همشهری آنلاین: مدیران در ارائه بیلان به فروش کمدیها متوسل میشوند، اما در نشستهای خبری مربوط به جشنواره با گردنی افراشته از تنوع ژانری دم میزنند، انگار که کارها ژانرها فقط تنوع بخشیدن به ویترین خاکگرفته جشنواره است. تنوع ژانری وقتی معنا دارد که فیلمها در اکران به اندازه خودشان تماشاگر داشته باشند، در گیشه بفروشند و به سود برسند. فیلمی غیرکمدی که در جشنواره کلی جایزه میبرد، اما حتی نوبت اکران نمیتواند بگیرد کمدی نبودنش چه مزیتی دارد؟
به همین جشنوارههای سه سال اخیر نگاهی بیندازیم تا بهتر متوجه شویم تنوع ژانری به هیچ کاری نمیآید وقتی که مشتری نباشد. تنوع باید از دل سینما بجوشد و نیاز واقعی مخاطب را برطرف کند، نه اینکه سازمان سینمایی که متولی اصلی برگزاری جشنواره است، از طریق زیرمجموعههایش مثل بنیاد سینمایی فارابی و مرکز گسترش سینمای مستند و تجربی و انیمیشن یا با مشارکت سایر نهادهای دولتی همچون سازمان سینمایی سوره حوزه هنری یا سازمان اوج و غیره فیلمهایی برای جشنواره فجر تولید کند که تقریبا تنها مصرفشان به همان دوره ۱۰ روزه جشنواره محدود است و بعد از آن خود سازمان سینمایی هم به اکران درستوحسابی برخی از این فیلمها چندان تمایلی ندارد.
در سالهای گذشته چند فیلم جشنواره فجر بدون اینکه اکران شوند، بعد از جشنواره مستقیما سر از تلویزیون درآوردند و در نوروز روی آنتن رفتند؟ فیلمی که در جشنواره به نمایش درآمده و از سوی مسئولان سازمان سینمایی و دبیر و هیئت داروی جشنواره فجر لایق دریافت جایزه شناخته شده، چرا باید سر از تلویزیون درآورد که خودش با بحران مخاطب روبهروست و سریالها و برنامههایش بیمشتری مانده؟ اگر تنوع مهم است، مخاطب هم مهم است، فروش فیلم غیر کمدی هم است، توزیع عادلانه امکانات سینما هم مهم است. نه اینکه فیلمی که بی تماشاگر و بیمشتری باشد، الزاما فیلم بد یا خوبی است، بلکه بحث سر این است که تنوع ژانری بیخودی خود مزیتی نیست و اگر در اکران فیلمهای غیر کمدی مشتری نداشته باشد، تصمیمگیرندگان سینما باید بنشینند و فکر کنند چه بر سر سینما آوردهاند که ذائقه تماشاگر تنوع را پس میزند؟