یکی از مولفه های توسعه یافتگی و یا حرکت در مسیر توسعه، ایجاد ظرفیت برای کشور می باشد. اینکه ما صرفاً نگاهی به وضعیت حال نداشته باشیم و امکانات و زیرساخت های خود را برای دهه های آینده و نسل های بعد فراهم سازی کنیم.
این نگاه خود به خود موجب افزایش سطح و جایگاه کشور در حوزه مربوطه می گردد. نمونه عینی این موضوع را می تواند در ظرفیت سازی های کشورهای عربی طی دهه اخیر مشاهده کرد. علیرغم اینکه جمعیت و مصرف و پتانسیل های داخلی آنها در حوزه های اقتصادی و صنعتی و فناوری های نوین نیاز به هزینه های هنگفت ندارد، اما می بینیم که برای گسترش دامنه فعالیت خود در حوزه های مختلف بالاترین ظرفیت را در نظر می گیرند.
به عنوان مثال کشور امارات با داشتن دو فرودگاه بین المللی بزرگ با ظرفیت 25 میلیون مسافر در سال سومین فرودگاه خود در شارجه را برای  17 میلیون مسافر آماده سازی می کند. اینکه برخی محدودیت ها برای آنها وجود ندارد حرف درستی است اما نگاه به افزایش ظرفیت های تجاری و گردشگری در صنعت فرودگاهی نمونه بارزی از توسعه محور بودن برنامه ریزی های این کشور در این زمینه دارد.
این درحالی است که ما درصنعت فرودگاهی در پایتخت کشور تنها یک فرودگاه بین المللی داریم که گفتن از استانداردهای آن و مقایسه با دیگر کشورهای همسایه حرفی باقی نمی گذارد!. مراد از این بحث در دستورکار قرار گرفتن ظرفیت افزایی در زیرساخت هایی است که به عنوان پلکان کشور در امر توسعه تلقی می شود. اینکه ما صرفاً برای نیاز امروز خود اقدام کنیم و نگاهی به آینده و توسعه ظرفیت های زیرساختی نداشته باشیم موجب عقب ماندگی و دادن فرصت های طلایی خود به دیگر همسایگان خواهد شد.