صاحب‌خبر - دیپلماسی ایرانی: ایران کشوری نقش آفرینی و اثرگذار در منطقه غرب آسیاست که ضمن برخورداری از استقلال نظر و عمل در سیاست خارجی به عنوان عامل حفظ و صیانت از منافع خود و کشورهای منطقه عمل می کند. این نقش از آن جهت اهمیت بسیاری دارد که تحلیلگران و صاحب نظران منطقه غرب آسیا را منطقه ای پرچالش و پیچیده می‌دانند که هیچ کس نمی تواند روی مسائل آن حساب صددرصدی باز کند و هر آن احتمال وقوع حادثه ای ناخواسته و غیر مترقبه وجود دارد. در اصطلاح می گویند خاورمیانه مانند اتوبانی است که شما هر قدر حواست را جمع و مقررات را رعایت کنی ممکن است راننده ای در مسیر مقابل و خلاف جهت حرکت و شما را غافلگیر کند. در چنین وضعیتی ایران کشوری است که به امنیت و ثبات منطقه وفادار و سال ها در جهت صیانت از منافع و امنیت آن ایستادگی کرده است. طبعا این رویکرد موافق نظر قدرت های بزرگ که رویای استیلای کامل بر این منطقه را در سر دارند خوشایند نبوده و تلاش می کنند به هر شکل ممکن عناصر قدرت ایران را کند و کم اثر سازند. به عنوان نمونه ای آشکار اگر به اهداف و برنامه های خبیثانه رژیم صهیونیستی که به نیابت و نمایندگی کشورهای غربی عمل می کند نظری بیاندازیم متوجه می شویم که مهمترین مانع موفقیت این موجود نامشرع برای سلطه بر منطقه، قدرت و ایستادگی با صلابت جمهوری اسلامی ایران است که همانند دژی محکم اجازه یکه تازی به آن رژیم جعلی و حامیانش را نمی دهد. طبعا رسالت و نقشی که ایران در چنین وضعیت حساس و خطرناکی برعهده دارد ساده و بدون مشکل نیست بلکه مدیریت این وضعیت نیاز به دوراندیشی و محاسبه گری ژرف و حکیمانه دارد تا بتوان یک جامعه با تنوع دیدگاه ها و نگرش های متنوع شهروندان را از این گرداب سهمناک به سلامت گذراند و هزینه های ناخواسته ای بر کشور تحمیل نکرد. یکی از مسائل و عناصر مهم بازیگری ایران در این دوره مهم، هدایت و سامان دادن به سیاست خارجی و تنظیم واقع بینانه مناسبات با کشورهای اثرگذار در منطقه و جهان است. برای نیل به چنین مقصودی یکی از مولفه های مهم پیشبرد همزمان روابط با هر دو جبهه شرقی و غربی است. ایجاد موازنه و حفظ کشورهای کلیدی در هر دو مجموعه یاد شده از الزامات ایجاد تعادل و بهره‌گیری مناسب و بموقع از ظرفیتهای هر بخش در مقابل دیگری است. اگر دقت نظری کنیم حتی کشوری مانند روسیه نیز دوران آزمون و خطای سختی در طول تاریخ و خصوصا در دهه های پس از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی داشته است. این کشور ابتدا با تصور دستیابی به تفاهم با غرب با سرعت و سراسیمه به‌سمت آمریکا و اروپا حرکت کرد که دستاوردی نصیبش نشد و برای مسکو مسلم شد که غرب به هیچ وجه یک روسیه قوی و مستقل را بر نمی تابد و تضعیف هر چه بیشتر و حتی فروپاشی آن را در سر دارد. آنچه در بحران اوکراین رخ داد در واقع نقطه برخورد این جبهه در نتیجه عدم امکان تفاهم در عرصه گفت‌وگو و دیپلماسی بود. در این زمینه مطالب بسیاری وجود دارد اما در یک برآورد کلی می توان کشورهای بسیاری همچون چین، هند، ترکیه، عربستان سعودی، امارات و حتی همین جمهوری آذربایجان را مثال زد که در مسیر تنوع و تکثر در شرکای خارجی و به اصطلاح قرار ندادن همه تخم مرغ های خود در سبد یک یا چند کشور محدود حرکت می کنند. ایران به همان دلایلی که کشورهای یادشده در تحلیل خود به آن رسیده اند و همچنین به دلیل ماهیت نظام سیاسی و انقلاب اسلامی باید سیاست تنوع در مناسبات و موازنه سازی بین قدرت ها و همکاری توامان با همه آنان را دنبال کند و طبعا این رویکرد منطقی است که ظرفیت های خوبی برای سیاست خارجی کشور ایجاد می کند. در این راستا سفر آقای رئیس جمهور به تاجیکستان و روسیه و عقد قراردادهای راهبردی با آنان و همزمان گفت‌وگوی مسئولین دیپلماسی با کشورهای اروپائی در ژنو در دستور کار است و طبعا مجموعه اینها در راستای وزین کردن قدرت دیپلماسی در برابر آمریکای دوران ترامپ انجام می شود که منطق رفتاری خود را داراست. البته در کنار اینها باید به توان و قدرت ایران نیز باور داشت و در دام و تله جنگ روانی و رسانه ای دشمن قرار نگرفت که امروزه بیش از هر زمان درصدد برهم زدن نظم فکری و سامانه محاسباتی کشور عمل می کنند. باید قبول کرد که ایران توانمندی گسترده ای در اختیار دارد که جبهه مقابل به اشکال گوناگون درصدد وارونه سازی و غیرواقعی و حتی تهدید انگاری آن برای مردم ایران هستند که هوشیاری و دقت نظر زیادی را طلب می کند.∎​