیده تا به مشهد بیاورد، ذره‌ای دلش برای آن‌ها نلرزیده است چون فکر می‌کند، حرم و پیشگاه امام رضا(ع) بهترین جا برای نگهداری آن‌ها است.

نذری از دل تاریخ

آخرین نذر سیدمحمدعلی هم با خودش ارادت ناذر را دارد و هم هویت کالای نذر را. این کالای نذری برآمده از دل تاریخ و هویت است. از ارزش مالی و معنوی آن هم که نمی‌شود سخن گفت، موسوی درباره جزئیات این مجموعه نذری می‌گوید: «در این مجموعه بیش از هزار و پانصد قطعه از سکه‌های مسی دوران اسلامی متعلق به قرن ششم تا دهم هجری جای گرفته بود. همچنین بیش از صد قطعه سکه سیمین از دوران مختلف اسلامی در این نذر تقدیم آستان قدس شد».

سید محمدعلی هشت قطعه سکه طلا را هم به نیت امام هشتم(ع) در این نذر اهدا کرده است که از دوران عباسی تا قاجار قدمت دارند. علاوه بر سه دسته ارزشمندی که به آن اشاره کردیم، سکه هایی از دوران ساتراپی، هخامنشی، عباسیان، خوارزمشاهیان، ایلخانی، قاجار، گورکانیان هند، تیموری، صفاریان، عثمانی، بنی‌حفص در شمال افریقا و... نیز در این نذر از سوی موسوی تقدیم بارگاه حضرت (ع) شده است. در کنار این مجموعه سکه او نگین عقیق قرمز رنگی را هم به این آستان مبارک هدیه داده که متعلق به روزگار مظفرالدین شاه است؛ «این نگین توسط حکاک باشی ساخته شده از حکاکان به نام عصر ناصرالدین شاه بوده است. عبارت روی آن هم "هو آستانه مبارکه وزیر اعظم عباس الحسینی ۱۳۱۷" است و چنین به نظر می‌رسد که صاحب آن یکی از مسئولان وقت آستان قدس بوده باشد».

این اقدام سیدمحمدعلی موسوی ابعاد فرهنگی و علمی ارزشمندی دارد که خودش به آن چنین اشاره می‌کند: «چون در میان سکه‌های اهدایی هم اقلام تاریخی قرار دارد و هم بعد فرهنگی کار دیده شده است، مهم است که در موزه حرم مطهر ماندگار شود و به نمایش در بیاید تا خیلی از علاقمندان و محققان از آنها بهره ببرند».

بهترین جا برای سکه‌ها، حرم است

سکه‌های سنگین طلا و مس و... که او اهدا کرده است، ارزش زیادی دارند که نمی‌توان برای آن‌ها عدد ریالی تعریف کرد. موسوی می‌گوید: «ارزش معنوی و فرهنگی این اقلام به عنوان اسناد تاریخی به قدری بالاست که ارزش مادی آنها با وجود قیمت بالا به چشم نمی‌آید، مهمترین مساله جمع‌آوری این سکه‌ها پس از سال‌ها بوده است که با مشقت بسیار اتفاق افتاده و حالا به صورت یک مجموعه جامع کنار هم است».

موسوی گاهی به این فکر کرده که سکه‌ها را پیش خودش و در کنار سایر مجموعه‌هایش نگه‌داری کند اما تصمیم نهایی‌اش اهدای آن‌ها به بارگاه منور رضوی بوده است، او می‌گوید: «خیالم راحت است که جای سکه‌ها امن است و در بهترین مجموعه قرار گرفته که البته این هم از سعادتی است که حضرت(ع) نصیبم کرده‌اند».

او ادامه می‌دهد: «مجموعه خادمین موزه وگنجینه آستان قدس رضوی در سنوات اخیر ثابت کرده‌اند که بهترین مجموعه در ارائه خدمات به محققین و علاقمندان به این حوزه هستند و راندمان بالایی دارند و همه اینها از لطف و توجه حضرت(ع) و ارادت خالصانه خادمان آن مجموعه است. به همین خاطر بهترین نقطه برای سکه‌ها همین‌جاست».

باری از دوشم برداشته شد

خانواده سیدمحمدعلی هم مانند خودش ارادتمند حضرت(ع) هستند و نه‌ تنها در داستان نذر اخیرش با او مخالفتی نداشته‌اند بلکه خودشان هم نذورات مختلف را تقدیم بارگاه منور رضوی می‌کنند؛ «همسر و فرزندانم خودشان به واسطه ارادتی که به حضرت دارند، مشوق من در این مسیر هستند حتی هدایایی هم توسط آن‌ها به موزه اهدا شده ولی کلا عادت نداریم که در این موارد دلی که بین ما و حضرت(ع) هست، جزئیات را بگوییم».

موسوی حالا یک بار سنگین را زمین گذاشته است. او در بیان این حس بغض می‌کند و تعریف می‌کند: «حس سبک بودن را دارم، همچون کبوتری که در صحن حضرت(ع) به پرواز در می‌آید احساس می‌کنم باری از دوشم برداشته شده است».