به گزارش ایکنا، محسن اسماعیلی، حقوق‌دان و عضو هیئت‌ علمی دانشگاه تهران در یادداشتی با عنوان درسی از نهج‌البلاغه نوشت؛

آرزو شيرينىِ زندگى است؛ اگر آرزو نبود و انسان اميدى به آينده نداشت، نشانى از تلاش و پيشرفت هم نبود. «امل» رحمت خدا بر امت پيامبر(ص) است و اگر آتش شوق رسيدن به آرزوها از درون آدميان زبانه نمى‌‏كشيد، هيچ مادرى فرزندش را از جان خويش شير نمى‌‏داد و هيچ باغبانى درختى نمى‏‌كاشت. 

با اين همه «امل» آنگاه پسنديده و رحمت است كه «عمل» آفرين باشد وگرنه «با حلوا حلوا كردن دهان كسى شيرين نمى‏‌شود.» آرى از قديم هم گفته‌‏اند «هرگز به بهشت وارد نمى‌‏شود مگر كسى كه يهودى يا نصرانى باشد. اين تنها آرزوهاى آنها است؛ بگو اگر راست مى‏‌گوييد دليلتان چيست؟» و اين مخصوص آنها نيست. 

بهشت و جهنم «نه به آرزوى شماست و نه به آرزوى اهل كتاب. هركس گناهى كند سزاى آن را خواهد ديد و غير از خدا براى او يار و ياورى پيدا نمى‏‌شود و (از سوى ديگر) هركس از مرد و زن كه مؤمن باشد و كار نيكو كند، داخل بهشت مى‌‏شود. مگر چنين است كه انسان هر چه آرزو كند، به دستش آيد؟ او جز نتيجه كوشش خويش بهره‏اى ندارد و حاصل تلاش خود را به زودى خواهد ديد.»

پدر مهربان امّت از همين رو به يكايک فرزندان خويش سفارش كرده است كه «از پشت‏‌گرمى به آرزوها برحذر باش كه اين سرمايه نابخردان است.» آن‌چه گفته آمد، تنها درباره آمال و آرزوهاى اين دنيايى نيست. آرزوهاى معنوى و تمنّاهاى آخرتى نيز چنين است. آنان كه تنها به خواهش و «دعا» دل خوش كرده‌‏اند، مانند كسانى هستند كه به رؤياى بدون تعبير هم راضى‌‏اند. «آن‏ كس كه (خدا را) مى‏‌خواند امّا تلاش نمى‏‌كند، مانند تيرانداز بدون كمان است.»