همشهری آنلاین - ثریا روزبهانی: مرحوم میرمحمدصادقی تمام توانش را برای صنعتی کردن کشور و توسعه اقتصادی و اشاعه فرهنگ صنعتی گذاشت. به اعتقاد محمد نهاوندیان، رئیس اسبق اتاق بازرگانی ایران، میرمحمدصادقی انسانی پویا و وارسته بود که پیوسته یاد می‌گرفت و به دیگران می‌آموخت. او همیشه در راه تعالی و خدمت به صنعت کشور و اقتصاد ملی گام برمی‌داشت و هر روز در زندگی مؤثرتر و مفیدتر از دیروز بود.

خواندنی‌های بیشتر را اینجا دنبال کنید

محمد نهاوندیان، رئیس اسبق اتاق ایران با بیان اینکه «میرمحمدصادقی شاهد روشنی شد بر این مدعا که هم می‌توان مومنانه زیست و هم موفق بود. او درباره منش رفتاری ایشان می‌گوید: «صندوق های قرض الحسنه از پیش از انقلاب در مدارس شکل گرفته بودند و یکی از پایگاه هایی بود که متدینان در آن هم خدمات اجتماعی ارائه می‌دادند و هم کانون تجمع بود. پس از انقلاب نیز ایشان در سازمان اقتصاد اسلامی به یکی از چهره های بسیار مؤثر و محوری تبدیل شد. همواره وقتی گروهی دور هم جمع می‌شدند تا کاری کرده و مشکلی را در امور اجتماعی حل کنند، معمولاً یکی از اسامی که برای مشورت مطرح می شد، نام حاج آقا علاء‌الدین میرمحمدصادقی بود و ایشان نیز معمولاً استقبال می‌کردند؛ این توفیق بزرگی است که خداوند به کسی نمی‌دهد.

هم اخلاقی رفتار کرد و هم از بسیاری از همگنان گوی سبقت ربود. شاهد روشنی شد بر اینکه می‌توان در امور سیاسی بود اما سیاست‌زده نشد. می‌شود در بطن و متن اقتصاد بود و به دنبال تولید ثروت و سود بود اما هدف فقط نفع‌طلبی صرف نباشد. می‌توان خیر عامه را جست‌وجو کرد و در عین حال با کسانی که در مراحل پیشتاز اقتصادی فعالند، هم‌سخن شد. اصلی‌ترین نکته در شخصیت آقای میرمحمدصادقی که هر کس با او معاشرت داشت، تحت تاثیر اخلاق ایشان قرار می گرفت ... ما فعال اقتصادی زیاد داریم اما فعالی که در هر گوشه کارش اخلاق را ملاک قرار دهد، نه. باید با چراغ بگردیم و پیدا کنیم.

انسان‌های اخلاقی هم داریم اما اینکه دست نیازمند را بگیرند، زیاد نداریم. حاج آقا میرمحمدصادقی در اکثر کارهایی که به ایشان مراجعه می‌شد، اهل سرمایه‌گذاری و آینده نگری بود. زیاد اهل کارهای زودگذر و زودبازده نبود. معتقد بود با نگاه زودبازده توسعه حاصل نمی‌شود. باید افق بلندمدت داشته باشید تا از لذت آنی برای لذت آتی استفاده کنید. اما این نگاه را امثال میرمحمدصادقی از کجا آوررده بود؟ این نگاه با ایمان واقعی و عمیق به حیات ابدی حاصل می‌شود. نگاه بلندمدت، برنامه پنج یا بیست ساله نیست. نگاه آخرت‌گرا است. این حیات با ۷۰سال پایان نمی‌پذیرد. حیات ابدی در انتظار ماست. از این نگاه سرمایه‌گذاری در می‌آید. سرمایه‌گذاری بلندمدت به معنای واقعی بزرگ‌ترین سرمایه‌گذاری در حوزه فرهنگ است. نگاه لحظه‌نگر به فرصت‌سوزی منجر می‌شود. برای نگاه بلند، ایمان و معادباوری لازم داریم. الگوی زندگی اخلاق‌مدارانه در اقتصاد و روح معادباور می‌تواند مثبت و لطیف باشد.»