همیشه شنیده‌ایم و خوانده‌ایم که ما فرزندان سرزمین ثروتمندی هستیم، سرزمینی که صاحب منابع بسیار، هم در دل خاک و هم بر بستر آب و هم در اندیشه بزرگان تاریخ امروز و دیروز است.
همیشه شنیده‌ایم و خوانده‌ایم که نگاه ثروتمندان به داشته‌هایشان باید همچون نگاه مراقبان گنج‌ها باشد.
مگر نه اینکه همه منابع ثروت یک ملت، گنجی پاسداشتنی برای آیندگان است، همیشه شنیده‌ایم و خوانده‌ایم که انسان، دشواری‌های بسیار وظیفه‌مندی‌ست،
انسان بودن، در ساحت خوش‌ساخت تکامل وظایف خلاصه می‌شود.
می‌دانیم که همه انواع تغییر، در گام‌های اول سخت و حتی غیرممکن به نظر می‌رسند.
در مورد عادت‌ها، پس از گذشت زمان و تبدیل شدن به رفتارها، پذیرش نادرستی سخت خواهد بود.
چه بسا همین نادرستی‌های عادی‌شده و نیازمند بازنگری، اراده تبدیل شدن به جامعه توسعه‌یافته را از مردم، هرچه هم که دارا، سختکوش و پرتلاش باشند، سلب می‌کند.
تولید، توزیع و مصرف نامتوازن منابع انرژی، یک مصداق بارز این‌گونه تصمیم‌ها و عادت‌هاست.
جامعه‌ها هرچه عقلانی‌تر و آگاه‌تر، رویکرد همگنانه و همدلانه‌تری نسبت به تغییر تصمیم و تغییر عادات ناصحیح از خود نشان می‌دهند.
شاید زمان آن رسیده است که میدان دید، عادات، تصمیم‌ها و رفتارهایمان را در قبال منابع محدود و تجدیدناپذیر انرژی «به سود آیندگان، به سود اکنون و به سود زمین» تغییر دهیم.