در کارنامه فریدون شهبازیان، کاشفان فروتن شوکران با دکلمه احمد شاملو در سال ۱۳۵۹ توسط کانون فرهنگی‌هنری نی‌داوود منتشر شد. این مجموعه در برگیرنده اشعار سیاسی و اجتماعی شاملو است که غالباً برای زندانیان و اعدامیان رژیم ستم شاهی سروده شده است.
هر چقدر زیستی خوش آهنگ داشت و طنینی خوش نوا، اما برگ برگ صفحه روزگارش با صوت و گام‌های بلند نت‌های کشیده، هر قطعه، آهنگ و نوایی جان کاه را ترانه می‌سرایید، آن چنان که وداعش با سرزمین فانی در سکوتی به بلندای یک مدلاسیون و به پهن دشت فریادهای سر نداده در خاموشی مطلق بود.
او سینما را چنان آهنگی می‌نواخت که در کودکی‌مان «پاییزان» شد، «اخراجی‌ها» با چنگ او شنیدنی شد و زخم‌های سازش در قاب جادو «معصومیت از دست رفته» را خاطرنشان ساخت، در اثری سترگ با مهرجویی «لیلا» را در روحمان حکاکی کرد و هم صداترین نت در موسیقی را با رسول ملاقلی‌پور به فیلم «هیوا» نواخت.
حاشیه با او بیگانه بود. زیاده نگفت و زیستش خط بطلانی بود بر برچسب روشنفکران غربزده، یک آرتیست ایرانی بود و دغدغه‌اش این آب و خاک!
آراژمان نت‌ها با او معنا می‌شد و تعریف خوش آهنگی بود از ملودی‌های نوستالوژیک، افتاده‌تر از مجنون، بلندتر از سرو و پربارتر از هر درختی، میوه داشت.
او تعریف مکتبی و تجربه‌ای از یک هنرمند و تعهدش به هنر بود.
درشتی نداشت، آسیب نزد، هنجار نشکست با اینکه پیشرو و آوانگارد بود، قواعد را التزام قلبی داشت و مخالفش را محترم می‌شمارد.
هرگز ندیدیم از اوهای و هوی؛ مثل زخمه‌های طلایی مضراب علیزاده بود بر تار یحیی، آرشه‌های زه پر تکلف کلهر بر کمانچه بود، همچون تحریری بلند بر حنجره موذن‌زاده به وقت اذان بود در ارتفاع شکوهناک فروتنی!
او غزل وداع را در سکوتی کر کننده سرود و به سفری رفت، ابدی که آهنگ آن را با «کاشفان فروتن شوکران» پیش‌تر سروده بود.
آن گونه که ا. بامداد گفته بود:
«وینان دل به دریا افگنانند،
به‌پای دارنده‌ی آتش‌ها
زندگانی
دوشادوش مرگ
پیشاپیش مرگ
هماره زنده از آن سپس که با مرگ
و همواره بدان نام
که زیسته بودند،
که تباهی
از درگاه بلند خاطره‌شان
شرمسار و سرافکنده می‌گذرد
کاشفان چشمه
کاشفان فروتن شوکران
جویندگان شادی
در مجْری آتشفشان‌ها
شعبده‌بازان لبخند
در شبکلاه درد
با جاپایی ژرف‌تر از شادی
در گذرگاه پرندگان
در برابر تندر می‌ایستند
خانه را روشن می‌کنند»
در پایان باید اشاره داشت که زنده یاد فریدون شهبازیان، ملودی ماندگاری روی شعری از زنده یاد قیصر امین‌پور داشت که عرض ارادتی با ساحت مقدس حسین ابن علی (ع) و حضرت زینب (س) بود.
نوایی ماندگار و جاودانه که سال هاست زمزمه عاشقان اهل بیت (ع) و در سوگ سید و سالار شهیدان ساخته شده است.
حسین جان‌ای آبروی دو عالم.
این نوای حسین جان، ساخته ذهن زنده یاد فریدون شهبازیان بود که سالهاست بر سوز و نوای حضت حسین ابی علی (ع) افزوده و دلسوختگان اهل بیت را نجوایی متفاوت برای زمزمه آموخته است.
و اینک موسیقی فریدون شهبازیان تا همیشه در خاطرمان پرشکوه خواهد ماند.
یادش گرامی و خاطره‌اش سبز و روحش با حسین ابن علی (ع) محشور باد.
انتهای پیام/