به گزارش پایگاه فکر و فرهنگ مبلغ، بنابرآنچه ایکنا روایت می‌کند، محسن اسماعیلی، حقوق‌دان و عضو هیئت‌علمی دانشگاه تهران در یادداشتی با عنوان درسی از نهج‌البلاغه نوشت؛

به نادیده گرفتن خطاهای دیگران و اهانت‌‏هایی که می‌کنند، «تغافل» گفته می‌شود و این با «غفلت» فرق می‏‌کند. غفلت آن است که آدمی نفهمد و متوجه نباشد؛ برخلاف تغافل که چشم‌‏پوشی و نادیده گرفتن عمدی چیزی است که فهمیده‌‏ایم و متوجه شده‏‌ایم؛ مثل جهل و تجاهل که اولی نادانی است و دومی خود را به نادانی زدن.

همه ما هر روز با صدها نفر روبه‏‌رو می‏‌شویم، گفت‌وگو و احتمالاً همکاری می‏‌کنیم در هر دیدار و گفت‌وگو و همکاری نیز ده‏ها جمله رد و بدل می‏‌شود و شاهد حرکات و رفتار یکدیگریم. طبیعی است که در این شمارِ بالا از تعاملات روزمره چیزهایی خواهیم دید یا شنید که مورد پسند ما نیست و یا در خور شأن و شخصیت خود نمی‌‏دانیم.

عاقل آن است که تا می‌‏تواند خطاهای دیگران را نبیند و توجیه کند (برای این کار هم تا بخواهید بهانه و احتمال وجود دارد) اما اگر هم گریزی نبود و توجیهی نداشت، اکنون وقت نادیده‏ گرفتن چیزهایی است که دیده‏‌ایم وگرنه تنها زندگی را بر خود تلخ خواهیم کرد و دنیا را تاریک خواهیم دید؛ بدون آنکه گزندی به طرف مقابل رسد یا چیزی در عالم خارج تغییر کند.

حضرت مولا فرمود «نیمی از کار خردمند احتمال است و نیم دیگرش تغافل» چون «هر کس، بسیاری از چیزها را نادیده نگیرد، زندگی و آسایش خویش را تباه کرده است». زیباییِ بالاترِ این صفت، نزدیک‏تر کردن ما به صفات و اسمای پروردگار است که اگر می‏‌خواست متناسب با کردار و خطاها با ما رفتار کند، جنبنده‏‌ای بر زمین باقی نمی‏‌ماند.

این‏گونه است که «بندگانِ واقعی خدای رحمان کسانی هستند که بر روی زمین با متانت و فروتنی راه می‏‌روند و چون نادانان (به شیوه‏ای ناروا) با آنها روبه‌‏رو شوند با مسالمت و آرامش، سلام گویند و چون (گفتار یا کردار) بیهوده و لغو ببینند، بزرگوارانه از کنار آن می‏‌گذرند» البته دل‌‏هایی چنین دریایی، نصیب هرکس نمی‏‌شود و به بردباری و بزرگواری نیازمند است. باید باور داشت که «از شریف‌ترین کردارِ مردِ بزرگوار آن است که از آنچه می‏‌داند غفلت کند».